بریده‌هایی از کتاب تولستوی و مبل بنفش

اندوه، یک بیماری یا درد نیست. اندوه تنها واکنش ممکن نسبت به مرگ کسی است که دوستش داریم و تأییدی است بر اینکه ما چقدر برای خودِ زندگی ارزش قائلیم؛ برای همۀ شگفتی‌ها، هیجان‌ها، زیبایی‌ها و خشنودی‌هایش. یگانه پاسخ به اندوه، زندگی کردن است. زندگی کردن همراه نظر داشتن به گذشته. به‌خاطر آوردن آنهایی که از دست داده‌ایم؛ و درعین‌حال، با امید و اشتیاق به جلو گام برداشتن و آن حس امیدواری و فرصت داشتن را از طریق محبت کردن، سخاوت‌مندی و همدردی انتقال دادن

یاد گرفتم به خودم اجازۀ بخشیدن بدهم؛ هم بخشیدن خودم و هم آدم‌های اطرافم. همه در تلاشند تا با «بارِ سنگینشان» دوام بیاورند. حالا می‌دانم که عشق چنان قدرت عظیمی دارد که با آن می‌توان از مرگ نجات پیدا کرد و محبت بزرگ‌ترین رابط بین من و بقیۀ دنیاست. از همه مهم‌تر، چون حالا می‌دانم که آن‌ماری همیشه با من خواهد بود و با هر کسی که دوستش دارد؛ تأثیر ماندگاری را که یک زندگی می‌تواند بر دیگری، و دیگری، و دیگری داشته باشد، درک می‌کنم.

تولستوی نوشت: «تنها معنای زندگی، خدمت به بشریت است.» او این خدمت را به‌عنوان وظیفۀ مذهبی می‌شناخت و من آن را به‌عنوان حقیقت زندگی می‌شناسم؛ تنها حقیقت زندگی، حقیقتِ نگه‌دارندۀ زندگی. آنچه ما برای همدیگر انجام می‌دهیم تنها چیزی است که باقی می‌ماند.

وقتی ما دربارۀ کتاب‌هایی که می‌خواندیم حرف می‌زدیم، از زندگیِ خودمان می‌گفتیم؛ از عقیده و نظرمان دربارۀ هر چیزی، از غم‌وغصه گرفته تا وفاداری و مسئولیت‌پذیری، از پول گرفته تا مذهب، از نگرانی تا سرخوشی، از رابطه تا شستن لباس و دوباره از اول. هیچ موضوعی تا زمانی که می‌توانستیم آن را به کتابی که خوانده بودیم ربط دهیم تابو نبود و هر پاسخی مجاز بود. ما آنها را در قالب شخصیت‌های داستان‌ها و شرایطشان بیان می‌کردیم.

یکی از ساده‌ترین لذت‌هایی که می‌شناختم نشستن و غذا خوردن همراه یک کتاب بود؛ بلعیدن کلمات همراه با بلعیدن غذا.

محبت کردن یک قدرت است؛ که کارهای محبت‌آمیز ریسمان‌هایی هستند که بین آدم‌ها ردوبدل می‌شوند تا شبکۀ امنیت ایجاد کنند.

هیچ راهی برای برقراری تعادل بین بی‌عدالتی‌ها وجود ندارد و من نمی‌توانم توضیح متقاعدکننده‌ای پیدا کنم برای اینکه چرا بیماری‌ها، مرگ و گرفتاری‌ها به‌طرز غیرعادلانه‌ای تقسیم می‌شوند. اما لااقل فهمیدم همدردی، دلسوزی و دلواپسی پاسخی به پیامدهای درد و رنج هستند

افلاطون گفته: «مهربان باش؛ زیرا هر کسی را که می‌بینی در نبردی سخت مشغول مبارزه است.» مهربانی نیروی مثبت و نیرومندی برای ایجاد یک رابطه در برابر جدایی است.

مثل همۀ دوستی‌های طولانی، رابطۀ ما بالاوپایین داشته؛ به جلو پیش رفته یا به پته‌پته افتاده و خاموش شده و بعد دوباره خودش روشن شده است، و همان‌طور که در مورد همۀ دوستی‌ها صدق می‌کند، شروعِ دوباره همیشه با یک کار محبت‌آمیز همراه است

مهربانی گاهی قانون را زیر پا می‌گذارد، اما درنهایت مهربانی حتی از مهم‌ترین قانون‌ها هم مهم‌تر است.

از نظر من هم کتاب‌ها بوی ادویه می‌دهند، اما بوی یک ادویۀ بومی؛ آرامش‌بخش و آشنا.

جز مهربانی چه پاسخ دیگری می‌شود به ناامیدی داد و نیز جایی امن برای زندگی و حمایت، تا زمانی که به آن نیاز داشته باشد؟

جز مهربانی چه پاسخ دیگری می‌شود به ناامیدی داد و نیز جایی امن برای زندگی و حمایت، تا زمانی که به آن نیاز داشته باشد؟

سِلف به این درک می‌رسد که سلامت روانش وابسته به پذیرش چیزهایی است که نمی‌تواند تغییر دهد: «دریافتم به خودم بستگی داشت که پایان را غیرعادلانه و غیرقابل‌قبول تفسیر کنم و به‌خاطرش عذاب بکشم یا اینکه تصمیم بگیرم که این، و فقط همین، پایان مناسبی بود.» حکمتی از یک داستان معمایی که در یک ساحل کشف شد، و درک جدیدی از وجود نظم در هستی به همراه داشت. ما نمی‌توانیم اتفاقات اطرافمان را کنترل کنیم، اما مسئول عکس‌العمل‌هایمان نسبت به آن اتفاقات هستیم. من در مقابل عکس‌العملم نسبت به مرگ خواهرم مسئول بودم. زمانی‌که شوک اولیۀ فقدانش و دورۀ سوگواری بعد آن گذشت، می‌توانستم انتخاب کنم که چه واکنشی نشان دهم.

دوستانِ من! امروز یک روز از عمر ما کم شده، از عمر همۀ ما، و شادی تنها چیزی است که سرعت گذر زمان را کم می‌کند.»

دوستانِ من! امروز یک روز از عمر ما کم شده، از عمر همۀ ما، و شادی تنها چیزی است که سرعت گذر زمان را کم می‌کند.»

کتاب‌ها ناوهایی هستند که با آنها به هر کجا که بخواهم، می‌روم. آینده‌ام نامحدود و بی‌پایان نیست؛ حالا این را می‌دانم. اما زندگی‌ام همچنان مثل زمانی که دختربچه‌ای بودم و همراه خواهرانم روی پله‌های جلوی خانه می‌نشستم و بستنی می‌خوردم و به سوسو زدن شب‌تاب‌ها روی چمن تاریک نگاه می‌کردم، پر از فرصت است.

همۀ آدم‌ها یک قبل و یک بعد دارند. ایام زندگی ما با یک حادثۀ ازدست‌دادن یا رنج کشیدن یا گرفتاری به چند بخش تقسیم شده است. برای من آن حادثه مرگ خواهرم بود؛ مرگی خیلی زود و دور از انتظار

کتاب‌ها ماشین زمان من بودند؛ ماشین بهبود من و بازآفرینی سعادت دوران کودکی و بعد از آن.

همه‌جا به جست‌وجوی آرامش برآمدم و آن را نیافتم، مگر نشسته در کنجی، تک‌وتنها با کتابی کوچک. توماس اِی. کِمپیس