بریده‌هایی از کتاب خودت را به فنا نده

«زندگی خیلی سخته.» «هیچ‌وقت از پس این کار برنمی‌آم.» «همهٔ آدم‌ها یه‌مشت عوضی‌ان.» «دیگه تحمل این زندگی رو ندارم.» هیچ‌یک از عقاید بالا واقعیت را نشان نمی‌دهند،

می‌خواهم بگویم که ما در محدوده‌ها و دنیاهایی که برای خود خلق می‌کنیم برنده هستیم. باید بگویی که هر سال سی‌هزار دلار درآمد کسب می‌کنم. این یعنی برای خودت حوزه‌ای تعیین کرده‌ای. تمام برنامه‌ریزی‌ها، استراتژی‌ها و اندیشه‌ای که برای به‌دست آوردن آن پول صرف می‌کنی، آن حوزه و محدوده را در برمی‌گیرد.

لحظه‌ای به کارهای سختِ روزانه‌ات که از آنها وحشت داری فکر کن؛ فقط به این دلیل می‌ترسی که از آنها در ذهنت یک غول ساخته‌ای

خودت را آمادهٔ تلاش کن، و در ذهنت یک فضای خالی باز کن برای رسیدن به چیزهایی که دوست داری در زندگی‌ات داشته باشی.

اگر واقعاً چیزهایی را می‌خواهی، پس بلند شو و به دستشان بیاور! از همین امروز شروع کن، استراتژی خودت را بنویس، با درونت کنار بیا و مهم‌تر از همه، هر کاری لازم است، انجام بده و به دستشان بیاور

به‌یاد داشته باش، اصلاً مهم نیست که شرایط زندگی‌ات تاچه‌حد بغرنج، چالش‌برانگیز، و اضطراری‌ست؛ اینکه چطور با این شرایط برخورد کنی، بزرگ‌ترین اختیار و قدرت را در چگونگی تغییر آنها به تو خواهد داد. دوباره تأکید می‌کنم که پاسخ را جایی در درونت جستجو کن، نه خارج از آن.

در زندگی روزمرهٔ واقعی، طرز حرف زدنِ ما با خود و دیگران، فوراً به درک و دریافت ما نسبت به زندگی شکل و رنگ می‌دهد، و این ادراک مستقیماً و دقیقاً در همان لحظه بر رفتار آنی ما تأثیر می‌گذارد. پیِ نادیده‌گرفتن این ادراک‌ها را به خودت بمال! به نظرم بهتر است با این توهم زندگی کنی که کلاً هیچ درکی نداری، این‌جوری بهتر است!

فیلسوف بزرگ، مارکوس آئورلیوس که یکی از امپراتوران روم باستان بود، گفت: «وقتی زندگی روی تلخش را به تو نشان می‌دهد، این، نه‌تنها "بدشانسی" تو نیست، بلکه با تحمل آن، "با شایستگی" به "سعادت" خواهی رسید. البته این قانون را با گذر زمان و در آینده درک خواهی کرد.» این موضوع نشئت‌گرفته از قدرت تعیین‌کنندهٔ ما در نحوهٔ اندیشیدن و چگونگی حرف‌زدن از مشکلاتمان است. این موارد، هم می‌توانند مایهٔ رنجش باشند و هم سکوی پرتاب ما. هم می‌توانند ما را به زیر بکشند و هم موجب پیشرفت و ترقی ما شوند.

«مشکلات» روزانه‌ام را به‌شکلِ دیگری ساختاربندی می‌کنم، ازآنجایی ناشی می‌شود که به آنها به چشم یک فرصت می‌نگرم. این مشکلات به چیزهایی در زندگی‌ام تبدیل می‌شوند که از آنها برای آموزش و توسعهٔ خودم بهره می‌برم. من کنجکاو می‌شوم، و به‌جایِ اینکه طبقِ اشتباه همیشگی‌ام، منکرشان شوم، و خودم را ناامید کنم، با آنها روبه‌رو می‌شوم.

اصلاً مهم نیست که شرایط زندگی‌ات تاچه‌حد بغرنج، چالش‌برانگیز، و اضطراری‌ست؛ اینکه چطور با این شرایط برخورد کنی، بزرگ‌ترین اختیار و قدرت را در چگونگی تغییر آنها به تو خواهد داد. دوباره تأکید می‌کنم که پاسخ را جایی در درونت جستجو کن، نه خارج از آن.

بیشتر اوقات، افراد وقت خود را برای رسیدنِ سواره‌نظام صرف می‌کنند، درحالی‌که نمی‌دانند خودشان همان سواره‌نظام‌اند. زندگیِ تو منتظرت است تا سرانجام، خودت را نشان دهی.

«اقدام‌کردن شاید خوشحالی به‌همراه نداشته باشد، ولی هیچ خوشحالی‌ای بی‌عمل وجود نخواهد داشت.»

خودت را به فنا ندهی و بهترینِ خودت در زندگی باشی.»

ظرفیت‌ها و فرصت‌های بکر و دست‌نخورده‌ای وجود دارد که در آینده منتظرت هستند؛ چه، اتفاق مهمی از زندگی باشند و چه، شبی پر از خنده با بهترین دوستانت. آینده قطعاً چیزهای خیلی خوبی برایت در گنجه پنهان کرده است.

تأثیر نوع حرف‌زدن ما، فقط مختص به همان لحظه نیست، بلکه می‌تواند در ناخودآگاه ما رسوخ کند و کاملاً نهادینه شود، و افکار، اندیشه و رفتار ما را در بلندمدت تغییر دهد.

«حس درد را نادیده بگیر، خودش ناپدید می‌شود.»

درواقع رواقیانی همچون آئورلیوس اعتقاد داشتند که رویدادهای بیرونی هیچ‌گونه قدرت و اختیاری بر ما ندارند. این خودِ ما هستیم که حقیقت وجودمان را با ذهنمان می‌سازیم.

فیلسوف بزرگ، مارکوس آئورلیوس که یکی از امپراتوران روم باستان بود، گفت: «وقتی زندگی روی تلخش را به تو نشان می‌دهد، این، نه‌تنها "بدشانسی" تو نیست، بلکه با تحمل آن، "با شایستگی" به "سعادت" خواهی رسید. البته این قانون را با گذر زمان و در آینده درک خواهی کرد.»

چرا مقابل بعضی امورِ زندگی‌مان «مقاومت» می‌کنیم؟ برخی از مکالمه‌های درونی‌مان، دربارهٔ وظایفی‌ست که نشئت‌گرفته از بعضی عقایدِ منفی‌ست. به «گرفتاری‌های» زندگی شخصی‌ات نگاه کن، بعداً متوجه منظورم می‌شوی. تو خیلی درگیر گیروگور و بگومگوهای درونی‌ات هستی.

پس باید به خواستهٔ ذهن منطقی‌مان دربارهٔ انجام یک کار یا ترک یک رفتار گوش دهیم.