بریده‌هایی از کتاب اخبات

وقتی تو فساد و زنا را در آن عدّه به جریان انداختی و آنها را مبتلا کردی، ابتلاء آنها به بچه‌های تو هم سرایت می‌کند. این عین قانونمندی است و خلاف عدالت نیست.

اگر در مملکتی هستی که تمامش تاریک است، این نشان می‌دهد که تو یک کبریت هم روشن نکرده‌ای.

همه مراتب شهودی و اشراقی کسانی که کار کرده‌اند و به شهودی رسیده‌اند، از همین عنصر تخیلشان بوده است.

سالکی که ده مرتبه ذکری را می‌گوید، ده مرتبه عملی را مرتکب می‌شود، خیال می‌کند که کاری کرده است و در برابر کارش باید حاصلی داشته باشد. لذا متوقع می‌شود، ولی بلاء، شکننده و منکسر است و همه بساط او را بر باد می‌دهد.

این طور نیست که بتوان هر چیزی را خورد، که تو در نظام هستی. و تو در هر حرکتی، همراه هزار سنّت هستی. مگر می‌توانی همین طور قدم برداری؟! تو در یک میدان مین حرکت می‌کنی، با هر گامی که بر می‌داری، ممکن است انفجاری را ایجاد کنی. اگر ما بفهمیم که با هر کلمه‌ای که می‌گوییم، در دل‌ها انفجاری ایجاد می‌کنیم، اگر بفهمیم که با هر گامی که بر می‌داریم، انفجاری ایجاد می‌کنیم، این طور دست و پایمان را رها نمی‌کنیم و یله نمی‌شویم

انسان‌های امروز، محتاج هستند. حوادث امروز، داعی هستند. پس مزد نخواه، سپاس و تشکر هم نخواه. از تو بخواهند یا نخواهند، تو کار خودت را بکن، که خدا قبل از همه از تو خواسته است، پس چرا جواب نمی‌دهی؟!

اگر در مملکتی هستی که تمامش تاریک است، این نشان می‌دهد که تو یک کبریت هم روشن نکرده‌ای.

ما با مکتبی روبرو هستیم که از تفریط، امید مزد و پاداش دارد و از طاعت‌های چند هزار ساله، انتظار هبوط و رجم.

وقتی چشمت را گرفتند، عمرت را گرفتند، دستت را گرفتند، آبرویت را گرفتند، دیگر با این دل شکسته چه چیزی باقی می‌ماند؟ خیلی سخت است! این ابتلاء است که دل‌ها را نگه می‌دارد و متواضع می‌کند. غرور را می‌ریزد و عظمت‌ها کنار می‌رود. در این موقع، غربتی را احساس می‌کنی و ذلّت و توجه باطنی بیشتری برایت می‌آید.

هنوز مجبور نشده‌ایم که به خاطر محبوب‌هامان دست به هرکاری بزنیم، در حالی که همه فرعونیم، فقط مصرهای ما کوچک و بزرگ می‌شود.

ما یاد گرفته‌ایم فقط بهانه بیاوریم و غُر بزنیم که نمی‌گذارند کار کنیم یا جامعه منحرف شده و دیگر نمی‌شود کاری انجام داد و ... در حالی که هر چه مشکلات زیادتر شود، تکالیف بیشتر می‌شود.

در دعا می‌خوانیم: «وَسِعَتْ رَحْمَتُهُ کلَّ شَیءٍ»؛ یعنی خدا عاشق است و عشق او همه هستی را در برگرفته تا آنجا که: «سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَهُ»؛ اگر کسی را می‌زند و بر کسی می‌شورد، به خاطر عشق و دوستی‌اش، این کا را می‌کند. به خاطر عشقش، او را گوشمالی می‌دهد و به او فشار می‌آورد و حتی به خاطر عشقش، او را عذاب می‌کند. از روی عشق، غضب می‌کند؛ یعنی عاشقِ مهربان است و حتی تجلّی عذاب، تجلّی رحمت اوست.

انکسار و دلِ شکسته را فراموش نکنید. به خدا قسم! خدا آن قدر غنی و حمید است، که وقتی فقر و انکسار تو را بیند، سرشارت می‌کند و اصلا نگاه هم نمی‌کند که عذر بخواهی. توبیخت هم نمی‌کند که بسوزی؛ «وَ اعْفُ عَنْ تَوْبیخِی بِکرَمِ وَجْهِک». کرامت او در حدی است، که اصلاً نگاه نمی‌کند تا از او عذر بخواهی. خیلی مهربان، خیلی نزدیک، خیلی سمیع و مجیب و محب است.

کسی که به خودش واگذار شد، رفته رفته خودش را کم و کوتاه نمی‌بیند، پُر می‌بیند. وقتی که خود را پر دید، آنچه را که بدست آورده، از او گرفته می‌شود. دینش عاریه می‌شود؛ چون شیطان در او نفوذ کرده است.

هر چند رحمت حق واسع است، ولی اغترار به آن نداشته باشیم؛ زیرا وصالش مقدماتی می‌خواهد و مقدمات آن هم شوخی بردار نیست.

خود را از هیچ ذنبی دور نبینید که ما با ابن ملجم‌ها فاصله‌ای نداریم. این حقیقتی است که هر کدام فرعونی هستیم، ولی زمینه‌های بروز نیروهای باطنی ما هنوز شکل نگرفته است.

وقتی تو فساد را در گوشه‌ای به وجود آوردی، در دورترین گوشه‌ها اثر می‌گذارد و نسل تو مبتلا می‌شود؛ چون دنیا، دنیای مترابط و قانونمند است. پس حسابِ نظام‌ها و سنت‌های اوست. آنها را به شوخی نگیریم!

افسادی که بعد از اصلاح می‌آید، دامن‌گیر همه کسانی خواهد شد که خواسته و ناخواسته متوقف مانده بودند

مواظب باشید در سرزمینی که رنج کشیده‌اند تا به روالش انداخته‌اند، فسادی به بار نیاورید و اگر التهابی آمد و دعوتی رو آورد، این دعوت را با دو بال خوف و طمع، همراه کنید که رحمت خدا به محسنین نزدیک است.

اسلام آمده است تا حتی در هنگامی که از رفاه دور هستی، امن را به تو هدیه دهد و در متن تحول‌ها، امن تو را تأمین کند. اسلام این تفاوت‌ها را دارد و می‌خواهد تو را مطمئن به قَدَر کند، نه مطمئن به نِعَم. نمی‌خواهد تو را رها کند که متروک نیستی، بلکه مسئولی: «حَتّی عَنِ الْبِقاعِ وَ الْبَهائِم»؛ حتی در قبال زمین‌ها و حیوانات.