بریده‌هایی از کتاب یادت نرود که...

انگار آدم ها در تنهایی اش او را از یاد برده بودند.

گاهی آدم ها بزرگ ترین ضربه ها را از عزیزترین موجودات زندگی شان می خورند.

لبخند به لب داشت اما در نگاهش غم و اندوه موج می زد.

همیشه نیمه ی خالی لیوان را می بیند. بداخلاق، تودار و غصه خور. از کاه کوه می سازد و هیچ وقت نمی توانی بفهمی که درفکرش چه می گذرد.

«چیزهایی که امشب فهمیدم از گنجایش باورم خیلی بیشتر بودند. هنوز نتوانسته ام هضمشان کنم.»

او به تلفنی حرف زدن آن ها حسادت می کرد.

فکری که ناراحت باشد بهترین جای دنیا هم ناراحت است.

«سال های دور خیلی وقت است تمام شده اند.»

انگار جوان تر که بودیم همه چیز تنوع بیشتری داشت، حتی آب و هوا.»

مگر سر تا ته زندگی چه قدر است که بخواهند دست دست کنند.»

فاصله ها چیزی را عوض نمی کنند.