بریده‌هایی از کتاب رویش خاموش گدازه ها

«ای نامهٔ خوش‌اقبال که به سویش می‌روی! به او بگو ـ بگو از آن‌چه ننوشتم؛

چیزی نمی‌توان از آن آموخت ـ این یأسی بی‌چون و چراست ـ دردی شکوهمند ـ که آسمان برای‌مان فرستاده است ـ

پاها بی‌اراده پرسه می‌زنند ـ روی زمین، در هوا در کوره‌راهی جنگلی بی‌ترسی از مسیر با گونه‌یی خرسندی بلورین ــ مانند سنگ این لحظهٔ پیش رفتن است ـ

پس از رنجی سنگین، احساسی خشک دست می‌دهد

Love's stricken 'why" Is all that love can speak- Built of but just a syllable The hugest hearts that break

Because I could not stop for Death ‫He kindly stopped for me

شهرت ــ زنبور است. وزوزی دارد نیشی ــ آه ـ پر و بالی نیز

بارها فکر کرده‌ام که آرامش فرارسیده است ـ هنگامی که از آن دور بوده‌ام ـ همچون کشتی شکستگان که گمان می‌برند خشکی را دیده‌اند ـ میان دریا ـ دست از تلاش می‌کشند ـ اما می‌فهمند ـ چه بسیاراند ساحل‌های خیالی ـ یا بندری شاید نومید همچون من ـ