بریده‌هایی از کتاب وحشی؛ کمدی در چهار پرده

بدبختی از آن‌جا سرچشمه گرفته که زیادی به فکر خوشبختی‌مان بوده‌ایم.

اگر زیاد چیز بدانی، زود پیر می‌شوی.

همه‌چیز در وجود انسان باید زیبا باشد: چهره‌اش، لباس‌هایش، روحش و افکارش. خیلی وقت‌ها به کسانی برمی‌خورم که چهرهٔ دلپذیری دارند و لباس‌شان هم تحسین‌آمیز است. اما روح و افکارشان... خدای بزرگ! بیش‌تر وقت‌ها درون قالبی دلپذیر، روحی سیاه پنهان است که سپیدی برف هم نمی‌تواند آن را بزداید

قهرمان نیستم؟ باشد، خواهم شد!

آدم تا موقعی که زنده است، به فراگرفتن و آموختن ادامه می‌دهد ــ بدبختی هم بزرگ‌ترین آموزگارش است.

هر کسی حق دارد چرندیاتی بگوید، اما دوست ندارم آن را خودستایانه ادا کند.

هیچ چیزی در دنیا وجود ندارد که امید در آن یافت نشود. عشق نومیدانه، عشق شوربختانه، آه‌ها و افسوس‌ها، همگی دری‌وری‌اند. کافی است آدم بخواهد.

نه، هرگز کسی را دوست نخواهم داشت... عشق فقط انگیزش خودخواهانهٔ منِ درونی است نسبت به فردی از جنس مخالف...

هوشمندی، دانش و عاطفه در ما فقط به این کار می‌آید که زندگی دیگران را خراب کنیم.

فکر این‌که زندگی‌ام بدون هیچ امیدی هدر رفته، مانند شبحی بدطینت روز و شب آزارم می‌دهد. گذشته‌ای برایم نمانده، آن را با کارهای بیهوده هدر داده‌ام و زمان حال هم جز ابتذال و پوچی چیز دیگری نیست. این است زندگی و عشقم.