بریده‌هایی از کتاب نامه های بلوغ

تو یک بار از مادر متولّد شدی و این بار باید از خودت بیرون بیایی؛ از نَفس، از غریزه‌ها، از عادت‌ها متولّد شوی؛ که عیسی می‌گفت: «لا یلِجُ فِی الْمَلَکوتِ مَنْ لایولَدُ مَرَّتینِ»؛ کسی که دو بار متولّد نشود، به ملکوت خدا راهی ندارد. و پس از این تولّد، باید تولید کنی و زاد و ولد کنی که تنها نمانی و در تنهایی هم مأنوس باشی

چه غربت سختی است! دوستان را یا مرگ می‌گیرد و شهادت می‌برد و یا فتنه‌ها و شبهات و شهوات و بدعت‌ها زمین‌گیر می‌نماید و مشکلات و مصیبت‌ها از پای می‌اندازد.

با درک تنهایی، باید بارور شد و زایید و در متن تاریکی، باید ایستاد و نور پاشید؛ که آن درک، زاینده است و این تاریکی، خواستار نور

شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی

این نکته را همین جا بگویم، که عوامل راحتی من در کنار رنج‌ها و فشارها، چند چیز است؛ یکی همین تضرّع و اتّصال، آن‌هم بدون توقّع اجابت و انتظار برآورده شدن دعا. و دیگری محبّت و خدمت مختصر به پدر و مادر و سومی، همین رفت و آمدها و بدون تکلّف و فشار برخورد کردن، که این هر سه، عامل مؤثری در راحتی و یسر زندگی من بوده‌اند.

بگذار این نکته را همین‌جا بگویم، در برابر هجوم تبلیغات، تو همیشه حساب سازمان و حساب شخص و حساب عمل را از یک‌دیگر جدا کن؛ که این سه، هر کدام معیار نقد جدا و روش نقد مجزّا دارند. سازمان با اهداف و مبانی، با مرامنامه‌اش؛ و شخص با نیت وانگیزه‌اش؛ و عمل، با سنّت‌ها و حدود محاسبه می‌شوند. ممکن است مرامنامه‌ی یک حزب خوب باشد، ولی شخص فاسد باشد و ممکن است یک شخص خوب باشد، ولی سازمان و حزبش بی‌اساس. و همین‌طور ممکن است نیت شخص خوب باشد، ولی عملش باطل و یا عملش درست باشد و نیتش فاسد.

امیدوارم خداوند، در محضر فیضش، ما را با هم جمع کند، هر چند که مشکلات و گرفتاری‌ها در دنیا، از یک‌دیگر جدایمان کنند؛ چون آن‌ها که با خدا به هم پیوند خورده‌اند، حتّی در جدایی‌ها، جمعند و دیگران، حتّی در جمع‌شان، جدا هستند. و این نقطه ضعف اهل باطل است که نقطه‌های اتّصال آن‌ها، عامل جدایی‌شان می‌تواند باشد. در حالی که اهل حق، حتّی در جدایی‌شان، با هم جمعند و هماهنگند؛ که وحدت در جهت، اختلاف در عمل را توجیه می‌کند و اختلاف در جهت، وحدت عمل را خنثی می‌سازد.

تمامی هستی، معجزه‌ای است که ما با آن مأنوس شده‌ایم و تمام معجزات، طبیعت‌هایی است که هنوز با آن‌ها آشنا و مانوس نشده‌ایم. طبیعت، معجزه‌ی مأنوس و معجزه، طبیعتِ مجهول و نامأنوس است.

بینات؛ یعنی آنچه خودش روشن است و روشن کننده‌ی دیگری هم هست. بینات، آن هدایتی است که وضع تو و جهان را، رابطه‌ی تو و جهان را و مقصد تو و جهان را روشن می‌نماید. کتاب؛ یعنی دستورها، نوشته‌ها، فریضه‌ها و آداب و احکام، در این حرکت و در این رابطه‌ها. میزان؛ یعنی معیاری که در انتخاب مقصد و انتخاب مکتب و در انتخاب عمل، تو را راهنما باشد و در هنگام تزاحم و درگیری، تکالیف و فرایض و وضع تو را مشخص نماید.

