بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

همهٔ ما به این نیاز داریم که آدم‌های دیگر به ما بگویند که چه زمانی اشتباه می‌کنیم، ما را در مورد انجام کار درست نصیحت کنند و در طول مسیرمان به ما دل‌گرمی بدهند، حمایتمان کنند، تحریکمان کنند، با ما همکاری کنند و برایمان الهام‌بخش باشند.

شخصیت تنها در سایهٔ ریاضت و سختی پرورش نمی‌یابد. بلکه ممکن است روند پرورش شخصیت بسیار شیرین و با عشق و لذت همراه باشد.

وقتی شما از نعمت دوستی‌های عمیق با آدم‌های خوب برخوردارید، برخی از خلقیات نیکوی آن‌ها را جذب کرده و از آن‌ها تقلید می‌کنید

اگر فاقد یک استخوان‌بندی اخلاقی مستحکم باشید، حتی در رسیدن به موفقیت‌های پایدار بیرونی هم ناموفق خواهید بود.

شخصیت یک امر فطری نیست که خودبه‌خود در انسان‌ها ایجاد شود. باید خودتان آن را با صرف تلاش و ظرافت بسیار بسازید.

شخصیت یک امر فطری نیست که خودبه‌خود در انسان‌ها ایجاد شود. باید خودتان آن را با صرف تلاش و ظرافت بسیار بسازید.

همهٔ ما این مسئولیت اخلاقی را بر دوش داریم که تلاش کنیم هر روز بیش از قبل اخلاق‌مدار باشیم

اگر در یک جلسه بیش از آن‌که بشنوید، سخن می‌گویید، احتمالاً برای اشتیاقتان به درخشیدن در میان یک جمع به یادگیری و حس همراهی برتری قائل‌اید.

کژی‌هایی که در سرشت ما وجود دارند، ما را وامی‌دارند که علایق کم‌ارزش‌تر را به علایقی والاتر ترجیح دهیم

هم‌چنان که زندگی می‌گذرد، همهٔ ما مدام خود را با دیگران مقایسه می‌کنیم و همواره خود را نسبت به دیگران کمی بهتر -دارای صفات پسندیده‌تر، با درک مناسب‌تر، و با سلیقهٔ برتر- می‌یابیم. همواره به دنبال تأیید دیگران هستیم و به شکل رقت‌آوری در برابر هرگونه سرزنش یا توهین به جایگاهی که گمان می‌کنیم به دستش آورده‌ایم، حساس هستیم.

خودمحوری همچنین به غرور می‌انجامد، میل به دیدن خود در جایگاهی برتر از دیگران. به این منجر می‌شود که به مرور توانایی و ظرفیتی برای نادیده‌انگاشتن و توجیه نقص‌ها و بزرگ‌نمایی فضیلت‌هایتان پیدا کنید.

«آغاز یک زندگی ارزش‌مند چیزی نیست جز رودررو شدن با خودمان.»

همهٔ ما در زمینه‌های مشخصی صاحب استعداد و در زمینه‌های مشخص دیگری دارای ضعف هستیم. و اگر بر حسب عادت فریب استعدادهایمان را بخوریم و با ضعف‌هایمان مقابله نکنیم، به تدریج بخش‌هایی از هستهٔ وجودی خودمان را تباه خواهیم کرد.

وقتی ما به ایجاد تغییر یا رسیدن به اهدافی در زندگی‌مان فکر می‌کنیم، اغلب دستیابی به یک چیز بیرونی را در ذهن داریم- خدمتی که تأثیری بر جهان داشته باشد

در هر دورانی روش‌هایی ویژهٔ همان دوران برای تهذیب نفس و برای پرورش شخصیت و عمیق‌تر شدن وجود دارد.

در هر دورانی روش‌هایی ویژهٔ همان دوران برای تهذیب نفس و برای پرورش شخصیت و عمیق‌تر شدن وجود دارد.

فروتنی در حکم هوشیار بودن نسبت به این امر است که چیزهای زیادی وجود دارند که شما نمی‌دانید و بسیاری از چیزهایی که می‌دانید یا ناقص‌اند و یا اساساً اشتباه.

«ما در ناآگاه بودن نسبت به ناآگاهی و جهالت خود، توانایی تقریباً بی‌حد و مرزی داریم.»

«حس سپاس‌گزاری، چون زمینی است که گیاه غرور در آن به سادگی نمی‌روید.»

فروتنی به مثابه آزادی از احساس نیاز به اثبات مدام به برتری خودتان است، اما خودپسندی یک عطش سیری‌ناپذیر و آزمندانه در یک فضای کوچک و محدودِ انباشته از توجه‌طلبی، رقابت بیهوده و برتری‌جویی بی‌پایان است