بریده‌هایی از کتاب قدرت همزمانی

ما معمولاً خار را به چشم دیگران می‌بینیم ولی از دیدن الواری که در چشم خویش داریم عاجز هستیم.

در قسمت روشن سایه، ما بسیاری از توانمندی‌ها و استعدادهای خوبِ خودمان را انکار می‌کنیم و آن را نمی‌شناسیم، اما همین ویژگی‌ها را در دیگران به شدت تحسین می‌کنیم. در واقع در چنین مواردی فقدان حسِ مسئولیت‌پذیری باعث می‌شود که اساسآ خود را ناتوان بپنداریم و از استعدادها و پتانسیل‌های مثبتِ خود هیچ‌گاه استفاده نکنیم. بسیاری تصمیم می‌گیرند به جای موفق بودن، موفقیتِ دیگران را ستایش کنند که در این صورت فرد ویژگی‌های مثبت و روشنِ خویش را بر دیگران فرافکنی می‌کند.

هر آنچه را درباره‌ی خویش نپذیریم در تاریکی ناخودآگاهی قدرت می‌گیرد و هر آن ممکن است کلِ شخصیت و روان را تسخیر کند.

برای حفظ تعادل درونی ما رویدادهایی که رخ می‌دهند به تناوب ما را به تلاطم واداشته و سپس تسکین می‌بخشند. هر اتفاقی که برای ما می‌افتد، هر فردی که در مسیر زندگی ما قرار می‌گیرد، هر موفقیت یا هر شکستی، هر خیانت یا وفاداری سعی در تضعیف ما ندارند؛ بلکه کاملاً برعکس هدف اصلی آنان این است که ما قوی‌تر شویم. هرکدام نوعی همزمانی هستند چراکه بخشی از رشد و تعالی ما هستند.

زندگی تداوم رویارویی با تضادهاست و ما یا در اثر آنها روحیه‌ی خود را از دست می‌دهیم و خسته و ناتوان بر خاک می‌افتیم یا اجازه می‌دهیم از روی ما عبور کنند. بله‌ی نامشروط باعث می‌شود در عین بی‌دفاعی انرژی حیاتی خود را رها کنیم که نتیجه‌ی آن دسترسی به منابع غنی خواهد بود.

در سراسر زندگی ما باید نسبت به افراد غیرمنتظره‌ای که در مسیر زندگی ما قرار دارند آگاه باشیم. باید بدانیم ایگو هر کمک و حمایتی را که در آن لحظه‌ی خاص به آن نیاز داریم در اختیار ما قرار می‌دهد و ممکن است این امدادرسانی مضحک‌ترین اتفاق در سرنوشت انسانی ما باشد. اعتماد به این‌که این موهبت شامل حال ما شده است، باعث می‌شود خنده‌ای بر لبان ما نقش ببندد.

«من دست از اصرار و پافشاری بر کنترل و احساس برحق بودن خواهم کشید. من تمام تلاش خود را برای حمایت از ایگو رها خواهم کرد. من برای پایان بخشیدن به تنهایی خود از افراد یا اشیاء استفاده نخواهم کرد. من دیگر در روابط فردی خود تملک‌طلب نخواهم بود. من دست از دفاع از قلمروی ایگو می‌کشم و با آغوش باز به استقبال عشق، خرد و نیروی شفابخشی خواهم رفت.»

اگر همه‌چیز عادلانه و منصفانه باشد، من هیچ انگیزه‌ای برای شناسایی و مقابله‌ی خلاقانه با سایه‌ی خود و دیگران نخواهم داشت.

خرد و حکمت نصیب کسی می‌شود که همیشه و در هر جایی حاضر است و بدین ترتیب تمام و کمال بر او عارض می‌شود.

