بریده‌هایی از کتاب نامه های امام صادق (ع) به شیعیان

زینت و افتخار ما باشید؛ نه مایهٔ ننگ ما.

با اعمالتان ما را نزد مردم عزیز و محبوب کنید و آن‌ها را دشمن ما نسازید. همهٔ دوستی‌ها را به‌سوی ما جلب کنید و هرگونه بدگویی را از ما دور سازید. - «سزاوار نیست که مؤمن خود را خوار سازد.» مفضل بن عمر می‌گوید پرسیدم مؤمن چگونه خود را خوار می‌کند؟ فرمودند: «کاری انجام دهد که مجبور شود عذرخواهی کند.» - «هرگاه کسی را دوست داشتی، با او نه شوخی کن نه مجادله.»

شما را به کم حرفی و سکوت توصیه می‌کنم، مگر در مواقعی که موجب دریافت خیر و بهرهٔ نیک از سوی خداوند در جهان جاودانه می‌شود.

آن کسی‌که فقط بر اعمال نیک خود تکیه می‌کند و هم آن‌که بی‌باکانه و گستاخانه گناه می‌کند و تنها به رحمت خدا امید دارد، نجات نمی‌یابند؛ بلکه کسانی‌که بیم و امید را باهم دارند، نجات یافتگان‌اند. گویی دلشان به‌واسطهٔ اشتیاق به پاداش و ترس ازکیفر در چنگال پرنده‌ای است. هر آن‌کس که مایل است خداوند در بهشت و سرای جاوید، هم‌نشینی نیکو به او عطا کند و در پیشگاه آفریدگار سربلند باشد، باید دل دیگران را شاد کند. از ساعات خواب شبانه‌ات کم کن و در روز، از سخن‌گفتن زیاد دوری کن؛ زیرا در تن آدمی عضوی کم‌سپاس‌تر از زبان و چشم نیست.

هرآن‌که به هنگام شب تا رسیدن صبح و طلوع، اندوهی جز اندیشهٔ رهاساختن و نجات خویش از رنج بزرگ داشته باشد، آنچه بااهمیت است، کوچک شمرده و به سود اندکی از جانب خدا دل بسته است.

هرکس به خداوند اعتماد کند، پروردگار امور دنیا و آخرت او را کفایت می‌کند و در نبودِ او، خداوند حافظ منافع و دارایی‌اش خواهد بود. به‌درستی، کسی‌که هنگام مواجه با بلا و گرفتاری صبر نمی‌کند و هنگام نعمت و آسایش، شکرگزار نیست، درمانده خواهد شد. پس از هر دشواری و سختی، راحتی و آسایشی درپی است. در هر بلا و مصیبتی که متوجه تو و فرزندان و اموالت می‌شود، صبر و شکیبایی به خرج بده؛ زیرا همهٔ این‌ها امانت خداوند است که روزی بازپس می‌گیرد تا تو را در صبور و شکرگزاربودن بیازماید. به میزانی به خدا و رحمت او امید داشته باش که این امیدواری تو را به گناه نکشاند و به اندازه‌ای از او بیم‌ناک باش که موجب نا امیدی‌ات از رحمت خداوند نشود.

- به کسی که منفعت دینی تو را در نظر نمی‌گیرد، نزدیک مشو و علاقه‌ای به هم‌نشینی با او نشان مده؛ زیرا هر چیزی به‌جز خداوند، ازبین‌رفتنی و پایانش بس خطرناک است.

وای به حال غفلت‌کنندگان از ادای نمازها که آن را به فراموشی می‌سپارند و در خلوت به خواب می‌روند و در حال ضعف و سستی ایمان، خداوند و آیات او را به‌مسخره می‌گیرند! آنان افرادی‌اند که در جهان ِباقی دست‌هایشان خالی است و خدا به‌دلیل خشم و ناراحتی از ایشان، با آنان سخن نمی‌گوید و به آن‌ها توجهی نمی‌کند و با نظر رحمت خود، آلودگی‌هایشان را تطهیر نخواهدکرد و این رنجی بزرگ است.

این واقعیتی است که به شما می‌گویم: جز از راه ترک شهوت‌ها، به آنچه می‌خواهید نمی‌رسید و جز با صبر و بردباری بر تحمل چیزهایی که خوش نمی‌دارید به آنچه امید دارید دست نمی‌یابید.

اما سه توصیه ای که دربارهٔ علم به تو می‌کنم: ۱. آنچه نمی‌دانی، از کسی بپرس که به آن علم دارد. ۲. هرگز سؤالی را از باب به‌لغزش‌انداختن و امتحان‌کردن کسی نپرس. ۳. هرگز دربارهٔ چیزی طبق رأی و نظر خودت عمل نکن و تا جایی که امکان دارد، احتیاط کن و از فتوادادن دوری کن، آن‌چنان‌که از شیری درنده می‌ترسی و گردن خود را پل عبور مردم قرار مده. سلام و درود خدا بر کسی باد که از هدایت پیروی می‌کند!