بریده‌هایی از کتاب مگس ها

زندگی انسانی از آن سوی ناامیدی آغاز می‌شود.

رنج‌های او از جانب خودش می‌رسند. فقط خودش است که می‌تواند خودش را از آن رنج‌ها برهاند: او آزاد است

چه عشقی به‌اندازهٔ کینه ما را به اوج می‌رساند؟

خاطره‌هایی‌هستند که انسان با دیگری تقسیم نمی‌کند.

اژیست افسوس! ولی چه کسی ما را محکوم کرده است؟ ژوپیتر: هیچ‌کس مگر خودمان

اژیست: من رازی ندارم. ژوپیتر: چرا. همان رازی که من دارم. راز دردناک خدایان و شاهان: آن‌هم این‌که انسان‌ها آزادند. اژیست، آن‌ها آزادند. تو این را می‌دانی، و آن‌ها نمی‌دانند. اژیست: بسیار خب، اگر این را می‌دانستند آتش به چهار گوشهٔ کاخ من می‌زدند. پانزده سال است که من نقش بازی می‌کنم تا قدرت‌شان را از آن‌ها پنهان نگه دارم.

برای دوست داشتن، برای کینه ورزیدن، باید خود را وقف کرد.

اعتماد به زندگی داشتی، زیرا ثروتمند بودی

آمده‌ای و سبب شده‌ای که کینه‌ام را از یاد ببرم؛ دست‌هایم را باز کرده‌ام و گذاشته‌ام که یگانه گنجینه‌ام بلغزد و به زمین بیفتد.

که مردم این‌جا را با حرف می‌توان درمان کرد. دیدی که چه پیش آمد: آن‌ها رنج‌شان را دوست دارند، به زخمی آشنا که با ناخن‌های کثیف خود آن را میخراشند و به‌دقت حفظش می‌کنند نیاز دارند. آن‌ها را با اعمال خشونت باید درمان کرد، زیرا رنج را جز با رنجی دیگر نمی‌توان مغلوب کرد.

روزی جنایتی جبران‌ناپذیر را به‌دنبال خود می‌کشی. با هر قدم خیال می‌کنی که از آن دور می‌شوی، ولی به دنبال کشیدن آن همیشه همان‌قدر سنگینی دارد.

مردم به تو التماس می‌کنند که محکوم‌شان کنی. ولی مراقب باش که فقط بر پایهٔ خطاهایی که برایت اعتراف می‌کنند درباره‌شان داوری کنی: بقیه خطاها به تو مربوط نیستند، و اگر کشف‌شان کنی این آدم‌ها از تو ناراضی می‌شوند.

هیچ‌کس حق ندارد دربارهٔ ندامت‌هایم داوری کند.

اگر چیزی به دست آورده‌ام که نابودم کند، یعنی این‌که اکنون دیگر نمی‌توانم از چیزی بترسم.

ناسپاس، هیچ خاطره‌ای ندارید، حال آن‌که من ده سال از زندگی‌ام را صرفِ خاطره‌دادن به شما کرده‌ام؟

ترس و وجدان ناراحت، بویی دارند که برای مشام خدایان لذت‌بخش است.

دیانت خوب، به شیوهٔ دیرین، به‌شدت بر اساس وحشت استوار است.

درک‌کن چه می‌گویم: من می‌خواهم فردی متعلق به جایی باشم، آدمی در میان آدم‌های دیگر. ببین، برده، وقتی که خسته و ترشرو، زیر باری سنگین، پاها را روی زمین می‌کشد و به پاهایش، دقیقاً به پاهایش نگاه می‌کند تا مانع افتادنش بشود، در شهر خودش است، درست مثل برگی در میان شاخ‌وبرگ، مثل درخت در جنگل، آرگوس در اطرافش کاملاً سنگین و کاملاً گرم و کاملاً سرشار از خود شهر است. الکتر، من می‌خواهم این برده باشم، می‌خواهم شهر را دور خودم بکشم و گویی که در میان رواندازی هستم، خودم را در آن بپیچانم. از این‌جا نمی‌روم.