بریده‌هایی از کتاب سینمای ملی ایران رویکردی مردم‌شناختی - ارتباطی

سینما زیباشناسیِ خیال‌انگیز بشری را شکل می‌دهد و زمانی که این سینما به خصوصی‌ترین حوزهٔ انسانی، یعنی خیال، وارد می‌شود و آن را با خود درگیر می‌کند، می‌تواند در فرایند زیباشناسی انسان ورود کند و کنش‌های درونی افراد را تشکیل دهد.

سینمای ایران، مثل سینمای ایتالیایی، بعد عرفانی و معنایی دارد. پس سینمای ملی ایران می‌تواند هم بنیاد اقتصادی داشته باشد و هم بنیاد معنایی؛ هم معناگرا باشد و هم فردگرا؛ هم دیگرگرا و هم خودگرا.

سینما نگاهش به حال و آینده معطوف است. سینما گذشته‌نگر نیست، حتی اگر سینمای تاریخی مطرح و فیلم‌های تاریخی ساخته می‌شوند، برای جهت‌دهی آینده است نه بازگشت به گذشته.

منظور از سینمای ملی این نیست که محدود عمل می‌کند، بلکه منظور سینمایی است که باید هویت ملی را بازتولید کند

در بحبوحهٔ این معارضات و رادیکال عمل کردن‌ها، خلاقیت‌های اجرایی نیز فراموش می‌شود، زیرا چنین سینماگرانی تصور می‌کنند اگر رادیکال عمل نکنند، محافظه‌کار شده‌اند و چون روح سینماگر با محافظه‌کاری سازگار نیست، باید رادیکال باقی بمانند.

سینمایی که متکی به چارچوب نظری متقنی نیست، نمی‌تواند حیاتی پایدار، رو به جلو، و بانشاط داشته باشد.