بریده‌هایی از کتاب ترجمه‌ی حدیث عنوان بصری؛ دستورالعمل امام صادق (ع) به آرزومندان سیر و سلوک الی‌الله

وقتی بنده خدا تدبیر امور خود را به مُدبّرش بسپارد؛ تحمّل مصیبت‌های دنیا برایش آسان می‌شود. زمانی که به آنچه خداوند به وی امر و نهی کرده است، مشغول باشد؛ پس فرصتی برای خودنمایی و فخرفروشی به مردم پیدا نمی‌کند.

بنابراین، اگر بنده خدا در آنچه که پروردگار به او سپرده است، مِلکیّتی برای خودش نبیند؛ در این صورت، انفاق کردن برایش در آنچه خداوند تعالی به آن امر کرده است،‌ آسان می‌شود. وقتی بنده خدا تدبیر امور خود را به مُدبّرش بسپارد؛ تحمّل مصیبت‌های دنیا برایش آسان می‌شود. زمانی که به آنچه خداوند به وی امر و نهی کرده است، مشغول باشد؛ پس فرصتی برای خودنمایی و فخرفروشی به مردم پیدا نمی‌کند

گفتم: ای اباعبدالله! حقیقت عبودیّت و بندگی کدام است؟ فرمودند: سه چیز است: ۱. اینکه بنده خدا درباره آنچه که خدا به او سپرده است،‌ برای خودش مِلکیّتی نبیند؛ چرا که بندگان مِلکی ندارند (مالک حقیقی خداوند تبارک و تعالی است) و همه اموال را مال خدا می‌بینند و آن را در جایی قرار می‌دهد (مصرف می‌کند) که خداوند امر فرموده است. ۲. بنده خدا برای خودش مصلحت‌اندیشی و تدبیر نمی‌کند (مصلحت و تدبیر واقعی را در دست خداوند می‌داند). ۳. تمام اشتغال او در کاری منحصر می‌شود که خداوند او را به آن امر نموده و یا از آن نهی کرده است.

شیخ شمس‌الدّین محمّد بن مکی (شهید اوّل) گفت: من از خط شیخ احمد فراهانی (ره) از عُنوان بصری نقل می‌کنم