این نکته بسیار مهم است. اگر امروز هم برایت روشن نشد، سعی کن بعد آن را خوب بفهمی تا از رنج‌های بسیار نجات یابی؛ که در این زمانه‌ی تاریک و در این زمین شلوغ، آن‌ها که این سه اصل را نفهمیدند، اگر به لُبِّلباب هم روی بیاورند، قشری هستند؛ این‌ها، خود را تسلیم بصیرت کسانی کردند که اگر معصوم می‌بودند، باز به این گونه رابطه راضی نمی‌شدند و بینات و کتاب و میزان را کنار نمی‌گذاشتند. این‌ها، برای راحتی انتخاب و سرعت عمل، به بهانه‌ی نجات از هلاکت، از چشم خود دست کشیدند و از بصیرت چشم پوشیدند. در حالی‌که دید و فهم مراد و یا سازمان و یا حزب، نمی‌تواند جایگزین دید و بصیرت و فهم من باشد.

مطمئن باش که برای دشمن منحرف، هیچ چیز خطرناک‌تر از انحرافش نیست. ماشینی که از مسیر منحرف شده، اگر تو بخواهی بیش‌تر از انحرافش، مجازاتش کنی، نخواهی توانست؛ که امام صادق (ع) می‌فرماید: «تو برای بدکار، بیش از کارش، عملی نخواهی داشت».

هیچ‌گاه خدا، باج بی‌کاری و تنبلی ما را نمی‌دهد!

می‌خواهی مثل بزغاله‌ها زندگی کنی؟ مثل گنجشک‌ها بمیری؟ می‌خواهی در این زندگی، مثل سگ ولگرد و بوف کور، با رنج‌ها و کابوس‌ها به دیدار مرگ بروی؟ چه‌طور می‌توانی شب‌های روشن و روزهای سازنده نداشته باشی؟ شب‌هایی که با خداوند پیوند بزنی و پیمان ببندی؛ و روزهایی که برای خلق گرفتار و بی‌خبر، نور و شور و سرور بیافرینی

راستی که، انسان چقدر محدود و ضعیف و در ضمن، بی‌توجّه و پرمدّعاست. کار خود را فراموش می‌کند و کارگاه جهان را فراموش می‌کند و به‌جای حرکت و اقدام و برخورد، از خدا می‌خواهد که به‌جای او کار کند و بت‌های او و هوس‌های او را نشکند. زیبایی او و قدرت او را افزون کند تا او نمایش بدهد و خودش را به رخ بکشد و در چشم‌ها بنشاند.

خدا هست؛ چون انسان سیراب نمی‌شود؛ و جهنّم هست؛ چون عطش سوزان است و عطشان بی‌آرام است و بی‌آرامی، جهنّم است.

تو در زمانی هستی که هنوز تا بلوغ انسان کامل و طلوع عدل فاصله دارد و در زمینی هستی که به خاطر اسلام؛ اسلامی که شروع انفجار است و طلوع نور، می‌خواهند گرفتارش کنند و می‌خواهند محدودش کنند. غافل از این نکته که آنچه چراغ‌ها را مطرح می‌سازد، خود تاریکی است. در بطن تاریکی، چراغ‌ها بارور می‌شوند. و همین بشارت برای تو بس، که از ظلمات نترسی، که هدایت خدا، در متن گمراهی جلوه‌ها دارد؛ «وَ اِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفی ضَلالٍ مُبینٍ».

تمامی هستی، معجزه‌ای است که ما با آن مأنوس شده‌ایم و تمام معجزات، طبیعت‌هایی است که هنوز با آن‌ها آشنا و مانوس نشده‌ایم. طبیعت، معجزه‌ی مأنوس و معجزه، طبیعتِ مجهول و نامأنوس است.

مؤمن عاشق، این‌قدر فرصت سرگرمی ندارد.

شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد

که شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی؛