بریده‌هایی از کتاب قرار ملاقات با زندگی

"اگر بجنگی ممکن است شکست بخوری اما اگر هیچگاه مبارزه نکنی، برای همیشه یک شکست‌خورده خواهی بود".

راهی برای رسیدن به خوشبختی وجود ندارد، خوشبختی خود راه است.

اگر با تمام وجود قصد انجام کاری را داری اما به هر دلیلی قادر به انجامش نیستی، به دنبال آدم‌هایی بگرد که بتوانند به تو کمک کنند.

"اگر بجنگی ممکن است شکست بخوری اما اگر هیچگاه مبارزه نکنی، برای همیشه یک شکست‌خورده خواهی بود".

قرار ملاقات با زندگی

برای یک انسان هوش و ذکاوت چه ارزشی می‌تواند داشته باشد وقتی درک و شعور احساسی‌اش فاسد و از دست رفته باشد؟

"خودت رو روی نقاط قوتی که داری متمرکز کن".

یک بیمار مبتلا به سرطان باید خیلی چیزها را یاد بگیرد و یکی از آن‌ها هم تحمل و درک درماندگی اطرافیانش است.

وقتی در حال کارکردن هستم دیگر در کنارش غذا نمی‌خورم یا حین استراحت موسیقی گوش نمی‌دهم بلکه به روحم آرامش و سکوت هدیه می‌کنم. درحال فکر کردن و تعمق، هم‌زمان باکسی حرف نمی‌زنم یا در اینترنت غرق نمی‌شوم و تا حد ممکن به هر کاری مکانی مخصوص همان کار را اختصاص می‌دهم. برای مذاکرات یک میز مذاکره وجود دارد و من مثلاً از میز کارم برای این منظور استفاده نمی‌کنم. غذا و چایی در آشپزخانه آماده می‌شود و نه در اتاق کار و تلفن‌های شخصی را در ساعات بیکاری انجام می‌دهم و نه در وقت اداری. در خانه‌ام داشتنِ اتاق مشترکی برای کار و خواب غیرقابل تصور است. از طرفی حتی یک بودیست هم باید واقع‌بین باشد. اگر من حین خوردن صبحانه رادیو گوش می‌کنم و یا در راه با تلفن همراهم مکالمه‌ای کاری انجام می‌دهم اثباتی است بر این واقعیت که یک روز تنها از بیست و چهار ساعت تشکیل شده‌است.

در لحظه زندگی کن.

اگر بجنگی ممکن است شکست بخوری اما اگر هیچگاه مبارزه نکنی، برای همیشه یک شکست‌خورده خواهی بود

مصائب از ما آدم‌های تازه‌ای می‌سازند

روز باید با آرامش شروع شود. صبح‌ها حدود ساعت ۵ از خواب بیدار می‌شوم. تقریباً یک ربع به پنج ساعت زنگ می‌زند. روحم سرزنده و شاداب اما جسمم هنوز خسته وخواب‌آلوده است. به‌همین‌دلیل قبل از هر چیز نیم لیترآب ولرم می‌نوشم. اگر این میزان آب خالص به بدنت واردکنی، با خودش می‌گوید: "بَه چه اتفاقی افتاده؟ اینهمه آب! یک ضرب!" و اینجاست که متابولیسم و یا همان سوخت‌وساز بدنت با سرعتی زیاد آغاز به فعالیت می‌کند.

همیشه همین‌طور است که بچه‌ها در ابتدا به فردی که در ظاهر غریبه به نظر می‌آید با شک‌وتردید نگاه می‌کنند، شاید هم مغرضانه درموردش قضاوت کنند. هیچ انسانی با پیش‌داوری به دنیا نمی‌آید، بچه‌ها درواقع همان حرف‌هایی را تکرارمی‌کنند که از بزرگ‌ترهایشان شنیده‌اند و درست وقتی که پی می‌برند با یک غریبه هم می‌شود خیلی خوب بازی کرد ناگهان همهٔ فاصله‌ها به‌سرعت از بین می‌رود.

واقعیت امر این است که علاوه‌بر تعادل که قبلاً گفتم، آدم به چند چیز دیگر هم نیازمند است. اول اینکه نگذاری اهدافت را دیگران برایت تعیین کنند، بلکه خودت به انتخاب و طراحی آن‌ها بپردازی؛ دوم اینکه به ادراک و شهودت تکیه کنی و به صدای قلبت گوش دهی و تلاش کنی تا حداکثر استفاده را از آن ببری؛ سومین نکته اینکه به دنبال افراد متخصص و کارآزموده و معتمد باشی که بتوانند در صورت نیاز به تو کمک کنند؛ و نکتهٔ چهارم نیز اینکه با علاقه و انرژی فراوان حرکت کنی که به نظرم انجام این شرط آخری آسان‌تر از بقیهٔ موارد است.

راهی برای رسیدن به خوشبختی وجود ندارد، خوشبختی خود راه است.

اگر با تمام وجود قصد انجام کاری را داری اما به هر دلیلی قادر به انجامش نیستی، به دنبال آدم‌هایی بگرد که بتوانند به تو کمک کنند

بی‌عدالتی چه در زندگی شغلی و چه در زندگی شخصی باعث درهم ریختن توازن و تعادل می‌شود

به گفتهٔ بودا قرار ملاقات ما با زندگی در همین لحظه صورت می‌گیرد. محل قرار درست همین جایی است که در این لحظه هستیم. خیلی زمان برد تا من یاد گرفتم دست به دست لحظه بدهم. من بالأخره جای درست خود را بر سر سفرهٔ گستردهٔ زندگی یافتم و حتی چیزی بیشتر از این: من می‌دانم از کجا می‌آیم، که هستم و رو به چه سمتی قصد رفتن دارم. ادامه می‌دهم و قدم برمی‌دارم، نه در جست‌وجوی خوشبختی بلکه لحظه‌لحظهٔ جادهٔ زندگی‌ام را با خوشبختی طی می‌کنم، همان‌گونه که بودا به من آموخته است: راهی برای رسیدن به خوشبختی وجود ندارد، خوشبختی خود راه است.

کسی که می‌خواهد سریع قدم بردارد بهتر است تنها برود، اما کسی که می‌خواهد راهی طولانی را طی کند ترجیحاً باید گروهی سفر کند.