بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

احساسات قدرت عملگرایی را از شما می‌ربایند، پس بهتر است به امیالتان بی‌اعتماد باشید

چشم بستن بر علائق و لذت‌های کوچک به منظور لذت بردن از علائق بزرگ‌تر و عالی‌تر

برای آن‌که خودت را پیدا کنی، باید خود را گم کنی.

دانیل کانِمان روان‌شناس می‌نویسد: «ما در ناآگاه بودن نسبت به ناآگاهی و جهالت خود، توانایی تقریباً بی‌حد و مرزی داریم.»

«بیایید کمی آهسته‌تر اشتباه کنیم،» چرا که به پیش رفتن تدریجی در راستای یک تصمیم را بهتر از عجله کردن قبل از رسیدن موعد مقرر می‌دانست.

فرزانگی مجموعه‌ای از اطلاعات نیست، بلکه صفت اخلاقیِ آگاهی نسبت به چیزهایی است که نمی‌دانید و نیز تلاش در جستجوی یافتن راهی است برای غلبه بر جهل، عدم قطعیت و محدودیت‌های خودمان.

«ما در ناآگاه بودن نسبت به ناآگاهی و جهالت خود، توانایی تقریباً بی‌حد و مرزی داریم.»

«زندگی یک انسان باید در یک سرزمین مادری ریشه داشته باشد، جایی که با زمین و خاک آن لطافتِ خویشاوندی را احساس کند، جایی که فرد به زحمت کشیدن و عرق ریختن برای آن، به آوا و لهجه‌هایی که در آن به گوش می‌رسد، به هر چیزی که در گذر زمان و با تمام رخدادهای نامعلوم آینده به آن خانهٔ نخستین تمایزی فراموش‌نشدنی می‌بخشد، عشق بورزد.»

در فرهنگی زندگی می‌کنیم که به ما می‌آموزد چطور خودمان را تبلیغ کنیم و چگونه مهارت‌هایی را که برای موفقیت لازم است مدیریت نماییم، اما هرگز ما را به فروتنی، هم‌دلی و رویارویی بی‌پرده با خودمان، که برای ساختن شخصیت‌مان ضروری‌اند، ترغیب نمی‌کند.

«خطی که نیکی را از بدی جدا می‌کند، از میان کشورها، یا طبقات مختلف مردم یا احزاب سیاسی عبور نمی‌کند، بلکه دقیقاً از وسط قلب تمام آدمیان می‌گذرد.»

فروتنی به مثابه آزادی از احساس نیاز به اثبات مدام به برتری خودتان است، اما خودپسندی یک عطش سیری‌ناپذیر و آزمندانه در یک فضای کوچک و محدودِ انباشته از توجه‌طلبی، رقابت بیهوده و برتری‌جویی بی‌پایان است

سال‌ها خواهد گذشت و عمیق‌ترین قسمت‌های وجود شما کشف نشده و آشفته باقی خواهند ماند. شما بسیار درگیر کارهایتان هستید، اما یک تشویش مبهم همواره با شماست که چرا زندگی‌تان هنوز به معنا و مفهوم غایی خود نرسیده است. شما با یک حس کسالت ناخودآگاه زندگی می‌کنید، از ته دل عشق نمی‌ورزید، حقیقتاً به اهدافی اخلاقی که به زندگی ارزش زیستن می‌دهند دل‌بستگی ندارید. در این شرایط شما، فاقد معیارهای درونی برای تعهدهای تزلزل‌ناپذیر هستید، هرگز به ثبات درونی نمی‌رسید؛

مانع اصلی بر سر راه رسیدن به سعادت، تمایل بی‌حدومرز به قرار گرفتن در مرکز توجه دیگران است.

ترزا می‌گفت زندگی مانند "گذراندن یک شب در یک مسافرخانهٔ نه چندان راحت" است پس باید هر کاری از دستت بر می‌آید انجام دهی تا آن را کمی خوشایندتر کنی.

غرض از تمام اینها، جدا کردن هیجانات آنی از عمل، و کاستن از قدرت احساسات زودگذر است.

VMI جایی بود که مردان جوان که عمدتاً پیشینهٔ خانوادگی ممتازی داشتند، به آنجا می‌رفتند تا به انسان‌هایی مقاوم تبدیل شوند و بر راحتی و آسایشی که ممکن بود در خانه‌هایشان داشته باشند چشم ببندند تا بتوانند آن درجه از سرسختی را که به آنان قدرت مبارزه و جنگیدن در زندگی عطا می‌کرد به دست بیاورند

نیچه در این باره می‌گوید: «آن که چرایی زندگی کردن را می‌داند، هر چگونگی‌ای را می‌تواند تاب آورد.»

آدم‌ها هرگز بی‌مقدمه مرتکب گناهان بزرگ نمی‌شوند. آن‌ها در ابتدا از دروازه‌های متعددی عبور می‌کنند. آن‌ها با خشم خود مشکل داشته‌اند و هرگز در صدد رفع آن برنیامده‌اند. با نوشیدن الکل یا مصرف مواد مخدر مشکل داشته‌اند و هرگز چاره‌ای نیندیشیده‌اند. آن‌ها با فقدان همدلی مشکل داشته‌اند. فساد، فساد به بار می‌آورد. و گناه، خود مجازات گناهان دیگر است.

همهٔ ما، در اعماق وجودمان دارای "خویشتن"هایی متمایز و مجزا هستیم، یکی به طرز باشکوهی مستعد و دیگری به‌طور عمیقی دارای نقصان، بدین معنی که همهٔ ما در زمینه‌های مشخصی صاحب استعداد و در زمینه‌های مشخص دیگری دارای ضعف هستیم. و اگر بر حسب عادت فریب استعدادهایمان را بخوریم و با ضعف‌هایمان مقابله نکنیم، به تدریج بخش‌هایی از هستهٔ وجودی خودمان را تباه خواهیم کرد.

یک فرد میانه‌رو می‌داند که نمی‌تواند هم‌زمان همه‌چیز را با هم داشته باشد.