بریده‌هایی از کتاب دختری با هفت اسم

تک‌تک شهروندان موظف بودند هر روز در مراسم سوگواری شرکت کنند تا این مصیبت تسکین‌ناپذیر را به نمایش بگذارند

او بی‌عیب‌ونقص بود و قادر مطلق. او مدت‌ها قبل‌از بشر می‌زیسته و حتی بخشی از وجودم فکر می‌کرد او واقعی نباشد. حتی ما فکر نمی‌کردیم که او نیاز به خوابیدن یا ادرارکردن داشته باشد. اما او مرده بود.

تکبرم باعث شده بود نتوانم ببینم که چقدر عاشقش هستم.

کار با فال‌بین‌ها همین‌گونه بود. آنها به تو چیزهایی می‌گفتند و تو طبق باورهایت یکی را انتخاب می‌کردی.

کرهٔ شمالی کشوری بی‌دین است. هرکسی را که با انجیل دستگیر کنند یا اعدام می‌شود و یا به زندان سیاسی می‌افتد. پرستش کیم تنها دریچهٔ مجاز برای گرمی روح است.

مادرم با بی‌توجهی از کنارشان رد می‌شد و هرگز کاری با آنها نداشت و می‌گفت آنها تکه‌های روزنامه را تا می‌کنند و چند اسکناس واقعی روی روزنامه‌ها می‌گذارند و حلقه‌ای دورش می‌پیچند و با آنها مردم را گول می‌زنند و می‌دانند به‌خاطر غیرقانونی بودن تبدیل پول، کسی حق شکایت ندارد.

چند سال بعد، هنگامی‌که کشور وارد تاریک‌ترین برههٔ خود شد، یاد آن مرد افتادیم. انسان‌های مهربانی که دیگران را در اولویت قرار می‌دهند اولین کسانی هستند که می‌میرند. و ظالمان و خودخواهان جان سالم به‌در می‌برند.

محبت به غریبه‌ها در کرهٔ شمالی به‌ندرت پیش می‌آید. کمک‌کردن به دیگران ریسک بزرگی است. نکتهٔ تمسخرآمیزش اینجاست که دولت با اجبارکردن شهروندان به‌خوبی، از همهٔ ما متهم و جاسوس ساخته بود

گاهی‌اوقات یک دانش‌آموز برای پرداخت‌نکردن اهدایی، توسط معلم در کلاس و در حضور همه موردِموأخذه قرار می‌گرفت.

هیچ‌کدام ما دراین‌حد بدگمان نبودیم که بفهمیم مدرسه‌مان درواقع رایگان نبوده است.