بریده‌هایی از کتاب قرار ملاقات با زندگی

"من آنجا بوده‌ام. من به‌عینه دیده‌ام". تنها کسی اجازه دارد خود را متخصص خطاب کند که بتواند جملهٔ بالا را درمورد خودش بگوید.

فراموش نکنیم که امروز حاصل گذشته است و از هیچ، هیچ درو می‌کنیم.

تا زمانی که پاهایم توان کشیدن مرا دارند به رفتن ادامه خوا هم داد و تا زمانی که قلبم در سینه می‌تپد تا حد امکان از زندگی‌ام لذت خواهم برد.

راهبرد اول تلقین به نفس و خود باوری بود. با خودت فکر کن، واقعاً چه می‌خواهی. و بعد به خودت بگو: "من می‌خواهم، من می‌توانم، من خواهم کرد". و این مهم‌ترین نکته است. راهبرد دوم: اگر با تمام وجود قصد انجام کاری را داری اما به هر دلیلی قادر به انجامش نیستی، به دنبال آدم‌هایی بگرد که بتوانند به تو کمک کنند. من با این استراتژی تا به امروز بسیارخوب در زندگی‌ام جلو آمده‌ام. هیچ‌کس نیست که در همهٔ زمینه‌ها تبحر کافی داشته باشد. من برای کسانی که واقعاً در کاری تخصص کامل دارند و مشاورین قابل اعتمادی هستند احترام زیادی قائل هستم. با وجود اینکه خودم شخصاً فردی به‌اصطلاح تک‌رو هستم اما کار گروهی را بسیار پسندیده و مؤثر می‌دانم.

"نیازهای درونی‌ات را با امکانات بیرونی تطبیق بده و عاداتی را به زندگی روزانه‌ات اختصاص بده که هر روز تکرارشان کنی".

مواقعی هستند که موفق می‌شوم درست وسط مشغلهٔ کاری برای لحظاتی کوتاه هم که شده خلوتی اختیار کنم و از آن لذت ببرم. برای مثال آدم می‌تواند در مترو خیلی خوب مدیتیشن کند. از پنجره به بیرون نگاه کند، کامپیوتر درونش راخاموش کند، دکمهٔ دلیت را بزند و همه‌چیز را از حافظه پاک کند و سپس با فشردن دکمهٔ استارت برنامهٔ تازه‌ای در خود نصب کند. برای تمام این‌ها زمانی بیشتر از سه الی پنج دقیقه نیاز نیست. "جسم استمرار و تداوم را دوست دارد و روح آیین و آداب و رسوم را".

چقدر خوب است به جای این‌همه شاخ‌وبرگ دادن، آستین‌ها را بالا بزنیم و کمی عمل کنیم. نفس عمیق بکشیم. هوا را برای مدت زمانی کوتاه در سینه نگه داریم و بعد به‌آرامی بیرون بدهیم. به همین سادگی.

"اگر بجنگی ممکن است شکست بخوری اما اگر هیچگاه مبارزه نکنی، برای همیشه یک شکست‌خورده خواهی بود"

راهبرد اول تلقین به نفس و خود باوری بود. با خودت فکر کن، واقعاً چه می‌خواهی. و بعد به خودت بگو: "من می‌خواهم، من می‌توانم، من خواهم کرد". و این مهم‌ترین نکته است.

چهارچوب‌هایی که من برای خودم تعیین کرده‌ام به‌منزلهٔ نرده‌های راه‌پلهٔ بنای زندگی‌ام هستند که اگر زمانی رهایشان کنم شروع به لغزیدن و سُر خوردن می‌کنم. مدت‌ها می‌شود که حتی فکر رها کردن این نرده‌ها به ذهنم هم نمی‌رسد. من این نرده‌ها را با کمال میل محکم در دست می‌گیرم و با توجه به آن‌ها هرچه در زندگی انجام می‌دهم باعث شادی و رضایتم می‌شود.

بالأخره فهمیدم برای اینکه زنده بمانم، باید حد و مرزهایم را تعیین کنم. انضباط و آداب زندگی به من کمک می‌کنند مرکز ثقل درونی‌ام را پیدا کنم و به جای دورشدن از خود بتوانم به آرامش درون برسم.

"نیازهای درونی‌ات را با امکانات بیرونی تطبیق بده و عاداتی را به زندگی روزانه‌ات اختصاص بده که هر روز تکرارشان کنی".

"جسم استمرار و تداوم را دوست دارد و روح آیین و آداب و رسوم را".

چهارچوب‌هایی که من برای خودم تعیین کرده‌ام به‌منزلهٔ نرده‌های راه‌پلهٔ بنای زندگی‌ام هستند که اگر زمانی رهایشان کنم شروع به لغزیدن و سُر خوردن می‌کنم.

"نیازهای درونی‌ات را با امکانات بیرونی تطبیق بده و عاداتی را به زندگی روزانه‌ات اختصاص بده که هر روز تکرارشان کنی".

انضباط و آداب زندگی به من کمک می‌کنند مرکز ثقل درونی‌ام را پیدا کنم و به جای دورشدن از خود بتوانم به آرامش درون برسم.

یک بودایی زیاد درمورد مذهبش حرف نمی‌زند بلکه آن را زندگی می‌کند.

عدالت و رحمت کلماتی بودند که برای آن‌ها هیچ معنایی نداشت. تنها و تنها سنت‌ها مهم بودند و بس.

فقط وقتی می‌توان استوار و باوقار در مسیر زندگی قدم برداشت که همه‌چیز در تعادل کامل باشد و از آنجا که این تعادل به‌طور طبیعی برای من مهیا نیست، پس این خود من هستم که باید در پی برقراری آن باشم آن هم از طریق تحرک، فعالیت بدنی، ورزش و پیاده‌روی در هوای تازه.

"نیازهای درونی‌ات را با امکانات بیرونی تطبیق بده و عاداتی را به زندگی روزانه‌ات اختصاص بده که هر روز تکرارشان کنی". وقتی با روانکاوم در این مورد صحبت کردم گفت: یعنی شما می‌خواین خودتون رو به عمد درگیر اجبارکنین؟! حواستون باید حسابی جمع باشه. به نظر می‌آد در خطر یه اعتیاد تازه قرار دارین اون هم اعتیاد به چهارچوب‌ها". "هر اسمی دلتون می‌خواد براش بذارین". این جوابی بود که به او دادم و بعد همان کاری را انجام دادم که به نظرم درست می‌آمد