بریده‌هایی از کتاب بشنو از نی

این است که در روایات هست: آنها که از امکانات خود بهره‌برداری نکرده‌اند دعایشان مستجاب نیست؛ چون این‌ها در واقع خواسته‌ای ندارند تا برآورده شود.

که اگر ضعیفی و تکیه گاه می‌خواهی توکل... تَوَکل عَلَی الْحَی الَّذی لایمُوت. بر زندهٔ که نمی‌میرد، بر شنوایی که نزدیک است و جواب می‌دهد تکیه کن. بر او که هر تکیه گاهی بر او تکیه دارد، تکیه کن.

با این زبان تو را نمی‌خوانم لیکن با دلم - این آرزوی سرگشته - در جست و جوی تو هستم من در انتظار تو هستم من ای شاعرانه‌ترین پیغام. ای زیباترین کلام...

این نوای آشنای توست، در نی وجود ما. تو، بشنو از نی. از نی، این سر برآورده، از مرداب. از نی، این سرکشیده، تا فریاد. این حکایت جدایی ماست که پس از هزار تجربه، هزار بن‌بست، هزار درگیری، به تو ای آخرین فریاد، به تو ای آیهٔ امید، ختم می‌شود این جاری سرگشته، این رود وجود ماست؛ که پس از تجربهٔ هزار مرداب، باز هم به تو می‌پیوندد... آن روز، تو یک پیام بودی آن روز، تو یک کلام بودی

خدا ای سرود جاری دل‌های خسته خدا ای سکوت گویا و ای فریاد خاموش روح‌های آشنا. ما یک عمر فریاد را، یک دنیا طلب را، تجربه کرده‌ایم. با تجربه‌ها، رو به تو آورده‌ایم... ما طعم کفرها، شرک‌ها، نفاق‌ها را چشیده‌ایم و بن‌بست‌ها را چه بگویم که چگونه احساس کرده‌ایم. اکنون، در برابر تو لب از لب گشوده‌ایم. حتی در خاموشی طنین فریادیم... این تویی که ما را خوانده‌ای. این تویی که در ما دمیده‌ای... این نوای توست، تو، از خودت بشنو، که ما سزاوار شنیدنت نیستیم. که ما از تو هیچ گاه نشنیدیم... این نوای توست.

عبادتی که مهم‌ترین کار در لحظه نباشد، عبودیت نیست و امر ندارد و اطاعت نیست و نور نخواهد داد.

قرآن را گاهی برای رسیدن به تسلط و آشنا شدن با تمامش می‌خوانیم، در این مرحله باید قرائت زیاد باشد و مستمر تا آنجا که قرآن همچون سرودی آشنا در تو جریان بگیرد. پس از مرحلهٔ تسلط، مرحلهٔ تثبیت و بهره‌برداری، در هنگام تزلزل‌هاست، ناچار آنها که بر آن همه آیه مسلط هستند، هنگام بحران‌ها آیه‌ای را می‌بینند که در آنها بزرگ شده و بر آنها جلوه کرده و تمام وجود آنها را گرفته است. آن آگاهی و تسلط مقدمهٔ این مرحلهٔ ترتیل، ثبات‌گیری و تزلزل زدایی است.

به آنچه امید نداری امیدوارتر باش

اگر ضعیفی و تکیه گاه می‌خواهی توکل... تَوَکل عَلَی الْحَی الَّذی لایمُوت. بر زندهٔ که نمی‌میرد، بر شنوایی که نزدیک است و جواب می‌دهد تکیه کن. بر او که هر تکیه گاهی بر او تکیه دارد، تکیه کن.

ذهن ما به آن مسأله‌ای رو می‌آورد که اهمیتش را یافته و ضرورتش را احساس کرده. هنگامی که ذهن من مشغول به کاری باشد که عهده‌دارش هستم، به هر کجا که بروم خیالم راحت نیست و حتی در عروسی خوش نیستم و حاضر نیستم. تمرکز و حضور ذهن، نتیجهٔ درک اهمیت مسأله است.

آخر کسی که تمام بار روحی و تمام فشارش سه کیلو بیشتر نیست و آن هم فشار نان و آب و مسکن و پوشاک، چنین باری و چنین فشاری که دیگر به جرثقیل‌ها نیاز ندارد و چنین خراشی که این همه جراحی نمی‌خواهد.

