بریده‌هایی از کتاب هنر عشق ورزیدن

قبل از هرچیز جریان یکنواخت کار ماشینی و اداری باعث می‌شود که مردم از خواست‌های اساسی انسانی، از شوق به تفوق و وحدت غافل بمانند. اگر این جریان یکنواخت نتواند به تنهایی در این امر موفق شود، انسان برای غلبه بر ناامیدی ناخودآگاه خود به جریان یکنواخت سرگرمی‌ها پناه می‌برد، به طور منفی از صدا و منظره‌ای که به‌وسیله‌ی صنعت تولید سرگرمی بدو عرضه شده است، استفاده می‌کند؛ و از همه بیشتر با خرید پایان‌ناپذیر اشیای نو و تبدیل فوری آنها به چیزهای نوتر خود را راضی می‌سازد.

اگر احساس زنانگی تضعیف یا منحرف باشد، مازوخیسم یا میل به تصاحب جانشین آن می‌شود.

اگر عشق نشانی از صفات منش ماست، پس لزوماً باید در روابط ما با خانواده و دوستان و نیز با تمام کسانی که در کار و کسب و شغل با ما تماس دارند، نیز وجود داشته باشد.

قابلیت دوست داشتن احتیاج به جدیت، بیداری و شور زندگی دارد، و همه این‌ها نتیجه‌ی فعال و ثمر‌بخش بودن در بسیاری از شئون دیگر زندگی است.

اگر کسی بخواهد در هنری به مقام استادی برسد، باید همه‌ی زندگیش را وقف آن کند، یا لااقل با آن پیوند دهد. وجود خود شخص به هنگام تمرین آن هنر، همانند ابزار کار می‌شود که باید آن را به مقتضای کاری که انجام می‌دهد، سالم نگاه دارد. در مورد هنر عشق، همه‌ی این‌ها بدین معنی است که اگر کسی بخواهد بر آن تسلط یابد، باید کارش را با تمرین نظم، تمرکز، و بردباری در تمام مراحل زندگیش شروع کند.

درحقیقت، آنها شدت این شیفتگی احمقانه و این «دیوانه‌ی» یکدیگر بودن را دلیلی بر شدت علاقه‌شان می‌پندارند، در صورتی که این فقط درجه‌ی آن تنهایی گذشته‌ی ایشان را نشان می‌دهد.

مشکل بسیاری از مردم در وهله‌ی نخست این است که دوستشان بدارند، نه اینکه خود دوست بدارند یا استعداد مهر ورزیدن داشته باشند.

مشکل بسیاری از مردم در وهله‌ی نخست این است که دوستشان بدارند، نه اینکه خود دوست بدارند یا استعداد مهر ورزیدن داشته باشند.

مشکل بسیاری از مردم در وهله‌ی نخست این است که دوستشان بدارند، نه اینکه خود دوست بدارند یا استعداد مهر ورزیدن داشته باشند.

هیچ‌چیز به اندازه‌ی بهره‌مندی از محبت چنین مادری که خود را واقعاً دوست دارد کودک را به درک معنی عشق، شادمانی و خوشبختی رهنمون نمی‌شود.

به‌طور کلی به خاطر آنچه هستم دوستم دارند، یا اگر دقیق‌تر بگوییم، دوستم دارند برای اینکه وجود دارم.

منش زن را با کیفیاتی از قبیل پذیرش بارآوری، محافظت، واقع‌بینی، تحمل، و مادری تعبیر می‌کنند.

منش مردانه را به نفوذ، رهبری، فعالیت، نظم و حادثه‌جویی می‌توان تعبیر کرد؛

منظور از برابری امروز، بیش‌تر «همسان» بودن است تا «یکی بودن»

هر چه بیشتر به عمق هستی خود یا دیگری پی‌ببریم، هدف دانش بیشتر گمراهمان می‌کند. با وجود این خواه ناخواه آرزو می‌کنیم که به راز روح بشر پی‌ببریم و به درونی‌ترین کانون هستی «او» نفوذ کنیم.

«عشق فرزند آزادی است»، نه از آن سلطه‌جویی

منظور از احترام ترس و وحشت نیست؛ بلکه توانایی درک طرف، آن‌چنان که وی هست، و آگاهی از فردیت بی‌همتای اوست.

در مورد عشق بزرگسالان عشق بیشتر متوجه احتیاجات روانی است.

آدمی چیزی را دوست می‌دارد که برای آن رنج برده باشد، و رنج چیزی را بر خویشتن هموار می‌کند که عاشقش باشد.

خصیصه‌ی فعال عشق متضمن عناصر اساسی دیگری است که همه در جلوه‌های گوناگون عشق مشترک‌اند. این‌ها عبارتند از: دلسوزی، احساس مسئولیت، احترام، و دانایی،