بریده‌هایی از کتاب روابط متکامل زن و مرد

آنگونه باش که اگر تو را ندیدند، هوایت بی‌قرارشان کند و اگر حضورت را بدست آوردند، غنیمت بشمارند و اگر غایب شدی، به سراغت بیایند و اگر مُردی و رفتی، جای خالی تو را احساس کنند

فرزندان خود را راه رفتن بیاموز، به دوش نکش. میان آنها و مشکلاتشان حایل نشو. بگذار مشکل را تجربه کنند و راه حل را بیاموزند. از دور به آنها راه بهتر را غیر مستقیم بیاموز، تا اعتماد به نفس و تجربه اندوزی آنها لطمه نبیند.

مقدار حجاب و پوشش، با در دست داشتن این بینش و این ملاک، روشن می‌شود که همیشه یک شکل و یک مقدار ندارد. تو در برابر آتش سوزانی که حتی کفش‌ها و دمپایی‌ها تحریکش می‌کنند و تمام وجودش را می‌سوزانند، وضعی خواهی داشت که در برابر سلمان و یا وجود سازمان گرفتهٔ دیگر نداری. در برابر آنها که در دلشان مرض‌ها و آتش‌هاست، حتی صدای تو و رفت و آمد تو کنترل می‌شود و پوشیده می‌گردد.

جوان‌مرد، باری را که برداشته به زمین نمی‌کوبد و حتی تا آنجا که معقول است، زمین نمی‌گذارد

به اندازه‌ای که توقع داشته باشی تحمل نمی‌کنی، می‌شوری، آشفته می‌شوی. ولی وقتی که توقع‌ها افت کرد تحمل‌ها زیاد می‌شود. ظرفیت‌ها می‌آید، ظرافت‌ها در برخوردها می‌آید. محبت‌ها می‌آید، مماشات می‌آید. مماشات یعنی با هم راه رفتن. مماشات مشی است، یعنی؛ با هم دست هم را بگیریم، قدم به قدم با هم راه برویم. او را به زمین نمی‌کشی. هُلش نمی‌دهی. رهایش هم نمی‌کنی. با او راه می‌روی. آن که قوی‌تر است باید این مراحل را طی بکند.

اگر مخلوقات خدا می‌دانستند که خدا چگونه آنها را آفریده، ملامت‌ها کم می‌شد.

هنگام راحتی و انس، در دل بهار زندگی، از پاییز هم یادی بکن. این توجه، تعلق و دلبستگی را ضعیف می‌کند و تو را آماده می‌سازد و برای حوادث، مصونیت می‌بخشد.

تأمین نیازهای عاطفی و جنسی و روانی، آشنایی می‌خواهد. مقدار توجه و هنگام توجه و تعریف و تمجید و یا گلایه و شکایت، هر کدام حدّ و حدودی دارد. در این زمینه‌ها مشورت و تجربه کارساز است. اگر می‌بینی که یک روش حاصل نمی‌دهد، تکرار نکن و سماجت نکن. یک دنده راه نرو، که شرائط، سرعت‌ها و حتی توقف‌ها را می‌طلبند. خستگی، لوس بازی، بی‌ادبی و افسردگی و دلمردگی هم از علامت‌هایی هستند که نشان می‌دهند، نیازی در میان هست و یا روش تو اشتباه است.

این شناخت‌ها چگونه بدست می‌آید؟ جوابش این است که یک مقدارش با تعلم است، یک مقدارش با بن‌بست‌هایی است که آدم پیدا می‌کند

حجاب تنها مخصوص زن نیست که مردها هم باید حساب شده حرکت کنند و گرد و خاک بالا نیاورند و دل‌ها را به خود گره نزنند، که هر کس در سر راه دل‌ها بنشیند، او راهزن است و طاغوت

در هستی نظام یافته و در جامعهٔ مرتبط نمی‌توان ولنگار و بی‌تفاوت بود

نکتهٔ دوم، لباس و پوششی است که ازدواج برای دو طرف می‌آورد و ضعف‌ها و بدی‌های آنها را می‌پوشاند و زخم‌های آنها را می‌بندد. در واقع آنجا که محبت و علاقه شکل می‌گیرد، تو با عیب گویی و باز کردن زخم‌ها شروع نمی‌کنی، که با مدارا و درمان و پنهان کردن و پوشاندن آن، از شیوع و گسترش آن جلوگیری می‌نمایی تا شماتت‌ها کنترل شود و دور از دشمنی‌ها و حسادت‌ها و شماتت‌ها و تحقیرها، مداوا و درمان صورت پذیرد

یاد بگیرید اگر درگیری اتفاق افتاد این درگیری را چطور حل کنید. مثلا من با همسرم دعوا کردم، به هم اهانت کردیم. این اهانت یک مسأله است، ولی این اهانت را چطور پاک کنیم؟ من دستم خون آمده، این خون را چه طور پاک کنم؟ همین طور به همه جا بمالم؟! اهانت را بروم به مادرم، به مادر بزرگم، خانواده‌ام، بستگان دورم نشان بدهم، حتی فاکس کنم! چه لزومی دارد؟ چه لزومی دارد که من مسائلم را به سر کوچه و بازار بکشانم؟ باید دید این اهانتی که اتفاق افتاده من چگونه محاصره‌اش کنم.

این آدمی است که باید از حادثه‌ها، از برخوردها و از درگیری‌ها بیاموزد و از آنچه که آموخت، راهش را مشخص نماید و بر حماقت و اشتباه خود پافشاری نداشته باش

برای همسرت غیر مستقیم، امنیت و اعتماد را فراهم کن. از محبت و عشق خودت پیش کسانی حرف بزن که برای او حرف می‌زنند. از خوبی‌های او این گونه یاد کن. و همینطور غیر مستقیم و با لطافت گله گزاری کن و امیدوار باش که سامان بگیرد و سر به راه بگذارد. برخوردهای مستقیم دیرتر مورد اعتماد قرار می‌گیرند و در صداقت تو تردید می‌آورند.

این خوب است که همسر تو محرم دارایی‌ها و شادی‌های تو باشد، ولی لازم نیست که از گرفتاری‌های تو و مشکلاتی که رزق تو هستند، سنگینی و سختی ببیند. مگر آنکه کارگشا باشد، نه فقط سنگ صبور.

از کسانی نباش که رنج‌هایت و گرفتاری‌هایت را از نگاه و چهره و حالت‌هایت به هر کس منتقل کنی. سختی‌ها، مهمان تو هستند. آنها را به دل‌های همسر و خانواده‌ات سرازیر نکن.

ما از حجم استعدادها و از عظمت خویش غافلیم و خود را جزء دارایی حساب نمی‌کنیم و این است که با لذتی که در عوض از دست دادن خویش و عمر و هستی خود بدست آورده‌ایم، سرخوشیم و سرشاد.

آنجا که تو حُرمت او را می‌شکنی، دیگران حرمت نگه نمی‌دارند.

اگر دو دست یک نفر را قطع کنند، دیهٔ آن برابر با کشتن و نابود کردن است و همین طور اگر دو چشم یا دو پا یا تخمدان‌ها یا گوش‌ها را ببرند، هر کدام برابر یا دیهٔ کامل حساب می‌شوند. این مسأله نشان می‌دهد که دیه ارزش انسانی را توضیح نمی‌دهد، که فقط در رابطه با کارایی و ارزش اقتصادی است. و از آنجا که کار مرد و مسؤولیت مرد بیشتر است و ارزش اقتصادی آن زیادتر است، ناچار دیهٔ این دو هم با هم تفاوت دارد.