ما بسیاری از توانمندی‌ها و استعدادهای خوبِ خودمان را انکار می‌کنیم و آن را نمی‌شناسیم، اما همین ویژگی‌ها را در دیگران به شدت تحسین می‌کنیم. در واقع در چنین مواردی فقدان حسِ مسئولیت‌پذیری باعث می‌شود که اساسآ خود را ناتوان بپنداریم و از استعدادها و پتانسیل‌های مثبتِ خود هیچ‌گاه استفاده نکنیم. بسیاری تصمیم می‌گیرند به جای موفق بودن، موفقیتِ دیگران را ستایش کنند که در این صورت فرد ویژگی‌های مثبت و روشنِ خویش را بر دیگران فرافکنی می‌کند

دعاها و حاجت‌هایی که روا می‌شوند، نمودی دیگر از همزمانی هستند، زیرا دعاهای برآورده‌شده همخوان و مطابق با سرنوشت و تقدیر ما هستند.

در واقع هر اتفاقی که برای ما رخ می‌دهد نوعی همزمانی است، زیرا هر چیزی کاملاً درتطابق با پیشروی قدم به قدم ما به سمت شکوفایی قابلیت‌های درونی است.

در داستان زندگی هر چیزی و هر کسی دارای نقش تعیین‌کننده‌ای در زندگی ماست و هیچ دلیلی برای ترس و وحشت وجود ندارد. تنها در این صورت است که می‌توانیم به جای مقاومت، شکوه‌گری یا افسوس به خاطر سرنوشت خود، توقف کنیم و نظاره‌گر باشیم و در نهایت آزادی و اختیار به آن بپیوندیم.

بازتاب‌دهی همان توجه مثبت و نامشروطی است که همراه با پنج مؤلفه انجام می‌شود: توجه، پذیرش، عطوفت، قدردانی و اجازه دادن. مادران و پدران در بخشی از فرآیند والدین شدن این توانایی را کسب می‌کنند. عشق رمانتیک باعث می‌شود این پنج مؤلفه به امری غریزی و فطری تبدیل شده و دادن و گرفتن آن بسیار آسان شود. عزت نفس و احترام به خود، در وهله اول از طریق گفتگوهای بازتاب‌دهنده با والدین و سپس از طریق افرادی که با آنها رابطه‌ی عاشقانه برقرار می‌کنیم، در ما ظهور می‌یابد. چرا این چنین از اینکه کسی ما را ترک و رها کند واهمه دارید؟ ترک و رهاسازی به معنی از دست دادن بازتاب‌دهی است؛

همزمانی برای بیدارسازی و شکوفاسازی ماست. همزمانی به ما نشان می‌دهد که جهان برخی از رویدادهای بیرونی زندگی ما را با هم همنوا می‌سازد تا بتوانند با الزامات زندگی درونی ما نیز هماهنگ شوند.

آگاهی همان پیام شخصی و معنوی ماست که به ما کمک می‌کند این امواج را به پیش برانیم، نه آن‌که در آن غرق شده (درگیری حداکثری با محرک بیرونی) یا مغلوب آن‌ها شویم (درگیری حداقلی با محرک بیرونی). در وجود من چه چیزی بعد از فراز و نشیب‌های زندگی استوارانه معنی‌دار باقی مانده است؟

. این انتخاب شامل عشق همگانی/نامشروط، خرد جاودانه و قدرت شفادهی است که از گفتن بله‌ی نامشروط به شرایط وجودی زندگی حاصل می‌آید.

ما با بالقوه‌ها زاده می‌شویم تا با بالفعل‌ها. وظیفه‌ی ما فعال‌سازی این بالقوه‌هاست و تبدیل آن‌ها به موضوعی آگاهانه و تحقق آن‌ها در زندگی روزمره. در این وظایف نوعی همزمانی در کار است، زیرا همین‌که درصدد دستیابی به هدف غایی زندگی برمی‌آییم، یعنی همان همراستاسازی ایگو «خویشتن»، «خویشتن» نیز با همین هدف به سمت ما حرکت می‌کند.

محور ایگو/ «خویشتن» بزرگ‌ترین و کامل‌ترین همزمانی‌هاست، زیرا به واسطه‌ی آن ما تمام قدرت‌ها و توانایی‌های خود را از دام ایگوی وحشت‌زده و محدودکننده رها می‌کنیم و آن‌ها را در جهان بیرون جاری می‌سازیم. این همان تحقق هدف و غایت انسانی ماست.

وظیفه‌ی ما انسان‌ها، تفرد، به معنی برقراری تعادل محورِ بین ایگو و «خویشتن» است.