بریده‌هایی از کتاب وحشی؛ کمدی در چهار پرده

بدبختی از آن‌جا سرچشمه گرفته که زیادی به فکر خوشبختی‌مان بوده‌ایم.

اگر زیاد چیز بدانی، زود پیر می‌شوی.

همه‌چیز در وجود انسان باید زیبا باشد: چهره‌اش، لباس‌هایش، روحش و افکارش. خیلی وقت‌ها به کسانی برمی‌خورم که چهرهٔ دلپذیری دارند و لباس‌شان هم تحسین‌آمیز است. اما روح و افکارشان... خدای بزرگ! بیش‌تر وقت‌ها درون قالبی دلپذیر، روحی سیاه پنهان است که سپیدی برف هم نمی‌تواند آن را بزداید

قهرمان نیستم؟ باشد، خواهم شد!

آدم تا موقعی که زنده است، به فراگرفتن و آموختن ادامه می‌دهد ــ بدبختی هم بزرگ‌ترین آموزگارش است.

هوشمندی، دانش و عاطفه در ما فقط به این کار می‌آید که زندگی دیگران را خراب کنیم.

هر کسی حق دارد چرندیاتی بگوید، اما دوست ندارم آن را خودستایانه ادا کند.

هیچ چیزی در دنیا وجود ندارد که امید در آن یافت نشود. عشق نومیدانه، عشق شوربختانه، آه‌ها و افسوس‌ها، همگی دری‌وری‌اند. کافی است آدم بخواهد.

نه، هرگز کسی را دوست نخواهم داشت... عشق فقط انگیزش خودخواهانهٔ منِ درونی است نسبت به فردی از جنس مخالف...

فکر این‌که زندگی‌ام بدون هیچ امیدی هدر رفته، مانند شبحی بدطینت روز و شب آزارم می‌دهد. گذشته‌ای برایم نمانده، آن را با کارهای بیهوده هدر داده‌ام و زمان حال هم جز ابتذال و پوچی چیز دیگری نیست. این است زندگی و عشقم.

یولیا: امشب به‌طور حتم شام نخورده‌اید، نه؟ خروشچف: چرا این را می‌پرسید؟ یولیا: آخر خیلی بدجنس شده‌اید.

من آدمی هستم اهل دانش، یک موش کتابخانه، از زندگی عملی هیچ‌گاه چیزی سردرنیاورده‌ام.

یلنا آندری‌یونا: نامه وسیلهٔ چندان مطمئنی نیست. آن‌ها را دریافت می‌کند، ولی شاید نخواندشان. فیودور: شما این‌طور فکر می‌کنید؟ هوم... سی‌وپنج سال است که در کرهٔ خاکی زندگی می‌کنم، اما هرگز با چنین پدیده‌ای روبه‌رو نشده‌ام؛ منظورم زنی است که جرأت کند نامه‌ای را که دریافت کرده باز نکند.

بیش‌تر وقت‌ها درون قالبی دلپذیر، روحی سیاه پنهان است که سپیدی برف هم نمی‌تواند آن را بزداید...

در هر یک از ما موجودی وحشی نهفته است، همگی در جنگلی تاریک سرگردانید، کورمال کورمال زندگی می‌کنید. هوشمندی، دانش و عاطفه در ما فقط به این کار می‌آید که زندگی دیگران را خراب کنیم.

باران به‌زودی بند می‌آید، طبیعت نفسی تازه می‌کند و زندگی جدیدی در پیش می‌گیرد. فقط من هستم که باد و باران روحم را طراوت نمی‌بخشد. فکر این‌که زندگی‌ام بدون هیچ امیدی هدر رفته، مانند شبحی بدطینت روز و شب آزارم می‌دهد. گذشته‌ای برایم نمانده، آن را با کارهای بیهوده هدر داده‌ام و زمان حال هم جز ابتذال و پوچی چیز دیگری نیست. این است زندگی و عشقم. این عشق به چه‌کاری می‌آید؟ با آن چه می‌توانم بکنم؟ عشق نافرجامم مانند پرتوی از خورشید است که در یک گودال یا در وجود من بتابد.

بدبختی از آن‌جا سرچشمه گرفته که زیادی به فکر خوشبختی‌مان بوده‌ایم.

روراست و بی‌پرده بگویم، خوشبختی برای شما در هیچ جا وجود ندارد... سرنوشتِ قناری کوچولو این است که در قفسش بماند و شاهد خوشبختی دیگران باشد... خب، پس چاره‌ای ندارد جز این‌که تمام عمرش در قفس سرکند.

«با روحی آشفته، پیشانی چین‌خورده، می‌نویسیم، می‌نویسیم ـ اما نه خودمان و نه نوشته‌هامان مورد تحسین قرار نمی‌گیریم.»

علیه آن‌هایی که درکم نمی‌کنند می‌ستیزم، گاهی به‌طرز تحمل‌ناپذیری رنج می‌برم...