بریده‌هایی از کتاب نامه های بلوغ

که شیطان به اندازه‌ی ارزش نعمت‌ها، در آن‌ها وسوسه دارد و تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی

که مؤمن عاشق، این‌قدر فرصت سرگرمی ندارد.

چون تأثیرپذیری و رنج و شادی تو، نشان دهنده‌ی قدر و درجه‌ی وجودی توست و باید محاکمه شود که چرا این طبیعت را نگه داشته‌ام، که از فلان حرف، فلان عمل و فلان برخورد، خوشحال و یا ناراحت بشوم.

زندگی سخت نیست، اگر بتوانیم با سختی‌ها راحت باشیم و از رنج‌ها بهره برداریم

تمامی هستی، معجزه‌ای است که ما با آن مأنوس شده‌ایم و تمام معجزات، طبیعت‌هایی است که هنوز با آن‌ها آشنا و مانوس نشده‌ایم. طبیعت، معجزه‌ی مأنوس و معجزه، طبیعتِ مجهول و نامأنوس است

بگذار این نکته را همین‌جا بگویم، در برابر هجوم تبلیغات، تو همیشه حساب سازمان و حساب شخص و حساب عمل را از یک‌دیگر جدا کن؛

در بطن تاریکی، چراغ‌ها بارور می‌شوند.

تو می‌توانی در هر کاری از مقدار وسوسه‌ی شیطان، ارزش و اهمیت آن را حدس بزنی

انسان با مقایسه‌ی محرّک‌ها با خودش، از بند آن‌ها آزاد می‌شود و بت‌هایش را می‌شکند. و خودشناسی؛ یعنی این‌که تو با این استعداد و امکان، چرا به خاطر دنیای بی‌جان و یا آدم‌ها و فرعون‌ها و طاغوت‌هایی که مثل تو هستند، سوخته‌ای و ساخته‌ای. تو خودت را با تأثیری که از هر چیز احساس می‌کنی، اندازه بگیر و مقایسه کن، که این چیز، ارزش این تأثیر را داشته و یا جهل و غفلت تو، او را بزرگ کرده است.

ذلّت و عزّت، با چشم و نگاه و زبان و حرف مردم مشخص نمی‌شود؛ که ذلّت و عزّت، از غنا و فقر قلبی برخاسته و با قُرب و بُعد هدف‌و با قُرب و بُعد حق، مشخص می‌شود.

همه‌ی آدم‌ها تنها هستند. و این تنهایی، با عصیان و با خوشی‌ها و لذّت‌ها و بی‌خیالی‌ها و بی‌خبری‌ها، درمان نمی‌یابد؛ که دل ما، بزرگ‌تر از این زندگی و بزرگ‌تر از تمامی هستی است. در وسعت دل بزرگ ما، تنهایی را نمی‌توان با این لحظه‌های شاد و یا بت‌های گوناگون و یا دلدارهای چند رنگ، درمان کرد؛ که این دل، دلداری دیگر می‌خواهد. این خانه، برای دیگران بزرگ است.

سعی، تنها دارایی ماست و سعی، با عمل تفاوت دارد. سعی، نسبتِ عمل با قدرت و توانایی انسان را با خود دارد. کسی که از سرمایه‌اش بخشیده، با کسی که از نانش کم کرده و بخشیده است، برابر نیستند. گرچه عمل‌ها و حجم عمل آن ثروتمند زیادتر است، ولی سعی او اندک است

همیشه آن‌هایی که محدود فکر می‌کنند و یا بدون فکر عمل می‌کنند، بهره‌ی کسانی خواهند شد که وسیع و با احاطه برنامه می‌ریزند.

کارهایی است که باید همیشه با آن‌ها باشی: ـ بیداری شب و جمع‌بندی کارهای روز و برنامه‌ریزی برای فردا... ـ احسان و اطعام و گذشت، آن‌هم بدون تکلّف و با حساب ـ انس با خدا و تضّرع و محاسبه‌ی کارها با عنایت‌های خدا و مقایسه‌ی اعمال خود، با نعمت‌های او. ـ انس با قرآن و قرائت بسیار تا زمینه‌ی آشنایی با معنا و روح قرآن فراهم شود. ـ انس با حدیث و کلام معصوم تا به احاطه برسی و به جمع‌بندی احادیث موفق شوی. ـ فقه به معنای وسیع تفقّه در دین، نه آشنایی با احکام، به تنهایی. ـ آشنایی با گذشته و حال و درک وضعیت و موقعیت کنونی و بینش تاریخی، اجتماعی، سیاسی ـ و عهده داری کارهای بزرگ و همت بسیار.

عمل به‌خاطر خدا، مزدش پیش از عمل داده می‌شود.

در این نکته تأمل کن، ببین در برابر آنچه به‌دست می‌آوری، چه از دست می‌دهی. در این محاسبه، خودت را در نظر بگیر. تمام باخت ما از این‌جاست که خودمان را به حساب نمی‌آوریم! فقط حساب می‌کنیم چه به‌دست آورده‌ایم و نمی‌بینیم چه از دست داده‌ایم

ما که دادیم دل و دیده به طوفان بلاء سیل غم گو تو بیا خانه ز بنیاد ببر با تجلّی حق، تو می‌یابی که علم و عشق و عمل تو، به اندازه‌ی توست. طلب ما، به اندازه‌ی طالب است، نه درخور مطلوب. و این خرمن که جمع کرده‌ایم و این همه فضل و آگاهی و عشق و عمل که اندوخته‌ایم، باید همه با طوفان بلاء و سیل غم برود و این خانه‌ی عنکبوت، از بنیاد برآید.

اسلامی که شروع انفجار است و طلوع نور، می‌خواهند گرفتارش کنند و می‌خواهند محدودش کنند. غافل از این نکته که آنچه چراغ‌ها را مطرح می‌سازد، خود تاریکی است.

کفر متحرّک و پویا، به حقیقت می‌رسد و به اسلام می‌رسد؛ همان‌طور که اسلام راکد، زادگاه کفر می‌شود

احاطه و آگاهی، صبوری می‌زاید؛ همان‌طور که عشق و علاقه، پایداری می‌آفریند. در واقع، صبوری به اندازه‌ی عشق است. آدمی به اندازه‌ای که چیزی را می‌خواهد، بر آن پایدار می‌ماند و در راه آن سختی‌ها را تحمّل می‌نماید و برای آن مقدّمه می‌سازد و زمینه فراهم می‌آورد.