بریده‌هایی از کتاب تولستوی و مبل بنفش

«دنیای عجیب به راه خود می‌رود.»

- مگر من به او چه بخشیدم؟ - شادیِ بخشش را. ادیث وارتون سنگ محک

من دیگر هرگز لذت در آغوش‌گرفتن نوزاد جدیدم را در بازوانم تجربه نخواهم کرد- آن روزها برای من تمام شده‌اند- اما لذت یک کتاب یا یک نقاشی یا پیاده‌روی در پارک، هم در گذشتۀ من بوده و هم مطمئناً در آینده‌ام خواهد بود.

بارنِز از آرامش و شادی‌های ساده به‌عنوان دلایلی کافی برای زندگی‌کردن لذت می‌برد.

. آن لحظه‌ها، لحظاتی هستند که می‌توان آنها را در طول زمان به یاد آورد تا امید را زنده نگه دارند. آن لحظه‌ها می‌توانند این باور را دوباره شعله‌ور کنند که دنیا می‌تواند مکانی مهربان و بخشنده باشد. آن لحظه‌ها زیبایی هستند.

احاطۀ تمام‌وکمال تاریکی که به فرد اجازه می‌دهد تا جان خودش را بگیرد: «وقتی چنین زیبایی‌هایی در این دنیا هست، چه کسی ممکن است کارش به ناامیدی بکشد؟» حق با او بود. همیشه راه‌حلی برای ناامیدی هست و آن، وعدۀ زیبایی‌هایی‌ست که در آینده در انتظار است.

به آسایش کتاب خواندن و انتظار برای لذت نشستن با یک کتاب روی مبل بنفشم و اینکه اسم «کار» را رویش بگذارم نیاز داشتم. من با گذاشتن اسم کار بر رویش به آن قداست می‌بخشیدم.

«کلمه‌ها زنده‌اند و ادبیات یک گریز است؛ گریزی نه از زندگی، که به‌سوی آن.»

من می‌دانم زندگی اصلاً عادلانه نیست. با اینکه همۀ ما این را می‌دانیم، آن‌ماری بیش از همه به این حقیقت آگاه بود، و این مرا سخت آشفته می‌کند که نتوانستم این آگاهی را از او بگیرم و خودم آن را تحمل کنم.

خودش دیگر برای خودش وجود نداشت. دیگر هرگز نمی‌توانست یاد بگیرد، احساس کند، حرف بزند یا رؤیا ببیند. این، اولین موضوع وحشتناک در فقدان آن‌ماری بود: او خودش را از دست داده بود

وقتی می‌خندیدیم، فراموش می‌کردیم در اتاق زنی هستیم که امید اندکی به زنده‌ماندنش باقی مانده است. خوش‌خیالیِ فراموشی با ما می‌ماند و به ما اجازه می‌داد برنامه بریزیم. آن‌ماری ژله‌اش را می‌خورد و همۀ ما خیال می‌کردیم که فردا غذای سفت‌تری خواهد خورد.

ن بعدها آن داستان‌ها را خواندم و به آن خط چشم دوختم، «او امیدوار است، مثل انسان‌هایی که به موهبت‌هایی امید بسته‌اند که استحقاقش را ندارند؛ به بخشش‌های بی‌دلیل و چیزهایی از این دست.» ما همگی به همین شیوه امیدوار بودیم.

آن‌ماری با دیدن من می‌خندید. برای یک لحظه فراموش می‌کرد که دارد می‌میرد. من برای آن یک لحظه فراموشی حاضر بودم هر کاری بکنم.

وقتی از اتاق بیمارستان بیرون آمدیم، دستش را دورم حلقه کرد و گفت: «دوستت دارم مامان.» بچۀ یازده‌ساله داشت مرا دلداری می‌داد.

همه‌جا به جست‌وجوی آرامش برآمدم و آن را نیافتم، مگر نشسته در کنجی، تک‌وتنها با کتابی کوچک.

. آن‌ماری با دیدن من می‌خندید. برای یک لحظه فراموش می‌کرد که دارد می‌میرد. من برای آن یک لحظه فراموشی حاضر بودم هر کاری بکنم.

همه‌جا به جست‌وجوی آرامش برآمدم و آن را نیافتم، مگر نشسته در کنجی، تک‌وتنها با کتابی کوچک. توماس اِی. کِمپیس

ما به کتاب‌هایی نیاز داریم که اثرشان بر ما مثل اثر یک فاجعه باشد؛ کتاب‌هایی که عمیقاً متأثرمان کنند؛ مثل تأثیر مرگ کسی که بیشتر از خودمان دوستش داشتیم؛ مثل تبعید شدن به جنگل‌هایی دور از همه؛ مثل یک خودکشی. کتاب باید همچون تیشه‌ای باشد برای شکستن دریای یخ‌زدۀ درونمان. - فرانتس کافکا

«از وقتی خانه‌ام سوخت / چشم‌اندازی بهتر دارم / از برآمدن ماه.»

این نعمتی است که ما انسان‌ها از آن برخورداریم؛ یک عمر چسبیدن به زیبایی‌هایی که در یک لحظه حس کرده‌ایم. ناگهان زیبایی نزد ما فرامی‌رسد و ما با سپاسگزاری آن را می‌پذیریم. ممکن است مکان و زمان آن را نتوانیم به‌خاطر بیاوریم، اما خاطره‌ها قادرند با یک جرقه، بدون هیچ هشداری یا از روی عمد به ذهنمان هجوم بیاورند. بوی مخروط‌های کاج، رایحۀ ذرت‌بوداده، طعم یک آبجوی سرد، یا طعم گزندۀ نعنا: ترکیبی از احساسات و بعد شفافیتی ناگهانی از زیبایی یا شادی یا اندوه.