بریده‌هایی از کتاب نامه های بلوغ

این شناخت از انسان، یک راه نزدیک و بدون گرفتاری است؛ چون از ادراکات حضوری و آگاهی‌های بی‌واسطه تغذیه می‌کند، در نتیجه گرفتار ایده‌آلیسم و سفسطه نمی‌شود. تو خودت را بدون واسطه احساس می‌کنی و احتیاج به استدلال نداری که: «من فکر می‌کنم، پس هستم». تو هستی و از تمامی بت‌هایی که در دل تو خانه کرده‌اند، بزرگ‌تری. با این مقایسه، به تکبیر خدا و به توحید می‌رسی.

در دل رنج‌ها، می‌توان راحت بود و در متن گرفتاری‌ها، می‌توان سرشار و سرفراز بود.

انسان با مقایسه‌ی محرّک‌ها با خودش، از بند آن‌ها آزاد می‌شود و بت‌هایش را می‌شکند. و خودشناسی؛ یعنی این‌که تو با این استعداد و امکان، چرا به خاطر دنیای بی‌جان و یا آدم‌ها و فرعون‌ها و طاغوت‌هایی که مثل تو هستند، سوخته‌ای و ساخته‌ای.

شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی؛ که من تجربه کرده‌ام و شاهد این وسوسه‌ها بوده‌ام و دیده‌ام، چه بسیار کسانی که از راه بازگشتند و نور چشم شیطان شدند

خدا هست؛ چون انسان سیراب نمی‌شود؛ و جهنّم هست؛ چون عطش سوزان است و عطشان بی‌آرام است و بی‌آرامی، جهنّم است.

تو به پدرانت افتخار می‌کنی؛ اما من، فرزندانم به من افتخار خواهند کرد.

دلیل وجود خدا، این جای خالی او و این عطش عظیم توست، که با تمامی هستی سیراب نمی‌شود. و دلیل وجود عذاب و جهنّم، همین سوز عطش و رنج فراق است، که علی در دعای کمیل می‌فرماید: «بر فرض بر عذاب شکیبا شوم، چگونه بر فراق و جدایی تو شکیبایی کنم؟»

تمامی هستی، معجزه‌ای است که ما با آن مأنوس شده‌ایم و تمام معجزات، طبیعت‌هایی است که هنوز با آن‌ها آشنا و مانوس نشده‌ایم. طبیعت، معجزه‌ی مأنوس و معجزه، طبیعتِ مجهول و نامأنوس است

این‌ها، برای راحتی انتخاب و سرعت عمل، به بهانه‌ی نجات از هلاکت، از چشم خود دست کشیدند و از بصیرت چشم پوشیدند. در حالی‌که دید و فهم مراد و یا سازمان و یا حزب، نمی‌تواند جایگزین دید و بصیرت و فهم من باشد.

این انتخاب‌ها نیازمند بینش‌ها و معیارهایی است تا انتخاب بر اساس ارزش و توان آدمی باشد

یکی از شکل‌های التقاط، این است که بخواهی با فلسفه و عرفان و علم، به مذهب کمک کنی؛ در حالی که مذهب آمده تا کسری‌های این‌ها را تأمین کند و به مغز و قلب و تجربه‌ی انسان، فضا و زاویه‌ای بدهد، که بتواند هستی را آن‌گونه که هست، دریابد.

«نَحْنُ اَقْرَبُ اِلَیهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرید»، «اِنَّ اللّهَ یحُوُلُ بَینَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِه».

که شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی

که شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد

زهد در دنیا و آزادی از جلوه‌ها و کشش‌ها، برای کسانی میسّر است که قدر خود و ارزش خود را در نظر گرفته‌اند.

پس در این ماه، دنبال رزقی برای فکر و عقل و قلب و روح خودت باش؛ که رزق فکر، خلوت و توجّه و مطالعه و نظر است؛ و رزق عقل، معرفت؛ و رزق قلب، اطاعت؛ و رزق روح، قرب و انس؛ که هر کدام، از کار نیروی سابق تأمین می‌شوند. فکر، رزق عقل را می‌سازد و عقل، رزق قلب را و قلب، رزق روح را.

۱ ـ دنیا، دنیای درد و رنج است. و این درد، مخصوص بی‌نوا و یا دارا نیست. درد زن و مرد نیست، طوبی و اسماعیل و کمال نمی‌شناسد. شاهزاده و شاه و عیاش و عابد، برایش فرق نمی‌کند. دنیا، دنیای چهار فصل؛ دنیا، دنیای حرکت است. و معنای حرکت، جدایی و برخورد است؛ از دوست‌ها جدا می‌شوی و با بیگانه‌ها برخورد می‌کنی. این هر دو، سخت است. ۲ ـ دنیا، دنیای تنهایی انسان است و راز این تنهایی در وسعت هستی و وجود ماست.

با درک تنهایی، باید بارور شد و زایید و در متن تاریکی، باید ایستاد و نور پاشید؛ که آن درک، زاینده است و این تاریکی، خواستار نور.

تو یک بار از مادر متولّد شدی و این بار باید از خودت بیرون بیایی؛ از نَفس، از غریزه‌ها، از عادت‌ها متولّد شوی؛ که عیسی می‌گفت: «لا یلِجُ فِی الْمَلَکوتِ مَنْ لایولَدُ مَرَّتینِ»؛ کسی که دو بار متولّد نشود، به ملکوت خدا راهی ندارد. و پس از این تولّد، باید تولید کنی و زاد و ولد کنی که تنها نمانی و در تنهایی هم مأنوس باشی.

را محروم نمی‌کنی. پسرم، محمّد! این ماه رمضان، ماه ضیافت خداست. او رزق بدن ما را از سال‌های