بریده‌هایی از کتاب محکم در آغوشم بگیر

وقتی تمام روز با هم بگومگو داریم، چطور می‌توانیم شب که شد یکدیگر را ببوسیم!

بدهد. احساسِ نیاز به ایجادِ پیوندِ عاطفی با کسی که او را نزدیکِ خود می‌خواهیم، یکی از اولویت‌های بزرگ ماست که شاید بیش‌تر از میل به خوراک و آمیزش بر ما حکم می‌راند.

«عشق همه‌چیز است و واقعاً ارزشش را دارد که برایش بجنگی، برایش شجاعت به خرج بدهی و همه‌چیز را به خطر بیندازی... و اگر چیزی را برایش به خطر نینداختی، بزرگ‌ترین خطر را کرده‌ای.»

گفت‌وگوی ویرانگر ۱: پیداکردنِ‌آدم‌بَده

چه ما آن‌چه را برای‌مان رخ داده به‌صراحت به اشتراک بگذاریم و چه نه، تروما همیشه یک مسئلهٔ دونفره است. زوجین وقتی همسرشان را در حال کشمکش با زخم‌هایش می‌بینند، احساسِ درد و استرس می‌کنند

ما باید بتوانیم احساسات‌مان را دوباره زنده کرده و آن‌ها را با عزیزان‌مان قسمت کنیم. پس عزیزان‌مان هم ـ حتا برای یک لحظه ـ باید چهرهٔ هیولا را ببینند. این تنها راهی است که آن‌ها واقعاً می‌توانند رنج و نیازِ ما را درک کرده، محکم ما را در آغوش بگیرند و به درمانِ ما کمک کنند.

اگر ما نمی‌توانیم به‌خوبی با دیگران ارتباط داشته باشیم، تلاش‌هامان برای کنارآمدن با تروما کم‌تر ثمربخش خواهد بود و ثروتِ اصلیِ ما ـ روابطِ عاطفی‌مان ـ شروع به تنزل می‌کند. از طرف دیگر، روبه‌رو شدن با هیولا در کنار عزیزان‌مان، بهترین فرصتِ درک‌کردنِ قدرت و تاب‌آوری‌مان را فراهم می‌کند. و ایستادن کنار یکدیگر، پیوندِ ما را با شریک زندگی‌مان محکم‌تر خواهد کرد.

اگر شریکِ زندگیِ خوبی داشته باشید، یک تکیه‌گاهِ امن در نابه‌سامانی‌ها دارید. اگر از نظر احساسی تنها هستید، در یک سقوط آزادید. داشتنِ فردی که بتوانید برای ارتباط و حمایت به او تکیه کنید، بهبودیافتن از تروما را آسان‌تر می‌کند.

روابطِ عاطفیِ ما بر نحوهٔ برخوردمان با تروما و بهبودیافتن از آن تأثیر می‌گذارد، و از آن جایی‌که همه‌چیز دایره‌وار در جریان است، تروما بر روابطِ ما با افرادی که دوست‌شان داریم تأثیر می‌گذارد. واژهٔ تروما از یک کلمهٔ لاتین به معنای "زخم" گرفته شده است.

تقریباً همهٔ ما وقتی عاشق می‌شویم، به‌طور طبیعی و خودبه‌خود با طرف مقابل‌مان هماهنگ می‌شویم. ما به‌شدت نسبت به وجودِ یکدیگر آگاه و به‌طور بی‌نقصی به هر کلمه، رفتار و هر ابرازِ احساسی از طرف یکدیگر حساسیم. اما با گذشت زمان، بسیاری از ما در ارتباط با شریک زندگی‌مان کم‌توجه‌تر، خودخواه‌تر و حتا دل‌مُرده می‌شویم. شاخک‌های عاطفی‌مان گیر می‌کنند، یا شاید علامت‌های شریک زندگی‌مان ضعیف‌تر می‌شوند.