بریده‌هایی از کتاب قدرت همزمانی

«دوزخ همان چسبیدن به ایگو است.»

به نظر می‌رسد شرط سلامت عقل این باشد که توجه چندانی به دیدگاه دیگران در مورد خود نداشته باشیم. این‌که بگوییم دیدگاه و واکنش دیگران هیچ اهمیتی برای ما ندارند بدین معنی نیست که دیگران برایمان اهمیتی ندارند. بلکه هدف این است که ما دارای مرکز ارزش تزلزل‌ناپذیری در وجود خود هستیم و هیچ‌کس نمی‌تواند آن را تضعیف یا تقویت سازد.

وقتی ما آماده یادگیری هستیم، معلم نمایان می‌شود.

آبراهام لینکلن بعد از دیدن مردی که مجبور شده بود هرچه دارد بفروشد دلش به رحم آمد و از وی یک جعبه‌ی چوبی خرید. لینکلن هرگز نپرسید که داخل این جعبه چه چیزی هست. آن را در گوشه‌ای از خانه نگهداری کرد و آن را به دست فراموشی سپرد. بعدها لینکلن بر سر دوراهی عجیب و سردرگم‌کننده‌ای قرار گرفت: اینکه وارد حرفه‌ی وکالت شود یا خبرنگاری. در میانه‌ی این سرگردانی، ناگهان چشمش به جعبه افتاد و از سر بی‌میلی آن را گشود. این جعبه حاوی چندین جلد کتاب قانون بود. وی آن را به‌مثابه یک نشانه تلقی کرد و وارد حرفه‌ای شد که در نهایت او را به سمت سیاست و ریاست جمهوری هدایت کرد.

برخی از مسافران تایتانیک برای فرار از محکومیت سوار کشتی تایتانیک شده بودند؛ برخی نتوانستند خود را به کشتی برسانند، برخی به جای افراد دیگری سوار کشتی شدند؛ برخی به دلیل احساس خطری که به آنها الهام شده بود بلیط خود را کنسل کردند.

گاهی حضور فردی دیگر تنها روش ممکنی است که طی آن قطعه‌ی گمشده وجودمان یا گذشته‌مان پیدا می‌شود. دنیای ناشناخته‌ها همیشه وهم‌آور و وحشتناک است، بنابراین افراد و رویدادهای صحیح ما را برای رسیدن به مقصد یاری می‌کنند. این همان همزمانی است. تنها اشتباهی که از جانب ما رخ می‌دهد، مکث بیش از حد روی برخی از افراد یا نادیده‌انگاری برخی دیگر است. ما آنها را به صورت خود واقعی در نظر می‌گیریم نه آن شخص یا نیروی استعاری که ما را به جلو می‌راند یا تعقیب می‌کند.

پدیده‌ی دژاوو (آشناپنداری) نوعی باور توهم‌آمیز است مبنی بر اینکه رویدادی که در حال حاضر رخ داده است قبلاً در گذشته تجربه شده است

هر لحظه‌ی این زندگی تو را می‌خواند؛ با گوش جانت گوش فرا ده! ویلیام شکسپیر، توفان

قانون امضاها به تناظر و تشابه بین برخی گیاهان و بخش‌هایی از بدن انسان اشاره دارد. گفته می‌شود این شباهت بدین معناست که گیاه دارویی مورد نظر می‌تواند اندام خاصی از بدن را شفا دهد.

شادمانی برتر زمانی رخ می‌دهد که دیگر با هر آنچه هست و هر آنچه رخ می‌دهد مخالفتی نداریم.

بخش عمده‌ی دشواری در شناسایی اینکه چه کسی هستیم و برای چه احضار شده‌ایم، از برخی فرمان‌ها و دستورهایی که آن را درونی‌سازی کرده‌ایم نشأت می‌گیرد.

همواره همزمانی مرا به سمت افراد جدیدی هدایت می‌کند که می‌توانند به من در بازسازی این ساختارهای فروپاشیده کمک کنند.

اگرچه من مسیر آزادی را به تو نشان دادم، خودت باید به تنهایی قدم در این مسیر بگذاری. گواتاما بودا

من در زمان درست در مکان درست قرار دارم تا به نوبه‌ی خود تأثیری از خود بر جای بگذارم و طبیعت نیز با فراهم کردن این شرایط و تسریع در کل فرآیند از من حمایت می‌کند.

انسان‌ها، مکان‌ها و رویدادهای زندگی به ما همان چیزی را نشان می‌دهند که نیاز داریم بدانیم

ما سرنوشت خود را نمی‌سازیم؛ ما فقط در آشکارشدن آن می‌توانیم دخیل باشیم.

فهرستی از روابط خود تهیه کردم: نقطه قوت هرکدام از آن‌ها چه بوده است؟ چه چیزی حل‌نشده باقی مانده است؟ آیا بابت اشتباه خود مدیون دیگران هستم؟ اگر چنین است، باید تصمیم به جبران بگیرم.

هرچه بیشتر با این واقعیت که من کیستم مواجه می‌شوم، به موهبت‌های خود افتخار می‌کنم و بدون کوچک‌ترین خجالتی محدودیت‌های خود را می‌پذیرم، احساس سبکی و شادی بیشتری می‌کنم.

کوه یخی که کشتی تایتانیک را غرق کرد، از حدود پانزده‌هزار سال پیش تشکیل شده بود. در سال ۱۹۰۹، وقتی این کشتی در حال ساخت بود، این کوه یخی از گرینلند جدا شده و به سمت آتلانتیک شمالی حرکت کرده است. سپس به صورت کاملاً غیرمعمول به سمت جنوب و در عرض جغرافیایی نیویورک حرکت کرده است. در آوریل سال ۱۹۱۲ با کشتی تایتانیک برخورد کرده و منجر به مرگ پانصد مسافر شد. ناخدای کشتی تصمیم گرفت بر سرعت حرکت کشتی بیفزاید. اگر کشتی مطابق با زمان‌بندی اصلی خود حرکت می‌کرد، هرگز با کوه یخی که در آب‌های اقیانوس سرگردان بود و هیچ مقصدی نداشت برخورد نمی‌کرد.

در زندگی انسانی نیز ما دقیقآ همان چیزی را پیدا می‌کنیم که به آن نیاز داریم و در نهایت به موجوداتی با آگاهی روان‌شناختی و معنوی تبدیل می‌شویم.