بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

هم‌چنان که زندگی می‌گذرد، همهٔ ما مدام خود را با دیگران مقایسه می‌کنیم و همواره خود را نسبت به دیگران کمی بهتر -دارای صفات پسندیده‌تر، با درک مناسب‌تر، و با سلیقهٔ برتر- می‌یابیم. همواره به دنبال تأیید دیگران هستیم و به شکل رقت‌آوری در برابر هرگونه سرزنش یا توهین به جایگاهی که گمان می‌کنیم به دستش آورده‌ایم، حساس هستیم.

تفکر فروتنانه، در حقیقت کسب یک آگاهی کامل و دقیق نسبت به خود، با فاصله گرفتن از خود است

«ما می‌توانیم به واسطهٔ دانش دیگر مردمان دانشمند شویم، اما نمی‌توانیم به واسطه خرد و فرزانگی دیگران خردمند شویم.»

بیرون برود و به به کودکان فقیر آموزش دهد،

هایت لذت‌ها، لذت‌های اخلاقی هستند.

«ما در ناآگاه بودن نسبت به ناآگاهی و جهالت خود، توانایی تقریباً بی‌حد و مرزی داریم.»

فروتنی به مثابه آزادی از احساس نیاز به اثبات مدام به برتری خودتان است، اما خودپسندی یک عطش سیری‌ناپذیر و آزمندانه در یک فضای کوچک و محدودِ انباشته از توجه‌طلبی، رقابت بیهوده و برتری‌جویی بی‌پایان است.

وظیفهٔ یک انسان خردمند این است که حس ناامیدی خود را فرو خورد و تلاش کند در زندگی خود سرمشقی از شفقت، تعمق و سخت‌کوشی بر جای بگذارد.

آدم‌ها هرگز بی‌مقدمه مرتکب گناهان بزرگ نمی‌شوند. آن‌ها در ابتدا از دروازه‌های متعددی عبور می‌کنند. آن‌ها با خشم خود مشکل داشته‌اند و هرگز در صدد رفع آن برنیامده‌اند. با نوشیدن الکل یا مصرف مواد مخدر مشکل داشته‌اند و هرگز چاره‌ای نیندیشیده‌اند. آن‌ها با فقدان همدلی مشکل داشته‌اند. فساد، فساد به بار می‌آورد. و گناه، خود مجازات گناهان دیگر است.

آدم‌های بزرگ، متولد نمی‌شوند، بلکه ساخته می‌شوند و این ساخته شدن تنها با تمرین و ممارست امکان‌پذیر می‌شد. تغییر از بیرون به درون اتفاق می‌افتد. با تمرین و ممارست است که یک فرد می‌تواند به تسلط بر نفس و انضباط درونی دست یابد. با نشان دادن احترام است که فرد به انسانی مودب تبدیل می‌شود. با مقاومت کردن در برابر ترس است که فرد خصیصهٔ شجاعت را در خود می‌پرورانَد. و با کنترل کردن کوچکترین جزئیات مانند حالات چهره است که فرد عاقل و موقر می‌گردد. عمل بر خصیصه تقدم دارد.

شوایتزر می‌نویسد: «وقتی فردی تصمیم می‌گیرد عمل نیکویی انجام دهد، نباید انتظار داشته باشد که مردم سنگ‌های بزرگ را از سر راهش بردارند، بلکه باید در نهایت آرامش حتی این را هم بپذیرد که دیگران ممکن است در سر راه او سنگ‌اندازی هم بکنند. و تنها آن نیرویی که بتواند در برابر موانعی که در برابرش قرار می‌گیرند، قویتر شود، می‌تواند در نهایت به پیروزی برسد.»

وجود کانر عاری از رفتار و کردار نمایشی بود. آیک از کانر این اصل اخلاقی را آموخت: «شغلت را همیشه جدی بگیر، خودت را هرگز.»

دلیل نهایی این که گناه یکی از بخش‌های ضروری اسباب و ادوات ذهنی ماست، این است که بدون آن کل روندِ ساختن و پروراندن شخصیت، تماماً از هم فرو می‌پاشد. از زمان‌های بسیار قدیم، آدم‌ها با رسیدن به چیزهای بیرونی بزرگ به افتخار رسیده‌اند، اما برای ساختن شخصیت، به مبارزه با گناهان درونی خود برخاسته‌اند. آن‌ها به آدم‌هایی محکم، استوار و سزاوار احترام به نفس تبدیل شده‌اند، به این دلیل که شیاطین درون خود را شکست داده‌اند یا دست کم با آن‌ها مبارزه کرده‌اند. اگر مفهوم گناه را از میان برداریم، در حقیقت آن‌چه را که یه آدم خوب با آن مبارزه می‌کند را حذف کرده‌ایم.

فروتنی به مثابه آزادی از احساس نیاز به اثبات مدام به برتری خودتان است، اما خودپسندی یک عطش سیری‌ناپذیر و آزمندانه در یک فضای کوچک و محدودِ انباشته از توجه‌طلبی، رقابت بیهوده و برتری‌جویی بی‌پایان است.

بیش‌تر احساسات و هیجاناتِ ما، ما را به سمت از بین بردن خودشان رهنمون می‌سازند. گرسنگی ما را وامی‌دارد که چیزی بخوریم، ترس ما را وامی‌دارد که بگریزیم، غریزه ما را به رابطهٔ جنسی رهنمون می‌کند. اما در این میان اندوه یک استثناست. اندوه ما را به سمت یافتن درمانی برای از بین بردنش راهنمایی نمی‌کند. اندوه همواره بر اندوه افزوده می‌شود.

ایمن‌ترین و کاری‌ترین پادزهر برای اندوه، داشتن یک رسالت و مشغولیت است... اندوه مانند زنگاری بر چهرهٔ روح است، که هر ایدهٔ تازه‌ای که از آن می‌گذرد اندکی از آن را می‌تکاند و می‌زداید. اندوه، عفونت و پوسیدگی یک زندگی راکد است و تنها با عمل کردن و به حرکت در امدن درمان می‌گردد

گناه یک چیز شیطانی نیست. گناه صرفاً تمایل معیوب ما به سمت به گندکشیدن همه چیز و اولویت دادن به امور کوتاه مدت در برابر امور بلند مدت و چیزهای پست‌تر در برابر چیزهای عالی‌تر است

«وقتی فردی تصمیم می‌گیرد عمل نیکویی انجام دهد، نباید انتظار داشته باشد که مردم سنگ‌های بزرگ را از سر راهش بردارند، بلکه باید در نهایت آرامش حتی این را هم بپذیرد که دیگران ممکن است در سر راه او سنگ‌اندازی هم بکنند. و تنها آن نیرویی که بتواند در برابر موانعی که در برابرش قرار می‌گیرند، قویتر شود، می‌تواند در نهایت به پیروزی برسد.»

شخصیت یک امر فطری نیست که خودبه‌خود در انسان‌ها ایجاد شود. باید خودتان آن را با صرف تلاش و ظرافت بسیار بسازید. نمی‌توانید آن آدم خوبی که خودتان انتظارش را دارید باشید، مگر در صورتی که وارد این کارزار بشوید.

هر رهبری باید به قدر کافی فروتن باشد تا بتواند در برابر همگان، مسئولیت اشتباهات زیردستانی را که خودش آن‌ها را انتخاب کرده، به عهده بگیرد