بریده‌هایی از کتاب ژه

رازها دانه‌های فلفل روی نوک زبان هستند. دیریازود، زبان را می‌سوزانند و شیطانکی را نشان می‌دهد که بین دندان‌های به‌هم‌فشرده‌مان آشپزی می‌کند. و بعد از آن باید حرف بزنی و بازهم حرف بزنی.

حقیقت را که بگویید، باعث می‌شود یا سیلی بخورید یا تشویق بشوید. بدتر از همه این است که هیچ‌وقت کسی حرف شما را باور نمی‌کند. حقیقت باورنکردنی است.

آبی، صداقتی مطلق و صراحتی روشن دارد.

ناپدیدشدن امتیاز زنده هاست. مرده‌ها از این امتیاز برخوردار نیستند؛ آن‌ها امتیازهای دیگری دارند؛ نگران‌شان نباشید.

می‌توان انسان‌ها را مثل نقاشی‌ها خوب تماشا کرد. نمی‌توان، برای مدت طولانی وراندازشان کرد. درغیراین‌صورت، مضطرب‌شان می‌کنیم و خدا می‌داند چه تصوری می‌کنند

مادر تعمیرکاری را می‌شناخت که به‌خوبی می‌توانست خانهٔ دلخواه کودک را بسازد. آن‌قدر او را خوب می‌شناخت که رزاموند دوم را هم با او درست کرده بود؛ ولی تعمیرکار، دو ماه پیش از تولد کودک، گریخته بود

البته باید تأکید کرد که او عاشق یک فرد نشده است، بلکه عاشق ارتباط بین یک نفر و دیگری، عاشق دنیای لرزان درون این ارتباط شده است. فکر می‌کنیم افراد را دوست داریم؛ در حقیقت، دنیاها را دوست داریم.

هربار، شامپاین باز نمی‌کند؛ این کار را فقط به سلامتی پایان روزهای خوب انجام می‌دهد.

کتاب را که ببندی، فراموشش می‌کنی. اگر مثل بقیه بنویسی، هیچ‌کس نوشته‌ات را نخواهد خواند.

کسی که بتواند کار کمی انجام دهد می‌تواند بیشتر هم انجام دهد یا برعکس

شب‌های تابستانی محبوب عاشقان و سارقان هستند

لحظهٔ رهاکردن بسیار شیرین‌تر از لحظهٔ برداشتن است.

پول چیز بسیار سبکی است، بسیار گریزان‌تر از آب

انسان‌ها با خانه‌های‌شان همان‌گونه رفتار می‌کنند که با بدن‌شان

دربرابر معجزه‌ای قرار دارد و معجزه‌ها هم پیچیده نیستند؛ نمی‌ارزد خیلی شلوغش کنیم.

بهتر است کاری را کم انجام دهیم و خوب از آن لذت ببریم. خیلی زود عادت می‌کنیم.

آلبن در چشم آن‌ها قیمتی دارد. قیمتی که به‌نحو مسخره‌ای پایین است. آلبن چیزی نیست که قیمت بالایی داشته باشد

عشق‌مان را به کسی بدهیم که می‌گذرد و دیگر در روشنایی آن روز باز نخواهد گشت.

زندگی هدیه‌ای است که هر صبح، به‌محض بیدارشدن، روبان‌هایش را باز می‌کنم. زندگی هدیه‌ای است که هر شب، پیش از بستن پلک‌هایم، زیباترینش را کشف می‌کنم؛ ژه، لبخندزنان، پای تخت می‌نشیند.

نباید برای چیدن شقایق وارد این دشت می‌شدم. بااین‌همه می‌دانستم که شقایق‌ها را باید با چشم دوست داشت نه دست؛ آن‌ها در چشم‌ها شعله می‌کشند، در سر انگشتان پژمرده می‌شوند،