بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

زندگی در نهایت به معنی قبول مسئولیتِ یافتن پاسخ درست برای مشکلات و نیز به معنی برآمدن از عهدهٔ مسئولیت‌هایی است که به صورت مداوم پیش روی فرد قرار می‌گیرند.

«واقعا مهم نبود که ما چه انتظاری از زندگی داشتیم، بلکه مهم این بود که زندگی چه انتظاری از ما داشت. ما باید پرسش در مورد معنای زندگی را فراموش می‌کردیم و در عوض خود رابعنوان افرادی می‌دیدیم هر روز و هر ساعت توسط زندگی مورد پرسش قرار می‌گرفتند.

این‌که قرار است او در زندگی خود چطور آدمی باشد، به این بستگی دارد که تصمیم‌های فردی و درونی او در واکنش به شرایط پیرامونش چگونه هستند.

کار شما این است که از برخی چیزها سر در بیاورید: این محیط پیرامون من، برای تبدیل شدن به یک جای بهتر، به چه چیزهایی نیاز دارد؟

پاسخ‌های مهم و حیاتی در درون ما قابل یافتن نیستند، بلکه بیرون از ما قرار دارند. چنین برداشتی نه با در پیش گرفتن یک زندگی خودمدارانه، بلکه با مواجه شدن با شرایط حقیقی‌ای آغاز می‌شود، که دست بر قضا ما در آن قرار گرفته‌ایم یا قرار داده شده‌ایم.

جادهٔ شخصیت اغلب سرشار از لحظه‌هایی از بحران‌ها و مواجهه‌های اخلاقی و باز آمدن از آن‌ها است. وقتی آن‌ها در معرض آزمون‌های سخت و دشوار قرار می‌گرفتند، ناگهان توانایی بیشتری برای نگاهی دوباره به ذات خویش می‌یافتند.

اگر فاقد یک استخوان‌بندی اخلاقی مستحکم باشید، حتی در رسیدن به موفقیت‌های پایدار بیرونی هم ناموفق خواهید بود. اگر از سطحی از حس درست‌کاری درونی بی‌بهره باشید، در نهایت، واترگیت شما، یعنی همان آبروریزی یا خیانت بزرگتان، بالاخره دیر یا زود اتفاق خواهد افتاد. در نهایت آدم ۱ به آدم ۲ وابسته است.

خطی که نیکی را از بدی جدا می‌کند، از میان کشورها، یا طبقات مختلف مردم یا احزاب سیاسی عبور نمی‌کند، بلکه دقیقاً از وسط قلب تمام آدمیان می‌گذرد

آن‌چه انسان خردمند و فرزانه به دیگران می‌آموزد، در حقیقت کوچکترین چیزی است که به دیگران عطا می‌کند. پیام مهمتری که برای دیگران فرستاده می‌شود، کلیت زندگی آن فرد، و چگونگی گذراندن آن توسط او در جزیی‌ترین حالت‌اش است.

مرتبه‌ای از درستکاری که در برابر مخالفت سایرین و یا سرخوردگی‌های شدید تاب تحمل داشته باشد. شما خود را مدام در حال انجام کارهایی می‌بینید که دیگران با آن موافق‌اند، فارغ از این‌که این اعمال از نظر خود شما درست باشند یا نه. به طرز احمقانه‌ای دیگران را به دلیل توانایی‌هایشان و نه به‌خاطر ارزششان قضاوت می‌کنید. شما راهبرد مشخصی برای ساختن شخصیتتان ندارید و بدون آن، نه تنها حیات درونی‌تان بلکه زندگی بیرونی‌تان سرانجام از هم فرو می‌پاشد.

رقابت بر سر موفقیت و جلب ستایش دیگران آن‌چنان شدید است که حالتی صرفاً مصرف‌کننده یافته است. بازار مصرفی ما را ترغیب می‌کند که بر اساس محاسبات فایده‌نگرانه زندگی کنیم، امیال و خواسته‌های خود را ارضا کنیم و اصول اخلاقی‌ای را که در تصمیمات روزمره‌مان دخیل‌اند، نادیده بگیریم

منطق آدم ۱ (آدم خلق‌کننده، سازنده و کشف کننده) منطقی سرراست و فایده‌نگرانه است. منطق او منطق اقتصاد است. ورودی به خروجی منجر می‌شود. تلاش به پاداش ختم می‌شود. تمرین موجب کمال می‌شود. منفعت شخصی خودت را دنبال کن. بهره خودت را حداکثر کن. دنیا را شگفت‌زده کن. منطق آدم ۲ اما عکس این است. منطق او یک منطق اخلاقی است، نه اقتصادی. باید ببخشی تا بگیری. باید در برابر چیزی بیرون از خودت تسلیم شوی تا بتوانی قدرتی درونی کسب کنی. باید بر خواسته‌هایت غالب شوی تا آن‌چه را آرزویش را داری به‌دست آوری. موفقیت به بزرگ‌ترینِ شکست‌ها ختم می‌شود، که همانا غرور است. شکست به عظیم‌ترین موفقیت ختم می‌شود، که همانا فروتنی و آموختن است. برای آن‌که خود را اجابت کنی، باید خودت را فراموش کنی. برای آن‌که خودت را پیدا کنی، باید خود را گم کنی.

احتمالاً بیشتر ما خواهیم گفت که فضیلت‌های ستایش‌نامه‌ای مهم‌تر از فضیلت‌های رزومه‌ای هستند، اما اعتراف می‌کنم که من خود زمان بسیار بیشتری از عمرم را صرف فکر کردن به دومی کرده‌ام تا اولی

تصویری که هر یک از ما سعی داریم از خود به باقی جهان مخابره کنیم، حتی در صورت درست بودنش، اساساً به بخشی از زندگی ما مربوط می‌شوند که فاقد اهمیت، فناپذیر و کم‌ارزش است، چرا که پس از ما کسی به خاطر نخواهد آورد که ما از خاور دور تا جنگل‌های آمازون را از نزدیک دیده‌ایم و دارای چند مدرک دانشگاهی هستیم و چقدر غذاهای خوشمزه در طول عمرمان خورده‌ایم