بریده‌هایی از کتاب یادت نرود که...

فروغ عادت نداشت در مهمانی ها برای سیروس غذا بکشد. فکر کرد: «بیشترِ مردها زن هایی را دوست دارند که بهشان سرویس می دهند.» اما بیچاره سیروس کم توقع بود. عادت کرده بود که انتظاراتش را از فروغ بالا نبرد. هیچ وقت به پوشش او ایرادی نمی گرفت و معمولاً در انتخاب لباس کمکش می کرد. دوست داشت فروغ لباس های جوانانه بپوشد و همیشه می گفت: «سیاه نپوش.» زندگی آن ها به دوستی خالصانه ای شبیه بود که در آن هیچ یک بر دیگری برتری نداشتند. سیروس سر به راه بود و انتظار داشت که فروغ هم سر به راه باشد و موقرانه رفتار کند اما در این قسمت از مردانگی فرقی با باقی مردها نداشت: او هم می خواست زنش در جامعه موقر باشد و در تختخواب ...

شیرین قهقهه زد: «این ها که همه ش تعارف است فریدون جان، شما مردها تا ما زن ها را پیر نکنید خودتان پیر نمی شوید.»

کیوان در میان خیل عظیم جمعیت چشمش به شیرین افتاد که لباس مشکی بلندی پوشیده بود و موهای خرمایی بلند را دورش ریخته بود. کم تر دیده بود که شیرین به آرایشگاه برود.

شیرین نقاش بود اما گاهی نویسنده می شد و گاهی رسیتال پیانو برگزار می کرد. آشپز قهاری بود. دوستان روشنفکر و نویسنده ی بسیاری داشت.

فرامرزی نگاهی به شوهر هانی انداخت و به شوخی گفت: «اشرفی جان شانس را می بینی؟ ما یک زن داشتیم که او هم فرار کرد و رفت که قیافه ی ما را نبیند، آن وقت برای این آقا هزار تا دختر خوشگل غش و ضعف می کنند.»

نمی دانم چرا بعضی وقت ها فکر می کنی مادر ترزا هستی؟! فکر می کنم این از اثرات عضویت در گروه چهار است.» فروغ زیرلب گفت: «بی مزه!»

دکتر راست می گفت. به سراغ چه آمده بود؟ ته دل به خودش خندید. همه ی کارهایش همین بود. همیشه دلش را به چیزهای کوچک خوش می کرد و از اصل قضایا غافل بود.

«بفرما! دیدی نرسیده وحشت کردی!» کیوان رفت توی فکر: «وحشت نیست، هیجان است. پانزده سال است این خانه را ندیده ام. احساس غریبی دارم.»

چرخ دستی را هل داد جلو. از کنار مستقبل هایی که با دسته های گل منتظر مسافرینشان بودند رد شد

در آخرین جلسه شان با گروه چهار که پیش از بهم خوردن رابطه ی آن دو بود، فروغ گفته بود: «هر چیز خوبی یک روز تمام می شود.» کیوان با اخم پرسیده بود: «حتی اگر آن چیز خوب عشق باشد؟» فروغ خیره به او گفته بود: «حتی اگر عشق باشد.» و قلب کیوان لرزیده بود.

سخت ترین موقعیت همین بود که از تو بخواهند کسی را درک کنی که هیچ وقت درکت نمی کند.

«عشق همین جوری قشنگ است که هر لحظه نگران از دست دادنش باشی، هر وقت مطمئن شدی که آن را برای همیشه به دست آورده ای درواقع همه چیز تمام شده است.»

وقت ها که عاشق هم بودند یک بار فروغ گفته بود: «عشق همین جوری قشنگ است که هر لحظه نگران از دست دادنش باشی، هر وقت مطمئن شدی که آن را برای همیشه به دست آورده ای درواقع همه چیز تمام شده است.»

«همه ی زندگی همین است. همه چیز را به مرور از دست می دهیم. تنها می شویم و یاد می گیریم که به تنهایی مان عادت کنیم. خیلی ها مثل تو هستند. در عین تنها نبودنشان تنها هستند؛ فقط خودشان خبر ندارند.»

گاهی آدم ها بزرگ ترین ضربه ها را از عزیزترین موجودات زندگی شان می خورند.

«اگر بخواهی همیشه همه را راضی نگه داری آن وقت خودت هیچ وقت طعم رضایت را نمی چشی.»

آدم هایی که زیاد فکر می کنند و زیاد می فهمند همیشه یک جای کارشان می لنگد.

فکری که ناراحت باشد بهترین جای دنیا هم ناراحت است.

«همه ی زندگی همین است. همه چیز را به مرور از دست می دهیم. تنها می شویم و یاد می گیریم که به تنهایی مان عادت کنیم. خیلی ها مثل تو هستند. در عین تنها نبودنشان تنها هستند؛ فقط خودشان خبر ندارند.»

«با خودم که رودربایستی ندارم. دیر و زود دارد اما آخرش که همین است. این همه سال زندگی کردم چه شد که حالا نگران دو سال دیرتر یا زودترش باشم؟!»