بریده‌هایی از کتاب زنان، دشتان و جنون ماهانه

پی‌ام‌اس برای اکثر آن‌ها دیوی آشنا بود که مجبور بودند ماهی یک‌بار ملاقاتش کنند.

یکی از شروط چهارگانه‌ی طلاق در عصر ساسانی پنهان کردن دشتان بوده است. در آن‌جا آمده است «و به دین مزدیسنان نشاید که زن رها کنند و طلاق نیفتد مگر به چهار چیز: یکی این‌که بستره‌ی شوهر خویش ببرد و بی‌رسمی کند. دوم آن‌که دشتان پنهان کند و شوهر نداند. سوم جادویی کند و بیاموزد. چهارم فرزند ازش نزاید.»

اگر زنانی که به سندرم پیش از عادت ماهانه مبتلایند، برای مدت زیادی گرسنه بمانند، قند خون‌شان کاهش می‌یابد، آدرنالین بسیار ترشح می‌کنند و کنترل رفتارشان را از دست می‌دهند.

کیفر مرگ برای زنانی که در هنگام دشتان به چیزها و عناصر مقدس نگاه کنند یا لمس کنند تعیین شده. به موجب این روایات، باید جایی ویژه و کاملاً دور از خانه و آبادی و آبادانی برای این زنان تعیین نمود. به موجب این احکام که نمونه‌ای از آن در سد در گذشت، هر گاه زن دشتانی چشم باز نموده و اطراف را بنگرد، تا شعاع فرسنگ‌ها، هر چه را که نظرش بر آن افتاده پلید و نجس کرده است.

«این‌که از زن دشتان سخت باید پرهیز کردن، و نان خورش و آب به پیمانه و اندازه دادن تا بتوان خوردن و آشامیدن و بیش از اندازه نباید دادن، زیرا هر چه از زن دشتان بماند (نجس است و) به هیچ کار نیاید. چون خوراک خورند باید دستکش نازک دست کنند یا چیزی بر بالای آستین نهند، می‌باید که دست برهنه‌ی او به هیچ جا بازنیاید، چه هر قطره آب که بر اندام زن دشتان چکد، سه سد استیر گناه باشد و هر پادیاو که باشد از پانزده گام (فاصله از) زن دشتان بباید پرهیزیدن. از مرد اشوسه گام دور باید بودن و چشم او در هر چه نگاه کند خوره (روشنی، طهارت) و پاکی از آن بکاهد.

این پدیده را به یک فرایند فیزیکی، که با یک تعریف ساده‌ی بیولوژیک قابل‌تعریف است، تنزل داده و به آن بی‌اعتناست. این بی‌اعتنایی که به معنای انکار هر نوع نشانه‌ی ضعف و فروتری است، سبب شده زن امروز بیشتر از پیشینیانش از پیامدهای دشتان و پیش‌دشتان آسیب ببیند. در واقع به‌گونه‌ای دیگر می‌توان چنین گفت که هر اندازه زن بیشتر به مراقبت‌های دشتانی بپردازد از گزند آسیب‌های روان‌تنی آن بیشتر در امان خواهد بود و هر اندازه همچون زن امروز در صدد انکار ــ از نوع فمینیستی آن ــ باشد، بیشتر گرفتار آن می‌شود.

این‌جاست که به بُعد مثبت دوره‌های انزوای دشتان پی می‌بریم. انزوایی که در آن زن از مشغله‌ها و مسئولیت‌های سنگین روزمره معاف است و در عوض آن می‌تواند در مکانی خلوت و آرام، فعل و انفعالات و جریانات اندام زنانه‌ی خود را نظاره کند. این تأمل و سکوت و نظاره همان رفتاری است که مردمان شرق دور در بیشتر وجوه زندگی‌شان به کار می‌گیرند.

یادم نمی‌آید کدام اندیشمند این کلام زیبا را گفته «یافتن نیکوست، جُستن نیکوتر است.»

ـ مصرف کربوهیدرات‌های منسجم (مثل غلات سبوس‌دار و نان‌های سبوس‌دار، ماکارونی و غلات)، فیبر و پروتئین، کنترل و کاهش مصرف قند و چربی. ـ پرهیز از نمک در این دوران برای کاهش نفخ و احتباس مایعات (پف کردن به دلیل تجمع مایعات زیر پوست). ـ قطع مصرف کافئین برای کاهش احساس تنش، تحریک‌پذیری و درد پستان. ـ قطع مصرف الکل؛ نوشیدن الکل قبل از دوره باعث افزایش احساس افسردگی می‌شود. ـ افزایش غذا خوردن تا شش وعده‌ی غذایی کوچک در روز به جای سه وعده‌ی بزرگ‌تر. ـ ورزش‌های هوازی. تا سی دقیقه، چهار تا شش‌بار در هفته. ـ خواب کافی؛ حدود هشت ساعت در شب. ـ دوری از حوادث استرس‌زا تا هفته‌ی بعد از دوره.

pms در بیشتر بیماران، بین سی تا چهل‌سالگی تشخیص داده می‌شود و به همین علت در سال ۱۹۶۳ دکتر استیسی نام "نشانگان دهه‌ی سوم زندگی" را روی این اختلال گذاشت. اما در واقع این بیماری در بسیاری از دخترهای جوان خجالتی که مشکل‌شان را تحمل می‌کردند و چیزی از آن به کسی نمی‌گفتند، تشخیص داده نمی‌شد و در نتیجه آن‌ها را با بی‌رحمی افرادی بدخُلق، معذب و تنبل تصور می‌کردند.