بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

نظام شایسته‌سالارانه از شما می‌خواهد که خود را بزرگ بدانید، خود را بزرگ جلوه دهید، به‌طور کامل نسبت به خود مطمئن باشید، باور داشته باشید که سزاوار چیزهای زیادی هستید و آن چیزها را به دست بیاورید (تا جایی که آن چیزها خوب باشند). شایسته‌سالاری می‌خواهد که شما خودتان را اثبات و تبلیغ کنید. از شما می‌خواهد که دستاوردهای خود را نشان دهید و در مورد آن‌ها اغراق کنید. ماشین دستاوردها اگر بتوانید خود را به نمایش بگذارید به شما پاداش خواهد داد-اگر با هزار وسیله، هزار ژست، هزار ترفند در گفتگوهایتان با دیگران و هزاران مدل لباس- بتوانید برتری خود را نشان بدهید و ثابت کنید که کمی باهوش‌تر، شادتر، موفق‌تر، پیچیده‌تر، مشهورتر، فهمیده‌تر و مدِروزتر از آدم‌های دور و برتان هستید. چنین نظامی کوته‌فکری را ترویج می‌کند و شما را تشویق می‌کند که به یک جانور موذی تبدیل شوید. جانور موذی انسانیت درون خویش را ساده‌سازی می‌کند تا صعودش به ارتفاعات موفقیت را آسان‌تر کند.

آلفرد نورث وایتهد فیلسوف نیز گفته است که «آموزش اخلاقی بدون برخورداری از یک نگاه مداوم به مظاهر شکوه و عظمت، امکان‌پذیر نیست.»

بعدها در گفتگو با زندگی‌نامه‌نویس برجستهٔ خود، فارست پوگ، پاسخ سنگدلانهٔ برادرش را اینگونه به خاطر آورد: در همان ایامی که التماس می‌کردم که به آموزشکدهٔ ویرجینیا بروم، صدای استوارت را شنیدم که داشت با مادرم صحبت می‌کرد. او تلاش می‌کرد که مادرم را متقاعد کند که به من اجازه رفتن به آنجا را ندهد، چون فکر می‌کرد که من باعث شرمساری خانواده خواهم شد. همان جمله تأثیری به مراتب بدتر بر من داشت تا تمام فشارهایی که مربی‌ها با رفتار پدرسالارانه‌شان بر من وارد می‌آوردند. همان‌جا تصمیم گرفتم که روی برادرم را کم کنم! و سرانجام توانستم از او پیشی بگیرم و این نخستین باری بود که در تمام زندگی‌ام به موفقیتی بیشتر از او دست یابم

سطلی بردار، پر از آبش کن. دستانت را در آن بگذار، و تا مچ‌هایت را در آن فرو کن. حالا دستانت را بیرون بیاور؛ حفره‌ای که بر جای می‌ماند، هم‌اندازهٔ دلهایی‌است، که برایت تنگ می‌شود. پند اخلاقی این داستان ظریف: هر آن‌چه از دستت برمی‌آید انجام بده به خودت افتخار کن، اما بیاد داشته باش، برای وجود هیچ آدمی، ضرورتی نیست!

«زندگی در نهایت به معنی قبول مسئولیتِ یافتن پاسخ درست برای مشکلات و نیز به معنی برآمدن از عهدهٔ مسئولیت‌هایی است که به صورت مداوم پیش روی فرد قرار می‌گیرند.»

آیزنهاور به کشور در خصوص توسل به راه‌حل‌های عاجل و فوری هشدار می‌داد. او می‌گفت، آمریکایی‌ها هرگز نباید این اعتقاد را پیدا کنند که «یک اقدام فوق‌العاده و پرهزینه وجود دارد که می‌تواند راهکاری معجزه‌آسا برای تمام مشکلات فعلی باشد.» او نسبت به ضعف و سستی بشر هشدار می‌داد، به‌طور ویژه در مورد وسوسه‌شدن آن‌ها به کوته‌بینی و خودخواهی. او از هم‌وطنان خود خواست که «از این ذهنیت که فقط برای امروز زندگی کنیم و برای راحتی و آسایش خودمان به غارت منابع با ارزش فردا مشغول شویم، دوری کنید.»

