بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

خداوند خود را در قالب «صدای خود من که از درون خودم به گوش می‌رسد به نمایش می‌گذارد... خداوند در درون شما و در قالب خود شما، دقیقا همانگونه که هستید، سکونت گزیده است.»

«حقیقت خودتان را، همان‌چیزی که همیشه از وجودتان برمی‌آید، دنبال کنید.»

هم‌زمان با بالا رفتن آشکار میزان اعتماد به نفس آدم‌ها، تمایل آن‌ها به شهرت نیز افزایشی چشم‌گیر یافته است.

مردم در مورد دانشگاهی که در آن تحصیل کرده بودند یا جاهایی که در تعطیلات به آن‌ها سفر کرده بودند، به یکدیگر پُز نمی‌دادند. فخر فروشی در مورد دستاوردها، از دماغ فیل افتادن و خود بزرگ‌پنداری نسبت به امروز، در دید اجتماع عملی به مراتب نکوهیده‌تر بود.

«هیچ‌کس بهتر از من نیست، اما من هم بهتر از هیچ کس دیگری نیستم.»

«هیچ‌کس بهتر از من نیست، اما من هم بهتر از هیچ کس دیگری نیستم.»

بعضی اوقات، و حتی امروز، با افرادی برخورد می‌کنیم که به نظر می‌رسد از یک انسجام درونی حیرت‌انگیز برخوردارند. زندگی آن‌ها یک چیز تکه‌تکه و پخش‌وپلا شده نیست و آن‌ها به نوعی یکپارچگی درونی رسیده‌اند. آرام، متین و عمیق‌اند. توفان‌ها هم نمی‌توانند آن‌ها را از مسیرشان منحرف کند. مدام در حال دست و پنجه نرم کردن با پریشانی نیستند. ذهنشان استوار و قلبشان اطمینان‌بخش است. فضائل آن‌ها، متفاوت از فضائل پرزرق‌وبرقی است که در دانشجوهای کالج‌ها می‌بینیم؛ فضائل آن‌ها، مجموعه‌ای بلوغ‌یافته از خصلت‌هایی است که در افرادی به چشم می‌خورد که از چیزهای کوچک زندگی لذت می‌برند و سعی می‌کنند از خوشی‌ها و رنج‌هایشان درس بگیرند.

آن‌چه انسان خردمند و فرزانه به دیگران می‌آموزد، در حقیقت کوچکترین چیزی است که به دیگران عطا می‌کند

وظیفهٔ یک انسان خردمند این است که حس ناامیدی خود را فرو خورد و تلاش کند در زندگی خود سرمشقی از شفقت، تعمق و سخت‌کوشی بر جای بگذارد.

قلب را نمی‌توان با اتکای صرف به تفکر و در کلاس درس و به دانش‌آموزانی که مثل ماشین، یادداشت برمی‌دارند، آموزش داد.... قلبی که سرشار از نیکی و خرد است، تنها با یک عمر تلاش سخت برای کاویدن اعماق وجودتان و مرهم نهادن بر زخم‌های یک عمرتان بدست می‌آید.... نمی‌توانید آن را آموزش دهید، ایمیل کنید یا توییت کنید. این چیزی است که باید در اعماق وجودتان آن را کشف کنید، آن هم تنها زمانی که فرد برای چنین چیزی آماده باشد و نه پیش از آن.

پیشرفت‌های اخلاقی تنها زمانی به شکل قابل اطمینان رخ می‌دهند که یک دل‌گرمی و پشتوانه در پس آن وجود داشته باشد و ما بتوانیم با آدم‌هایی در ارتباط باشیم که تحسینشان می‌کنیم و دوستشان داریم و آگاهانه و ناآگاهانه تلاش می‌کنیم زندگی‌مان تقلیدی از زندگی آن‌ها باشد.

هر یک از ما این قدرت را داریم که با ضعف‌هایمان مواجه شویم، در برابر خطاهایمان ایستادگی کنیم، و در طول چنین مواجهه‌ای با خود، شخصیت ویژهٔ خودمان را بسازیم.

به این نتیجه می‌رسید که اگر به نظر می‌رسد که اطرافیانتان از شما خوششان می‌آید، پس لابد به اندازهٔ کافی خوب هستید

به طرز احمقانه‌ای دیگران را به دلیل توانایی‌هایشان و نه به‌خاطر ارزششان قضاوت می‌کنید. شما راهبرد مشخصی برای ساختن شخصیتتان ندارید و بدون آن، نه تنها حیات درونی‌تان بلکه زندگی بیرونی‌تان سرانجام از هم فرو می‌پاشد.

شما خود را مدام در حال انجام کارهایی می‌بینید که دیگران با آن موافق‌اند، فارغ از این‌که این اعمال از نظر خود شما درست باشند یا نه.

شما با یک حس کسالت ناخودآگاه زندگی می‌کنید، از ته دل عشق نمی‌ورزید، حقیقتاً به اهدافی اخلاقی که به زندگی ارزش زیستن می‌دهند دل‌بستگی ندارید. در این شرایط شما، فاقد معیارهای درونی برای تعهدهای تزلزل‌ناپذیر هستید، هرگز به ثبات درونی نمی‌رسید؛ مرتبه‌ای از درستکاری که در برابر مخالفت سایرین و یا سرخوردگی‌های شدید تاب تحمل داشته باشد.

سال‌ها خواهد گذشت و عمیق‌ترین قسمت‌های وجود شما کشف نشده و آشفته باقی خواهند ماند. شما بسیار درگیر کارهایتان هستید، اما یک تشویش مبهم همواره با شماست که چرا زندگی‌تان هنوز به معنا و مفهوم غایی خود نرسیده است.

طبیعی است که زمان زیادی را صرف پرورش مهارتهای حرفه‌ای خود کنید، اما ذهنیت روشنی نسبت به سرچشمه‌هایی که به زندگی معنا می‌بخشند نخواهید داشت، بنابراین هرگز نخواهید دانست که کِی و کجا باید توان‌مندی خود را وقف دیگران کنید، و چه مسیر حرفه‌ای برای شما بهترین و برترین است.

سر و صدای ارتباط‌های پرشتاب و سطحی موجب گشته که شنیدن صداهای خفیف‌تری که از ژرفاها بیرون می‌آیند، سخت‌تر شود.

بازار مصرفی ما را ترغیب می‌کند که بر اساس محاسبات فایده‌نگرانه زندگی کنیم، امیال و خواسته‌های خود را ارضا کنیم و اصول اخلاقی‌ای را که در تصمیمات روزمره‌مان دخیل‌اند، نادیده بگیریم.