بریده‌هایی از کتاب نامه های امام صادق (ع) به شیعیان

درست آن است که هر مسلمانی که ما را می‌شناسد، هر شب و روز، اعمال و رفتارهای روزانه‌اش را مرور کند و به محاسبهٔ کردار خویش بپردازد. اگر در آن‌ها خوبی و درستی مشاهده کرد، آن‌ها را تکرار کند و افزایش دهد و اگر نادرستی و گناه در اعمالش بود، از خدا آمرزش خواهد و بازگردد تا روز رستاخیز رسوا نشود.

آه! خوشا بر جان‌هایی که از نور روشنی‌بخش لبریز شده‌اند

در حقّ گنهکارانی که هم‌دین و آئین شمایند، جز نیکویی مگویید و همه از خداوند، برایشان طلب آمرزش کنید و به پذیرفته‌شدن توبهٔ ایشان امیدوار باشید.

خوشا بر احوال بنده‌ای که بر خطاکارانی که از نعمت‌ها و تجملات دنیا بهره‌مندند، رشک نبرد! خوشا به حال بنده‌ای که در پی جهان باقی است و برای آن کوشش می‌کند! آفرین بر آن‌که آرزوهای دروغین سرگرمش نکند! خداوند مشمول رحمت قرار دهد جمعی را که مشعل تابانی بودند، آن‌ها که با رفتارهای نیک خویشتن و به‌کار بردن تمام توان خود، مردم را به سوی ما خواندند.

امام صادق (ع) فرموده‌اند: «به آنان که از من اطاعت کرده و به سخنانم عمل می‌کنند، سلام برسان و بگو: شما را به تقوای خدای عزوجل و پرهیزکاری در دین و کوشش در راه خدا و راستی در گفتار و برگرداندن امانت به صاحبانش و سجدهٔ طولانی و خوش‌رفتاری با همسایگان سفارش می‌کنم؛ زیرا حضرت محمد (ص) به همین منظور مبعوث شده است. به کسانی که به شما اعتماد می‌کنند، چه نیکوکار باشند یا بدکار، امانت را برگردانید؛ زیرا رسول خدا (ص) حتی به ادای سوزن و نخ سوزن [که ظاهرا کم ارزش است] فرمان داده‌اند. صلهٔ رحم به جا آورید و در تشییع جنازه شرکت کنید و به عیادت بیمار بروید و حقوق دیگران را ادا کنید؛ زیرا به کسی از شما می‌توان جعفری مذهب گفت که در دینش متّقی و نیز درست گفتار و امانتدار و با مردم خوشخو باشد. چنین شخصی با این‌گونه کارهایش مرا مسرور می‌سازد و این است روش و آیین جعفری.»

هر چیزی را شالوده‌ای است و شالودهٔ اسلام، دوستداری ما اهل بیت است.

مادر حضرت سلیمان (ع) به ایشان توصیه می‌کرد: «پسرم، از خواب بپرهیز که تو را در آن روز که آدمیان به اعمال خویش نیازمندند، دست خالی می‌گذارد!» به راستی، ابلیس دام‌هایی دارد که به‌وسیلهٔ آن‌ها شکار می‌کند، پس از ریسمان‌ها و دام‌های او دوری کنید. راه‌های فریفتن او، جلوگیری از نیکی به مردمان است و ریسمان او، غفلت و به خواب فروبردن هنگامهٔ ادای نمازهای واجب است

آفریدگار در کتاب وحی می‌فرماید: «به راستی، من نماز کسی را می‌پذیرم که در برابر عظمتم متواضع باشد و به‌خاطر من، از شهوت‌ها چشم بپوشد، روزش را با یاد من سپری کند، بر آفریدگانم فخرفروشی و تکبر نکند، گرسنه را سیر کند، برهنه را بپوشاند، به آسیب دیده مهربانی کند، به آواره جای دهد و از او میزبانی کند. چنین کسی مانند خورشید تابان خواهد بود و در تاریکی، به او روشنایی خواهم داد و در جهل و ناآگاهی به او بردباری می‌بخشم، به‌وسیلهٔ عزت خود، او را در امان نگه می‌دارم و فرشتگانم را نگاهبانش قرار می‌دهم. مرا صدا می‌زند و پاسخش می‌گویم. از من درخواست می‌کند و خواسته اش را بر آورده می‌سازم. نمونهٔ این بنده نزد من، همچون باغهای بهشت است که بر میوه‌هایش [میوه‌ای] پیشی نگیرد و حالش دگرگونی نپذیرد.»

این واقعیتی است که به شما می‌گویم: جز از راه ترک شهوت‌ها، به آنچه می‌خواهید نمی‌رسید و جز با صبر و بردباری بر تحمل چیزهایی که خوش نمی‌دارید به آنچه امید دارید دست نمی‌یابید. از تماشا با نگاهی ناپاک خودداری کنید؛ زیرا بذر شهوت را در دل می‌کارد و همان یک نگاه کافی است تا بیننده را به آشوب و ناآرامی گرفتار کند.

با کسی که زیردست اویی، ستیزه نکن و کسی را که زیردست توست، به تمسخر و ریشخند نگیر و در هیچ کاری با کسانی که در آن کار شایستگی و مهارت و علم دارند، کشمکش بیهوده نکن و از انسان‌های جاهل و نادان پیروی و فرمان بُرداری نکن و حقیر و زیردست هرکسی نباش و به اعتماد هیچ‌کس متکی نباش.