بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که مدام تشویقمان می‌کند که به این فکر کنیم چطور می‌توانیم مسیر حرفه‌ای موفق‌تری داشته باشیم، ولی در مورد این‌که چطور می‌توانیم حیات درونی خود را پرورش دهیم، سخنی نمی‌گوید

برای آن‌که خود را اجابت کنی، باید خودت را فراموش کنی. برای آن‌که خودت را پیدا کنی، باید خود را گم کنی.

آدمِ شکوهمندِ بیرونی و آدم فروتن درونی کاملاً با یکدیگر آشتی‌پذیر نیستند. ما تا ابد در چنین شکلی از تضاد با خود گرفتار هستیم. از ما خواسته می‌شود که هر دوی این شخصیت‌ها را پرورش دهیم، و باید این هنر را داشته باشیم که همیشه در کشمکش میان این دو سرشت زندگی کنیم.

بیشتر ما راهبردهایی به مراتب روشن‌تر برای رسیدن به موفقیت حرفه‌ای داریم تا برای ایجاد یک شخصیت مستحکم.

تصویری که هر یک از ما سعی داریم از خود به باقی جهان مخابره کنیم، حتی در صورت درست بودنش، اساساً به بخشی از زندگی ما مربوط می‌شوند که فاقد اهمیت، فناپذیر و کم‌ارزش است، چرا که پس از ما کسی به خاطر نخواهد آورد که ما از خاور دور تا جنگل‌های آمازون را از نزدیک دیده‌ایم و دارای چند مدرک دانشگاهی هستیم و چقدر غذاهای خوشمزه در طول عمرمان خورده‌ایم (و گویا تصادفاً از بیشترشان هم عکس گرفته‌ایم).

بعضی اوقات، و حتی امروز، با افرادی برخورد می‌کنیم که به نظر می‌رسد از یک انسجام درونی حیرت‌انگیز برخوردارند. زندگی آن‌ها یک چیز تکه‌تکه و پخش‌وپلا شده نیست و آن‌ها به نوعی یکپارچگی درونی رسیده‌اند. آرام، متین و عمیق‌اند. توفان‌ها هم نمی‌توانند آن‌ها را از مسیرشان منحرف کند. مدام در حال دست و پنجه نرم کردن با پریشانی نیستند. ذهنشان استوار و قلبشان اطمینان‌بخش است. فضائل آن‌ها، متفاوت از فضائل پرزرق‌وبرقی است که در دانشجوهای کالج‌ها می‌بینیم؛ فضائل آن‌ها، مجموعه‌ای بلوغ‌یافته از خصلت‌هایی است که در افرادی به چشم می‌خورد که از چیزهای کوچک زندگی لذت می‌برند و سعی می‌کنند از خوشی‌ها و رنج‌هایشان درس بگیرند.

یک فرد فروتن و افتاده، تسکین‌بخش و دل‌پذیر جلوه می‌کند، درحالی‌که فرد خودبزرگ‌بین ضعیف و در عین حال نچسب است. فروتنی به مثابه آزادی از احساس نیاز به اثبات مدام به برتری خودتان است، اما خودپسندی یک عطش سیری‌ناپذیر و آزمندانه در یک فضای کوچک و محدودِ انباشته از توجه‌طلبی، رقابت بیهوده و برتری‌جویی بی‌پایان است.

بلکه صفت اخلاقیِ آگاهی نسبت به چیزهایی است که نمی‌دانید و نیز تلاش در جستجوی یافتن راهی است برای غلبه بر جهل، عدم قطعیت و محدودیت‌های خودمان.

«ما می‌توانیم به واسطهٔ دانش دیگر مردمان دانشمند شویم، اما نمی‌توانیم به واسطه خرد و فرزانگی دیگران خردمند شویم.»

آن‌گونه که دانیل کانِمان روان‌شناس می‌نویسد: «ما در ناآگاه بودن نسبت به ناآگاهی و جهالت خود، توانایی تقریباً بی‌حد و مرزی داریم.

موفقیت به بزرگ‌ترینِ شکست‌ها ختم می‌شود، که همانا غرور است. شکست به عظیم‌ترین موفقیت ختم می‌شود، که همانا فروتنی و آموختن است.

دیگری خودش را به واسطهٔ گناه ترحم‌ورزیدن به خود می‌خورد، گناهی که عبارت است از میلی وافر به ایفای نقش یک قربانی تمام عیار و این حسی است که همه‌چیز زندگی آن فرد را می‌بلعد، بلایی مشابه آن‌چه گناهان دیگری چون خشم و طمع بر سر زندگی فرد مبتلا به آن‌ها می‌آورند.

لذت ناطلبیده و بدون اجبار جاری می‌شود. لذت وقتی که کم‌تر از همیشه انتظارش را دارید به‌سان هدیه‌ای به شما می‌رسد. در آن لحظه‌های زودگذر و فانی، شما می‌دانید که چرا اینجایید و در خدمت چه حقیقتی هستید.

چه مشکلی با کاری که شما به طور ذاتی از آن لذت می‌برید رفع می‌شود؟

آدم‌ها را به این سمت سوق می‌دهد که به ماشین‌های ستایش‌طلب تبدیل شوند و زندگی‌شان را با ستایش‌های بیرونی بسنجند. اگر مردم شما را لایک کنند و با استتوستان در فیس‌بوک موافق باشند، پس حتماً دارید کار درستی انجام می‌دهید.

این سنت فکری به شما می‌گوید که چطور کارهایی را انجام دهید که شما را به بالاترین جایگاه‌ها هل می‌دهند، اما شما را وا نمی‌دارد که از خودتان بپرسید چرا این کارها را انجام می‌دهید.

مردم به تدریج شروع می‌کنند به مقایسهٔ هایلایت‌های فیس‌بوک خودشان با دیگران و البته به زودی احساس می‌کنند که از آن‌ها پایین‌ترند.

این فناوری، فرهنگی را بنیان می‌نهد که در آن آدم‌ها به مدیران کوچکی برای برند شخصی‌شان تبدیل می‌شوند و از فیس‌بوک، توییتر، پیام‌های متنی و اینستاگرام استفاده می‌کنند تا یک خود بیرونی که به شکل دروغینی شاد و سرخوش و اندکی اغراق‌آمیزتر از خود واقعی‌شان است خلق کنند

«اگر نمی‌دانید چطور بمیرید، نگران نباشید؛ طبیعت وقتی زمانش برسد به شما خواهد گفت، کامل و دقیق. طبیعت این کار را به نحو احسن برای شما نجام خواهد داد. پس بهتر است ذهن‌تان را بدان مشغول نکنید.»

«ایمن‌ترین و کاری‌ترین پادزهر برای اندوه، داشتن یک رسالت و مشغولیت است... اندوه مانند زنگاری بر چهرهٔ روح است، که هر ایدهٔ تازه‌ای که از آن می‌گذرد اندکی از آن را می‌تکاند و می‌زداید. اندوه، عفونت و پوسیدگی یک زندگی راکد است و تنها با عمل کردن و به حرکت در امدن درمان می‌گردد.»