بریده‌هایی از کتاب نامه های امام صادق (ع) به شیعیان

اگر شیعیان ما پیروانی راستین باشند و بر راه خود صبر و استقامت ورزند، فرشتگان دست در دستانشان می‌گذارند و ابر رحمت الهی بر سرشان سایه می‌افکند و روزهای تابان و روشن در پیش خواهند داشت و از آسمان و زمین، برکت و روزی فراوان به آنان خواهد رسید و هرچه از خداوند بخواهند، به ایشان می‌بخشد.

خداوند مشمول رحمت قرار دهد جمعی را که مشعل تابانی بودند، آن‌ها که با رفتارهای نیک خویشتن و به‌کار بردن تمام توان خود، مردم را به سوی ما خواندند.

خوشا بر احوال بنده‌ای که بر خطاکارانی که از نعمت‌ها و تجملات دنیا بهره‌مندند، رشک نبرد! خوشا به حال بنده‌ای که در پی جهان باقی است و برای آن کوشش می‌کند!

درست آن است که هر مسلمانی که ما را می‌شناسد، هر شب و روز، اعمال و رفتارهای روزانه‌اش را مرور کند و به محاسبهٔ کردار خویش بپردازد. اگر در آن‌ها خوبی و درستی مشاهده کرد، آن‌ها را تکرار کند و افزایش دهد و اگر نادرستی و گناه در اعمالش بود، از خدا آمرزش خواهد و بازگردد تا روز رستاخیز رسوا نشود.

و کافر است؛ اما با مؤمنان باید گشاده‌رو بود و با کافران باید به نرمی و مدارا سخن گفت

خداوند مشمول رحمت قرار دهد جمعی را که مشعل تابانی بودند، آن‌ها که با رفتارهای نیک خویشتن و به‌کار بردن تمام توان خود، مردم را به سوی ما خواندند.

هر آن‌کس که مایل است خداوند در بهشت و سرای جاوید، هم‌نشینی نیکو به او عطا کند و در پیشگاه آفریدگار سربلند باشد، باید دل دیگران را شاد کند.

- هر کس سه بار بر تو خشم گرفت، ولی به تو بد نگفت، او را برای خود به دوستی انتخاب کن.

از خودبزرگ‌بینی و تکبر دوری کنید؛ چون که بزرگی خاص خدای عزوجل است و هرکه دراین‌باره با خدا به ستیزه برخیزد، خداوند [شخصیت] او را درهم بشکند و در روز واپسین خوارش سازد.

این را هم بدانید که ایمان بنده ای حقیقی محسوب نشود، مگر اینکه از خداوند دربارهٔ آنچه برای او انجام داده و در زندگی برایش پیش آورده است، راضی باشد؛ چه خوشایند او بوده یا خوشایندش نبوده است؛ زیرا هرگز پروردگار برای کسی که صبر پیشه می‌کند و راضی به رضای خداست، جزآنچه به خیر و صلاح اوست انجام نمی‌دهد. همانی که خدا برای او پیش‌آورده و خواسته، بهتر است از آن چیزی که دل‌پسند خودِ او بوده یا آن را خوش نداشته است.

«مداومت بر عملی که طبق سنت و احادیث است، حتی اگر اندک باشد، بیش از اعمالی که بر اساس هوای نفس و نظریات شخصی و بدعت‌ها انجام می‌گیرد، سودمند می‌افتد و دل‌پسند خداست.»

وقتی روزه‌دار هستی، پشت سر دیگران صحبت نکن و روزه‌ات را با این ستم آلوده نساز و برای ریاکاری و جلب توجه مردم روزه نگیر؛ مانند کسانی‌که با چهره‌هایی نامرتب و موهایی ژولیده و دهان و لبانی خشک ظاهر می‌شوند تا به مردم نشان دهند که روزه‌اند!

با کسی‌که از تو جدا شده، پیوند برقرار کن و به آن‌که از تو دریغ کرده، ببخش و با کسی‌که به تو بدی کرده، به خوبی رفتار کن و و به آن‌که به تو ناسزا و دشنام داده است، با ادب و گفتن سلام مواجه شو.

به میزانی به خدا و رحمت او امید داشته باش که این امیدواری تو را به گناه نکشاند و به اندازه‌ای از او بیم‌ناک باش که موجب نا امیدی‌ات از رحمت خداوند نشود.

در هر بلا و مصیبتی که متوجه تو و فرزندان و اموالت می‌شود، صبر و شکیبایی به خرج بده؛ زیرا همهٔ این‌ها امانت خداوند است که روزی بازپس می‌گیرد تا تو را در صبور و شکرگزاربودن بیازماید.

اگر دوست می‌داری که با خداوند در سرزمین او همسایه باشی و در بهشتی مسکن گیری که در جوار او باشی، باید دنیا در نظرت کوچک و حقیر باشد و مرگ را هرلحظه به یاد داشته باشی و چیزی برای فردا (ی دنیاییت) پس انداز نکنی.

هر فردی که به دیگران حسد ورزد و خواهان ازدست‌رفتن نعمت‌هایشان باشد، چونان نمک که در آب حل می‌شود ایمان از قلبش می‌رود.

پس هر فردی که محبت ما را به دل داشته و خواستار دوستی ما اهل‌بیت باشد و با دشمن ما دوستی نورزد و هر آنچه درستی اش را می‌داند، بر زبان آورد و دربارهٔ هرچه تردید دارد و از آن آگاه نیست، سکوت پیشه کند و خاموش باشد، از اهالی بهشت خواهد بود.

خوشا بر احوال بنده‌ای که بر خطاکارانی که از نعمت‌ها و تجملات دنیا بهره‌مندند، رشک نبرد! خوشا به حال بنده‌ای که در پی جهان باقی است و برای آن کوشش می‌کند! آفرین بر آن‌که آرزوهای دروغین سرگرمش نکند!

آه! خوشا بر جان‌هایی که از نور روشنی‌بخش لبریز شده‌اند و به‌راستی، دنیا نزد آن‌ها مانند ماری بزرگ و زهرآگین و همچون دشمنی زبان نافهم است. آن‌ها با خداوند انس گرفته‌اند و از آنچه دنیاپرستان به آن دل‌خوش و شادند، گریزان‌اند. به‌درستی ایشان یاران حقیقی مایند که هر آشوبی بدستشان آرام می‌شود و هر بلایی برطرف.