بریده‌هایی از کتاب هزار فرسنگ تا آزادی

مهاجرت به من اجازه داد تا بعضی از پروپاگانداهایی را که به خورد ما داده بودند از یاد ببرم و توانستم واقعیت را با چشمان خودم ببینم و قضاوت کنم: سرزمینم زیر سلطهٔ سلسله‌ای خونخوار است. کیم، پدر دوست‌داشتنی ما نیست، او یک ظالم و ستمگر است، گرچه اغلب هموطنانم در کره شمالی راهی برای دیدن واقعیت ندارند. مردم من، کاملاً در دنیایی بسته در انزوا زندگی می‌کنند. نمی‌شود آن‌ها را به خاطر طغیان نکردن سرزنش کرد، زیرا نمی‌دانند چطور عقایدشان را شکل دهند و کاملاً محدودهٔ واقعی بدبختی‌شان را درک نمی‌کنند.

حالا فهمیده‌ام که کشور ما در واقع زندانی بزرگ است، جایی که بازداشت‌شدگان از بدبختی‌شان بی‌خبرند، زیرا اولین اولویت آن‌ها همیشه جنگیدن برای زندگیشان بوده است.

مهاجرت به من اجازه داد تا بعضی از پروپاگانداهایی را که به خورد ما داده بودند از یاد ببرم و توانستم واقعیت را با چشمان خودم ببینم و قضاوت کنم: سرزمینم زیر سلطهٔ سلسله‌ای خونخوار است. کیم، پدر دوست‌داشتنی ما نیست، او یک ظالم و ستمگر است، گرچه اغلب هموطنانم در کره شمالی راهی برای دیدن واقعیت ندارند. مردم من، کاملاً در دنیایی بسته در انزوا زندگی می‌کنند. نمی‌شود آن‌ها را به خاطر طغیان نکردن سرزنش کرد، زیرا نمی‌دانند چطور عقایدشان را شکل دهند و کاملاً محدودهٔ واقعی بدبختی‌شان را درک نمی‌کنند. کار سختی است که واقعیت تلخ دیکتاتوری را بسنجیم. دسترسی به اینترنت بسیار محدود است و فقط برای اعضای درجه بالای حزب کارگر قابل دسترس است. نگاه کردن برنامه‌های تلویزیون‌های خارجی، تماس با خارج از کشور یا رد و بدل کردن ایمیل با خارجی‌ها به شدت ممنوع است و اگر کسی این کار را انجام دهد مجازاتش زندانی شدن در یکی از اردوگاه‌های کار اجباری بدنام کشور است.

در کره جنوبی، همه دانشجویان رؤیای رفتن به خارج، به خصوص ایالات متحد، را دارند. آمریکا کشوری است که بیش‌تر کره‌ای‌ها آرزوی دیدنش را دارند،‌ زیرا این کشور قدرتمندترین کشور دنیاست. من به‌شخصه برای تجربهٔ زندگی آمریکایی و توسعه افق دیدم آرزوی سفر به آن‌جا را داشتم. حتا وقتی در کره شمالی بودم،‌ آمریکا را فریبنده یافتم.

«رفتار انفرادی در جامعه سوسیالیست کره شمالی قابل پذیرش نیست!»

مهاجرت به من اجازه داد تا بعضی از پروپاگانداهایی را که به خورد ما داده بودند از یاد ببرم و توانستم واقعیت را با چشمان خودم ببینم و قضاوت کنم: سرزمینم زیر سلطهٔ سلسله‌ای خونخوار است.

حالا فهمیده‌ام که کشور ما در واقع زندانی بزرگ است، جایی که بازداشت‌شدگان از بدبختی‌شان بی‌خبرند، زیرا اولین اولویت آن‌ها همیشه جنگیدن برای زندگیشان بوده است.

ما تصمیم داشتیم که پناهنده شویم، یعنی به کشورمان خیانت کنیم. در این مرحله، ما دغدغهٔ سیاسی نداشتیم، غریزه‌مان برای بقا، نه شورش علیه رژیم، ما را هدایت می‌کرد. تنها هدفمان پیدا کردن غذا برای زنده ماندن بود. هیچ فکری در بارهٔ نقد دیکتاتوری کیم ایل‌ـ سونگ نداشتم؛ فقط می‌خواستم گرسنگی‌ام را تسکین دهم.

بعضی از دوستانمان توصیه می‌کردند که این خطر را به جان بخریم، از مرز عبور کنیم و به چین برویم. آن‌ها به ما می‌گفتند که با این‌جا ماندن هیچ شانسی برای زنده ماندن نداریم. آن‌ها داستان‌هایی از خانواده‌هایی می‌گفتند که به چین فرار کرده‌اند و حالشان آن‌جا خوب است. ابتدا مادرم حرف آن‌ها را باور نمی‌کرد، زیرا وقتی جوان بود شنیده بود که کشور ما بهتر از چین است. در روزهای جوانی‌اش این چینی‌ها بودند که برای رفع گرسنگی در آرزوی آمدن به کره شمالی بودند. چقدر اوضاع زود عوض شد! علاوه بر این، ما در کره شمالی، غیر از کشورهایی که از طریق تبلیغات دولتی می‌فهمیدیم به ما غذا می‌دهند، هیچ اطلاعاتی در بارهٔ بقیه دنیا نداشتیم. همیشه تأکید می‌شد که آن‌جا جای بسیار بهتری برای زندگی است، نه زندگی در هرج و مرج دنیای سرمایه‌داری. ما با دروغی بزرگ رشد می‌کردیم

مادرم با عصبانیت زیاد یک‌راست به جانگ‌مادانگ رفت تا بتواند چیزهای ارزشمندمان، مثل لحافی را که به عنوان هدیه عروسی گرفته بود، پس بگیرد. متأسفانه دیر شده بود، آن‌ها وسایل ما را فروخته بودند.