میانه‌روی ریشه در این اندیشه دارد که چیزها عموماً به‌طور متناسبی در کنار یکدیگر قرار نمی‌گیرند.

هویت فرد، محصول پرورش است. خود حقیقی شما، آن چیزی است که شما از سرشت خود ساخته‌اید، نه آن‌چه طبیعت شما از ابتدا بوده است.

او جنگ را به چشم مسئولیت سنگین دیگری که باید به سرانجامش می‌رساند، می‌دید

بجای دست و پنجه نرم کردن با وسوسه‌های عظیم خیلی بهتر است انسان در همان پلهٔ اول در برابر وسوسه‌های کوچک مقاومت کند.

آدم‌ها هرگز بی‌مقدمه مرتکب گناهان بزرگ نمی‌شوند. آن‌ها در ابتدا از دروازه‌های متعددی عبور می‌کنند.

«در چه نقطه‌ای استعدادهای من و خشنودی عمیقم با نیازهای مهم جهان، تلاقی می‌کند؟»

دنیا خیلی قبل‌تر از ما وجود داشته و تا مدت‌ها پس از ما نیز وجود خواهد داشت، و شما در طول مدت کوتاه عمرتان، با دستان تقدیر، تاریخ، بخت و اقبال و یا خداوند، در یک مکان مشخص و در مواجهه با مسائل و نیازهای مشخصی قرار داده شده‌اید

زندگی از من چه می‌خواهد، شرایط پیرامون من، چه کاری را از من طلب می‌کند؟

آدم ۱ با بدست آوردن پیروزی بر دیگران به موفقیت می‌رسد. اما آدم ۲ شخصیت خود را با پیروزی بر ضعفهایی می‌سازد که در درون خود دارد

در فرهنگی زندگی می‌کنیم که به ما می‌آموزد چطور خودمان را تبلیغ کنیم و چگونه مهارت‌هایی را که برای موفقیت لازم است مدیریت نماییم، اما هرگز ما را به فروتنی، هم‌دلی و رویارویی بی‌پرده با خودمان، که برای ساختن شخصیت‌مان ضروری‌اند، ترغیب نمی‌کند.

در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که مدام تشویقمان می‌کند که به این فکر کنیم چطور می‌توانیم مسیر حرفه‌ای موفق‌تری داشته باشیم، ولی در مورد این‌که چطور می‌توانیم حیات درونی خود را پرورش دهیم، سخنی نمی‌گوید

بیشتر ما راهبردهایی به مراتب روشن‌تر برای رسیدن به موفقیت حرفه‌ای داریم تا برای ایجاد یک شخصیت مستحکم.

هرگز کاری که حقیقتا ارزش انجام دادن داشته باشد، در طول عمر ما به نتیجه نمی‌رسد، پس باید به واسطهٔ امید نجات بیابیم. هیچ حقیقت، زیبایی یا خوبی‌ای هرگز بلادرنگ و بدون آن که در زمینهٔ تاریخی‌اش دیده شود، معنی نمی‌دهد. پس باید به واسطهٔ ایمان نجات یابیم. هیچ یک از کارهایی که می‌کنیم، هر چقدر عالی باشند، به تنهایی انجام پذیر نیستند. پس باید به واسطهٔ عشق نجات یابیم. هیچ یک از اعمال خوبی که انجام می‌دهیم از زاویه دید دوست و دشمن‌مان به آن اندازه خوب نیستند. پس باید با شکل غایی عشق نجات یابیم، که همان بخشش است.

میشل دو مونتنی، فیلسوف فرانسوی در جایی نوشت: «ما می‌توانیم به واسطهٔ دانش دیگر مردمان دانشمند شویم، اما نمی‌توانیم به واسطه خرد و فرزانگی دیگران خردمند شویم.» علیت این امر این است که فرزانگی مجموعه‌ای از اطلاعات نیست، بلکه صفت اخلاقیِ آگاهی نسبت به چیزهایی است که نمی‌دانید و نیز تلاش در جستجوی یافتن راهی است برای غلبه بر جهل، عدم قطعیت و محدودیت‌های خودمان.