بریده‌هایی از کتاب محکم در آغوشم بگیر

بهتر است حساسیت‌های یکدیگر را بشناسیم و سعی کنیم در مورد آن‌ها با هم صحبت کنیم تا روزبه‌روز به هم نزدیک‌تر شویم.

تمام دعواهای زن‌وشوهری بازپردازیِ این چند سؤال است: آیا حواست به من هست؟ آیا به من اهمیت می‌دهی؟ آیا وقتی صدایت کنم یا به تو نیاز داشته باشم به کمکِ من می‌آیی؟

درکِ ما از واقعیت، از خودِ واقعیت مهم‌تر است.

«انسان وقتی کسی را دوست دارد، از هر زمانِ دیگری آسیب‌پذیرتر است.» ـ زیگموند فروید

حرف‌های زوج‌ها مثل نوک کوه یخ است که از آب بیرون مانده، اما بخش خیلی بزرگ‌تری از یخ زیر آب است و دیده نمی‌شود.

وقتی ما حس می‌کنیم به‌شکل امنی با دیگران در ارتباط هستیم، خودمان را بهتر درک می‌کنیم و بیش‌تر خودمان را دوست داریم.

«آن‌چه اهمیت دارد، درست‌کردنِ اشتباهات است، حتا اگر فقط در حد تمایل به تلاشِ دوباره باشد.» ـ دبورا بلوم

عشق، اوج تکامل و قاطع‌ترین مکانیزم بقا برای بشر است، نه به این دلیل که ما را تحریک می‌کند تا جفت‌گیری و تولیدمثل کنیم، ما بدون عشق هم قادر به این کار هستیم! بلکه چون عشق ما را به سمتی می‌کشانَد که از نظر احساسی با اندک‌افرادِ ارزشمندِ دیگری پیوند بخوریم که به ما پناهگاهی امن در برابر طوفان‌های زندگی عرضه می‌کنند. عشقْ محافظِ ماست و طراحی شده تا حفاظتِ احساسی فراهم کند و ما بتوانیم با ناملایماتِ زندگی کنار بیاییم. این محرک برای دلبستگیِ احساسی ـ تا کسی را پیدا کنیم که بتوانیم برگردیم و به او بگوییم «محکم در آغوشم بگیر» ـ در ژن‌ها و بدنِ ما قرار گرفته است. عشق مثل میل به غذا، پناهگاه یا رابطه، پایه‌ای برای زندگی، سلامتی و شادی است. ما به دلبستگیِ احساسی به افرادِ اندکِ دیگری نیاز داریم که قابل تعویض نیستند تا از نظر فیزیکی و ذهنی سالم بمانیم.

عشق شاید بهترین سازوکارِ بقای بشر باشد و به همین دلیل است که احساس قطع پیوندِ عاطفی از کسی که دوستش داریم و بی‌ربط‌شدن به او برای ما به‌شدت ترس‌آور و تنفربار است. برای همین است که باید سعی کنیم رابطه‌مان را با آن شخص حفظ کنیم و در این مسیر سعی می‌کنیم رفتارهایی از خود نشان بدهیم که طرف مقابل به حرکت بیاید و واکنش نشان بدهد. احساسِ نیاز به ایجادِ پیوندِ عاطفی با کسی که او را نزدیکِ خود می‌خواهیم، یکی از اولویت‌های بزرگ ماست که شاید بیش‌تر از میل به خوراک و آمیزش بر ما حکم می‌راند. اتفاقاتی که در دفتر کار من می‌افتاد، همه نشان می‌داد که انسان چقدر به برقراریِ رابطهٔ عاطفی با عزیزانش نیاز دارد و این یکی از غرایزِ ناظر به بقاست که از گهواره تا گور همراه ماست

تمام دعواهای زن‌وشوهری بازپردازیِ این چند سؤال است: آیا حواست به من هست؟ آیا به من اهمیت می‌دهی؟ آیا وقتی صدایت کنم یا به تو نیاز داشته باشم به کمکِ من می‌آیی؟