مانع‌ها و درگیری‌هایی که در همه جا خانه گرفته‌اند، در درون آنها، در خانهٔ آن‌ها، در محل و شهر و جامعه و در تمام جبهه‌ها.

این دعای ابوحمزه است با این همه جریان، با این همه رابطه. شاید تو نتوانی همه‌اش را بخوانی و یا همه‌اش را بخواهی. حق با توست. تو آن مقدار که نیازش را احساس کرده‌ای باید بخواهی. ضرورت ندارد که تمامی یک دعا را تکرار کنی، که شاید نیاز تو یک جمله، یا یک مقطع یک خط آن باشد که تو حتی ساعت‌ها از مرورش آرام نمی‌گیری و با خواندنش خالی نمی‌شوی. در هر حال، هر وقت که می‌خواهی شروع کنی باید زمینه‌هایش را فراهم کنی و سؤال‌هایت را مرور کنی و آن وقت که در جریان دعا قرار گرفتی از آن بهره‌برداری وگرنه در کنار فرات هم تشنه خواهی ماند...

تمرکز و حضور ذهن، نتیجهٔ درک اهمیت مسأله است. آنها که احساس نیازی نمی‌کنند ناچار به توجه و تمرکز و حضور نخواهند رسید و این است که فقط با زبانشان دعا کرده‌اند، نه با تمام وجودشان. و این است که این دعا شور و نوری ندارد و اثری نمی‌گذارد، هر چند از دل پرشوری به ما رسیده باشد.

راستی که قدرت و نیروی این تکیه گاه دیگر حتی در برابر شکست‌ها از پا نمی‌نشیند؛ چون (برای تو) مهم درست رفتن و با او رفتن است. و آنها که این گونه شروع می‌کنند با شروعشان رسیده‌اند و پیروزی و شکستشان یکی است و سود و زیانشان برابر. همیشه سود، همیشه بهره‌مند.

راستی که قدرت و نیروی این تکیه گاه دیگر حتی در برابر شکست‌ها از پا نمی‌نشیند؛ چون (برای تو) مهم درست رفتن و با او رفتن است. و آنها که این گونه شروع می‌کنند با شروعشان رسیده‌اند و پیروزی و شکستشان یکی است و سود و زیانشان برابر. همیشه سود، همیشه بهره‌مند.

اگر نیاز چیزی را درک نمی‌کنی، به تقلید نخواه، که این جز بازیگری نیست. و این بازیگری جز سیاهی قلب و خستگی و دلزدگی چیزی نمی‌آورد. آنها که با دل بازیگر و تنها با زبان خویش، دعا می‌کنند محروم می‌شوند و رانده و دور. منی که تمام نیازم خانه و فرش و شغل و یک پسر کاکل زری است، چرا از همین‌ها شروع نکنم و حرف‌های بزرگ را بر خود بار کنم. و چرا خواسته‌هایم را از این سطح بالاتر نیاورم. من همان چیزی هستم که آن را می‌خواهم و همان قدر هستم که نیازش را احساس می‌کنم، پس چرا خودم را نشناسم و به کمتر از خودم مشغول شوم و برای کم‌ها زار بزنم و بنالم.

عبادتی که مهم‌ترین کار در لحظه نباشد، عبودیت نیست و امر ندارد و اطاعت نیست و نور نخواهد داد. عبودیت یعنی این که محرک‌ها و حرکت‌های تو کنترل شده باشند. محرکی جز الله نباشد، که دیگران نسیم‌های بی‌رمقی بیش نیستند و نمی‌توانند عظمت ما را بچرخانند و به بازی بگیرند. و از این گذشته با این که محرک الله است در حرکت‌هایی که بخاطر اوست، حرکت‌ها بدون سنجش و از دم دست نباشد، که او حرکتی را می‌خواهد که مهم‌ترین است و ضروری‌ترین. عبودیت یعنی این نظارت بر محرک‌ها و حرکت‌ها. و چنین عبودیتی است که پایهٔ رسالت‌های سنگین است. و این عبودیت است که به دو چشمهٔ سرشار قرآن و پیوند و دعا، نیاز دارد. این دو چشمه برای آنهایی معنی دارد که تشنه هستند و عطش راه، آنها را سوزانده است.

اِنَّ لَنا فیک أَملاً طَویلاً؛ ما در تو، آرزویی داریم، کشیده و در تو امیدی داریم بزرگ.

اکنون که تو را یافته‌ام و پس از آن همه تجربه به تو رسیده‌ام مگر می‌توانم تو را از دست بدهم؟