بریده‌هایی از کتاب روزهای فاطمه (س)

خداوند به موسی می‌فرماید: " یا موسی! می‌دانی چرا تو را به مقام کلیم اللهی رساندم؟ چون در میان دل‌ها و صورت‌ها، دلی از دل تو خاشع‌تر و صورتی از تو متواضع‌تر، نیافتم".

این روزها، روزهای فاطمه (س) و این شب‌ها، شب‌های علی (ع) است.

ما غرورمان را روی شانه‌هایمان گذاشته‌ایم. این بار سنگینی است. کمرمان را خم می‌کند و می‌شکند. ای کاش زیر پایمان می‌گذاشتیم و بالا می‌رفتیم؛ که حجم سنگین غرور اگر زیر پا قرار می‌گرفت، برای آدمی، رفعتی را می‌آورد و او را به خیلی جاها می‌رساند.

خدا شاهد است بین ما و کشتن اولیای خدا هیچ حائلی نیست. خیال می‌کنید، آنان که حسینِ فاطمه را کشتند و حتّی به بدن تکه تکه شدهٔ او هم رحم نکردند و آن را زیر سمّ ستوران قرار دادند، چه کسانی بودند؟ صحابی و در رکاب و همراه رسول (ص) بودند و نفس گرم او را احساس و کلام حضرت را در مورد حسین شنیده بودند که می‌گفت: " حُسَینٌ مِنِّی وَ اَنَا مِنْ حُسَینٍ". ما خیال می‌کنیم برای کفر و عناد و لجاج و درگیری با خدا و ایستادن در مقابل رسول او، یک ادّلهٔ سنگینی لازم است. خیر، همین‌ها کافی است. انحطاط و سقوط طبیعی است، پرواز دلیل می‌خواهد.

بارها با خودم می‌گویم: " یک لحظه و این همه ارزش؟! نه سال و این همه استمرار؟!"

اگر فاطمه (س) از فدک می‌گوید، تنها سخن از فدک نیست. سخن از غدر و خیانتی است که شکل گرفته

جامعه‌ای که بدی‌ها و پستی‌ها و بدعت‌ها در آن شکل گرفت، حاکم عادل را تحمّل نمی‌کند.

ین روزها، روزهای فاطمه (س) و این شب‌ها، شب‌های علی (ع) است.

این روزها، روزهای فاطمه (س) و این شب‌ها، شب‌های علی (ع) است. با خودم می‌گویم چگونه در عمرهای کوتاه و در بهاره‌های محدود، این همه جوشش و شکوفایی و این همه زایش و باروری!! جوششی که از مرز قرن‌ها گذشته و از محدودهٔ جغرافیا و تاریخ پرکشیده و حتی این دل خسته و این کویر تشنه را در خود گرفته است.

این روزها، روزهای فاطمه (س) و این شب‌ها، شب‌های علی (ع) است

چهل و پنج سال فرصت زیادی است؛ ولی در این فرصت، من، نه در زمین، نه در آسمان‌ها و نه در حضور حق، جلوه‌ای نکرده‌ام. شکوفه‌ای و حاصلی نیاورده‌ام.

بزرگی می‌گفت، یک کبر در شیطان و یک حرص در آدم و یک بخل در پسر او که بعدها تبدیل به حسادت گشت و یک شتاب در یونس و یک توجّه به غیر در یوسف، همهٔ آنها را زمین زد و مبتلا کرد؛ ما که همه را یکجا داریم چه کنیم؟

محسن، از متقی بالاتر است؛ چون تقوا به اضافهٔ صبر می‌شود احسان. چون احسان، خوب خوبی کردن است، با زیبایی کار خوب را به سامان رساندن است.

هُمْ فَاطِمَةُ وَ اَبُوهَا وَ بَعْلُهَا وَ بَنُوهَا". رسالت و ولایت و امامت را فاطمه رابط است و پیوند.

روابط باید به عدل و احسان باشد؛ آن هم عدل به معنای دینی آن، نه عدل فلسفی؛ که مراد از عدل، تعادل و حدّ وسط بین افراط و تفریط نمی‌باشد، بلکه به این معناست که به اندازه‌ای که به انسان داده‌اند از او بازدهی می‌خواهند و بازخواست می‌کنند؛ و آیهٔ " لایکلِّفُ اللهُ نَفْساً اِلّا ما آتاها"، حاکی از این معناست. و احسان هم مرحله‌ای است که کمتر از آنچه تو داری بطلبند و طالب باشند.

گناه رنج‌آور، از خوبی غرور آفرین، بهتر است.

از چشمه سار دست‌های مهربان تو مرگ هم، آب زندگی می‌نوشد... یا فَاطِمَةَ الزَّهْرَاء اَغیثِینِی...

خدایا! ما بهارهای عمرمان را برای دیگران خرج کرده‌ایم، نه برگی و نه شکوفه‌ای و نه گلی، هیچ نیاورده‌ایم. شکوفه‌ای که دل رسول خدا و فاطمه‌اش را شاد کند.

خدا شاهد است ما با همهٔ ظرفیتمان حرکت نکرده‌ایم و بار خودمان را بر دوش دیگران انداخته‌ایم و خیال می‌کنیم رندی همین است، در حالی که زرنگ‌های عالم جور دیگری عمل کرده‌اند و بار دیگران را نیز به دوش کشیده‌اند.

این روزها، روزهای فاطمه (س) و این شب‌ها، شب‌های علی (ع) است.