بریده‌هایی از کتاب یادت نرود که...

وقتی می فهمی که دیگر فرصتی باقی نمانده اول شوکه می شوی و نمی خواهی باور کنی، بعد افسردگی به سراغت می آید و آخرش با خودت فکر می کنی باید کارهایی را که ناتمام مانده اند تمام کنی و همین حالت را بهتر می کند.

گاهی آدم ها بزرگ ترین ضربه ها را از عزیزترین موجودات زندگی شان می خورند.

حالا بریم سراغ اصل مطلب، یعنی شکم. من پیاده روی ام را کرده ام. صبحانه کجا برویم؟ هوس کله پاچه کرده ای یا صبحانه فرنگی؟» کیوان شانه بالا انداخت: «فرقی برایم نمی کند. من زیاد صبحانه خور نیستم.» فرامرزی با شیطنت گفت: «حالا می برمت یک جایی که اشتهایت باز شود. می خواهی برویم ویونا؟» کیوان اخم کرد: «ویونا کجاست؟» فرامرزی رفت پشت پنجره: «همین نزدیکی است. صبحانه های گرمش معرکه است. باب میل دو مرد تنها.»

روی دیوار پوسترهای اسپایدرمن و هری پاتر نصب شده بودند. خنده اش گرفت. دغدغه های نوجوانی خواهرزاده اش هیچ شباهتی به دغدغه های نوجوانی او نداشتند.

مش رجب با سینی چای آمد. استکان ها کمرباریکِ ناصرالدین شاهی بودند. چای پررنگ بود و قندپهلو؛ همان طور که همیشه مادر سفارش می کرد.

«منِ بی حواس را باش. مرد حسابی! می خواهی بروی خانه ای که چهارسال است هیچ احدالناسی دَرآن نبوده؟! آن جا حتماً پر از گرد و خاک و کثافت شده است.» کیوان گفت: «مش رجب آنجاست. خانه را مرتب کرده.»

«همه ی زندگی همین است. همه چیز را به مرور از دست می دهیم. تنها می شویم و یاد می گیریم که به تنهایی مان عادت کنیم.

«اگر در زندگیِ هر آدمی یک نفر بود که بدون نیاز به هیچ توضیحی همیشه او را درک می کرد همه ی آدم ها خوشبخت بودند.» زل زد به گلدان گل نرگس وسط میز: «فکرش را بکنید! آن وقت دیگر همان یک نفر برای همه ی عمر کافی بود و می شد یک یار ابدی.»

در این دنیا بیشتر چیزها دست ما نیست.»

در نهایت ما با حقایق زندگی می کنیم، نه تصاویر قشنگی که از گذشته به یادگار مانده اند.»