بریده‌هایی از کتاب محکم در آغوشم بگیر

گفت: «خب اگه روابط عشقی چانه‌زنی نیستن، پس چی هستن؟» بعد صدای خودم را شنیدم که با لحنی معمولی گفتم: «اوه! اونا پیوندهای احساسی هستن و به نیازِ درونی برای ارتباط احساسیِ امن مربوط می‌شن؛

آیا زمانی را به یاد دارید که به هر یک از روش‌های زیر، پشیمانیِ خود را از چیزی به زبان آورده باشید: - عذرخواهیِ چهارثانیه‌ایِ "خروجی کجاست؟" «خب بابتِ اون موضوع متأسفم. شام چی بخوریم؟» - به‌حداقل‌رساندنِ مسئولیتِ عذرخواهی. «خب شاید من این کار رو کرده باشم، اما...» - عذرخواهیِ تحمیلی. «گمونم قراره بگم...» - عذرخواهیِ ابزاری. «هیچی رو تو تأثیر نداره، پس...» این‌ها عذرخواهیِ رمزی هستند که گاهی‌اوقات برای آسیب‌های جزئی مناسب‌اند، اما به‌طور کلی این عذرخواهی‌ها در آسیب‌های موردِ بحثِ ما، فقط مایهٔ رنجشِ بیش‌تر می‌شوند.

کسی که بیش‌تر از همه در این دنیا دوستش داریم، کسی‌ست که می‌تواند ما را به اوج شادی برساند و درعین‌حال باعث سقوط‌مان از عرش به فرش شود.

امکان ندارد دو نفر با هم زندگی کنند و هیچ‌وقت به حساسیت‌های یکدیگر ضربه نزنند. آزردگی از کسی که این‌قدر به ما نزدیک است، یک اتفاق طبیعی‌ست. بهتر است حساسیت‌های یکدیگر را بشناسیم و سعی کنیم در مورد آن‌ها با هم صحبت کنیم تا روزبه‌روز به هم نزدیک‌تر شویم.

۳. تعهد: مطمئن باشم که برای من ارزش قائلی و در کنار من می‌مانی؟ در کتاب لغت، در توضیح تعهد می‌نویسند مجذوبِ‌یکدیگرشدن، به‌سمت‌یکدیگرکشیده‌شدن، اسیرِ‌یکدیگربودن، به‌یکدیگرقول‌دادن، درگیرِ‌یکدیگربودن و... ولی آن تعهدِ عاطفی که ما از آن حرف می‌زنیم، مشخصاً به معنای توجهی‌ست که به شخص مورد علاقه‌مان نشان می‌دهیم؛ کسانی که بیش‌تر به آن‌ها خیره می‌شویم و در زندگی از هر کسِ دیگری بیش‌تر آن‌ها را نوازش می‌کنیم. کسانی که چنین خاصیتی دارند در کنار یکدیگر حضور عاطفی دارند و غایب نمی‌شوند.

۲. پاسخگویی: می‌توانم مطمئن باشم به احساساتِ من پاسخ می‌دهی؟ ما باید با نیازهای همسرمان هماهنگ باشیم تا بفهمیم عواطفِ او ـ چه ترس‌ها و چه نیازهایی که در زمینه‌های عشقی دارد ـ بر ما تأثیر می‌گذارد. باید نشانه‌های عاطفی‌ای را که از او دریافت می‌کنیم قبول کنیم، آن‌ها را جزو اولویت‌ها به حساب بیاوریم و برای نشان‌دادنِ توجه‌مان و آرام‌کردنِ او اقدام کنیم.

پاسخگوییِ عاطفی خود سه عنصر مهم دارد: ۱. دردسترس‌بودن: هر وقت نیاز داشته باشم می‌توانم تو را پیدا کنم؟ باید حتا در مواردی که احساس تردید یا ناامیدی می‌کنیم نسبت به شریکِ زندگیِ خود باز و پذیرا باشیم. برای دست‌یافتن به این هدف باید تلاش کنیم نیازهامان و خواسته‌هامان قابل‌فهم شود

در بیش‌ترِ مواردی که زوج‌ها یکدیگر را متهم می‌کنند، درواقع دارند از سرِ ناامیدی یکدیگر را به مراعات و محبت فرا می‌خوانند و از این‌که از هم دور افتاده‌اند، ابراز ناراحتی می‌کنند. تنها چیزی‌که می‌تواند آن‌ها را آرام کند این است که طرف مقابل فاصله‌اش را کم کند و در کنار همسرش قرار بگیرد و او را از توجه خود مطمئن کند. هیچ راه دیگری برای حل این مشکل نیست.

زوج‌هایی که از یکدیگر فاصله گرفته‌اند، می‌توانند ترس از تنهایی یا دوریِ یکدیگر را برای هم بیان کنند و اگر این کار را بکنند، بعد از مدتی می‌توانند به عشقی که به یکدیگر دارند اعتراف کنند و دوباره با هم وارد رابطه شوند. پیداکردنِ همین عواطف باعث می‌شد به جای متهم‌کردنِ یکدیگر تحت تأثیر عواطف‌شان قرار بگیرند و نیازی را که به یکدیگر دارند و ترس‌هایی را که در وجودشان است برای هم بیان کنند.

آن‌ها راهِ تازه‌ای برای حرف‌زدن پیدا کردند و کم‌کم روشِ متهم‌کردن، سکوت‌کردن و فاصله‌گرفتن را کنار گذاشتند. بروزِ احساساتِ لطیف‌تر، همیشه باعث می‌شود انسان‌ها یکدیگر را متفاوت ببینند. جیمی می‌گفت: «من هیچ‌وقت نسبت به این وضعیت آگاه نبودم، فقط می‌دونستم اون به من نزدیک نیست و بهم توجه نمی‌کنه. حالا می‌بینم که تمام این مدت داشتم اونو آزار می‌دادم و اون سعی می‌کرده منو آرام کنه. من وقتی امیدم رو از دست می‌دم، به آدما حمله می‌کنم، چون راهِ دیگه‌ای برای دریافتِ توجه بلد نیستم.»