بریده‌هایی از کتاب بهار رویش

کاسه‌های ما واژگون است

خیلی خدا خداست. همیشه او خدایی کرده و جداً بهتر از او، ما هیچ خدایی پیدا نمی‌کنیم؛

«وَ لاَنُسْرِعَ بِأَبْصَارِنَا إِلَی لَهْوٍ»، با چشممان نه تنها به حرام، که حتی به بی‌فایده‌ها هم نگاه نکنیم. این نگاه و این سرمایه‌های ما در جایی باید به جریان بیفتند که سود بدهند و زیاد بشوند، نه اینکه راکد بمانند.

در روایت آمده است که اگر به مقدار کمی کینه مؤمنی در دل تو باشد، به اندازه سال‌های نوری، بوی بهشت را نخواهی شنید و نخواهی یافت.

آنچه جز او در ما موج ایجاد کند ذنب ماست

کسانی که می‌دانند ذنوب چقدر دقیق است ـ که حتی عبادات ما جزء ذنوب ماست ـ آنها هستند که باید حتی از عبادت‌هایشان هم استغفار کنند. راستی که چاره‌ای نیست جز اینکه بگوییم: تو از اطاعت‌های ما بگذر، خودت می‌دانی با عصیان‌های ما...

کاری کن همان گونه که روزها و لباس روز از تن ما جدا و کنده می‌شود، گناهان ما هم از ما جدا بشود. و این پوست‌هایی که سخت کلفت و غلیظ و خشن شده است را از ما بکن؛

در این ماه رمضان باید دل‌هایمان را مطالعه‌ای بکنیم

مذهب در جایی ضرورت پیدا می‌کند که راه انسان طولانی باشد، نه فقط تا توالت و آشپزخانه؛ که برای اینها به این همه استعداد نیازی نیست. با غریزه زنبور و بزغاله هم می‌شود این مسیر را طی کرد. با غرایز فردی و یا اوج آن، غرایز اجتماعی هم می‌شود این راه را پیمود که در این صورت دیگر انسان نه به فکر احتیاج دارد و نه به مذهب. ولی اگر راه طولانی شد، نه تنها فکر به جایی نمی‌رسد که نوبت مذهب و کمک ربّ است.

طلب دیگر انسان این است که مفت زنده نباشد و مفت نمیرد. انسان بعد از اینکه محاسبه کرد و فهمید که یک عمر باخت داده، خواسته‌اش این است که از این به بعد فقط برای او باشد و حتی از مرگش هم بهره بگیرد. ما که آخر در این عالم می‌میریم؛ حالا یا در قبرستان‌ها یا در بیمارستان‌ها یا زیر ماشین‌ها و یا زیر آوارها و زیر سُم اسب‌ها، پس بگذار برای او بمیریم و زندگی و مرگ ما برای او باشد.