بریده‌هایی از کتاب محکم در آغوشم بگیر

دانشمندان و پزشکان قرن‌هاست که با تعاریف و ادراکات در این باره دست‌وپنجه نرم کرده‌اند. برای بعضی از ناظرانِ بی‌عاطفه، عشق اتحادی‌ست که برای دو طرف سود دارد و بر پایهٔ لطف‌هایی‌ست که ردوبدل می‌شوند و یک چانه‌زنیِ بده‌بستانی‌ست. بقیه که به پیشینهٔ عشق بیش‌تر توجه می‌کنند، آن‌را به‌عنوان یک رسم اجتماعی ـ احساسی می‌بینند که توسط شاعران قرن سیزدهم فرانسه به وجود آمده. زیست‌شناسان و انسان‌شناسان عشق را یک استراتژی برای اطمینان از انتقال ژن و تداوم زاد و ولد می‌دانند.

پیامِ درمانِ هیجان‌محور ساده است: بی‌خیالِ جروبحث‌های بیهوده شوید، سال‌های اول کودکی‌تان را تحلیل کنید، اداهای زیادی رمانتیک دربیاورید یا موقعیت‌های جدید را در رابطه امتحان کنید. در مقابل، تصدیق و تأیید کنید که شما از نظر احساسی به شریک زندگی‌تان دلبسته و وابسته هستید؛

همهٔ این‌ها نیازِ پنهانِ ما برای داشتنِ کسی بود که به او تکیه کنیم. فردِ عزیزی که بتواند ارتباط احساسیِ قابل اتکا و راحتی به ما عرضه کند.

همکارم من را به چالش کشید و گفت: «خب اگه روابط عشقی چانه‌زنی نیستن، پس چی هستن؟» بعد صدای خودم را شنیدم که با لحنی معمولی گفتم: «اوه! اونا پیوندهای احساسی هستن و به نیازِ درونی برای ارتباط احساسیِ امن مربوط می‌شن؛

آسیب‌ها را می‌توان بخشید اما آن‌ها هرگز به‌طور کامل از بین نمی‌روند. درعوض به‌عنوان تجدیدِ رابطه با داستان‌های عاطفیِ زوج‌ها گره می‌خورند.

گاهی تا زمانی‌که با شریک زندگی‌مان به بررسیِ پیشامدی نپردازیم، نمی‌فهمیم که دقیقاً از چه چیزی رنج می‌بریم. هرچند گاهی توضیح و نشان‌دادنِ علتِ اصلیِ رنجش‌مان به کسی که خودْ مسببِ آن شده، کار بسیار سختی است. اما اگر رنجِ خود را به نیازها و ترس‌های عاطفی‌مان نسبت دهیم، منطقی‌تر به نظر می‌رسد.

فراموش‌کردنِ رنجش‌ها و بخشیدنِ رفتارهای بدِ یک شخص، اقدامی صحیح و به‌جاست. اما این تصمیم به‌تنهایی نمی‌تواند اعتماد را در شخصِ آسیب‌دیده و رابطه ایجاد کند. چیزی‌که زوج‌ها نیاز دارند، نوعی گفت‌وگوی التیام‌بخش است که نه‌تنها باعث بخشش شود، بلکه باز هم انگیزهٔ اعتماد را درون‌شان ایجاد کند. هدفِ نهایی، تجدیدِ اعتماد است.

وقتی به حمایتِ فوری از سمت معشوق‌مان احساسِ نیاز می‌کنیم، جای هیچ‌گونه سازش یا ابهامی نیست. جوابْ یکی از این‌هاست: ناکامی یا خوشبختی. این لحظات می‌تواند تمام ذهنیاتِ مثبت‌مان از عشق و قابل‌اعتمادبودنِ طرف مقابل‌مان را نابود کند، رابطه را پر از غم‌واندوه کرده و فراتر از آن، این پیوندِ آسیب‌پذیر را بیش از پیش تضعیف کند.

این‌که بتوانیم ترس‌های دلبستگیِ اصلی‌مان را بیان کنیم، به‌طور طبیعی باعث پذیرفتنِ نیازهای دلبستگیِ اولیه‌مان می‌شود.

ما می‌خواهیم و نیاز داریم که شریک زندگی‌مان نسبت به آزردگی‌مان واکنش نشان دهد. اما اگر آزردگی‌مان را نشان ندهیم، او نمی‌تواند این کار را انجام بدهد. دوست‌داشتنِ مطلوب، نیازمندِ شجاعت و اعتماد است.