بریده‌هایی از کتاب دختر استالین (جلد اول)

استالین ۳۸۳ «آلبوم» داشت که آن‌ها را یژوف، رئیس‌پلیس مخفی، برایش تهیه کرده بود. این «آلبوم‌ها» حاوی اسامی ۴۴۰۰۰ نفری بودند که اعدام آن‌ها پیشنهاد شده بود. استالین روی اسم هر کسی که به نظرش باید اعدام می‌شد علامت ضربدر می‌کشید و کنار اسم هر کسی که نباید اعدم می‌شد علامت تیک می‌زد. این حجمِ کاری برای «رهبر» واقعاً سنگین و طاقت‌فرسا بود، اما او در هر حال همیشه زمان کافی به دست می‌آورد که انجامش دهد.

استالین ۳۸۳ «آلبوم» داشت که آن‌ها را یژوف، رئیس‌پلیس مخفی، برایش تهیه کرده بود. این «آلبوم‌ها» حاوی اسامی ۴۴۰۰۰ نفری بودند که اعدام آن‌ها پیشنهاد شده بود.

سوتلانا استالینا: فرار از خانواده.

او جدال خشمگنانه پدرش، ترس او از مواجهه با مرگ و آخرین ژست متهم‌کننده هولناکش را به یاد آورد. اما مرگ سینگ سریع و آرام بود و آخرین ژستش هم اشاره به قلبش بود.

هر انسانی مرگی را نصیب خود می‌کند که سزاوارش است.

هر انسانی مرگی را نصیب خود می‌کند که سزاوارش است.

«درست عین پدرش، نمی‌تواند بدون دشمنان سر کند.»

من سوتلانا را با گل، نه با رز، چون رزها چندان ترد و لطیف نیستند، بلکه با ارکیده مقایسه می‌کنم چون این گل رایحه ملایمی دارد که به شما تحمیل نمی‌شود یا هجوم نمی‌آورد.

باز بهترین راه برای پیشرفت در نظام لو دادن دیگری بود.

پدرش آرزوی غلبه بر زندگی را داشت، اما سرانجام این زندگی بود که بر او غلبه کرد.

کسی با نفرت آشکار زُل می‌زد به چشمان سوتلانا.

او فقط چند روز به سرِ این شغلِ تازه رفت و عاقبت بی‌خیال آن شد زیرا «هرچند دقیقه یک‌بار در باز می‌شد و کسی با نفرت آشکار زُل می‌زد به چشمان سوتلانا. این واقعیت که چنین نفرتی معطوف به پدر سوتلانا بود و نه خود او، فرقی در اصل قضیه ایجاد نمی‌کرد.»

«او گفت خدا مرا دوست دارد، حتا اگر من دختر استالین باشم.» توجه سوتلانا به این حرف حکایتگر ژرفای تنهایی بنیان‌کنِ اوست.

لحن ستایش‌آمیزی از سینیافسکی و همسرش تعریف کرد بی‌آن‌که هیچ اشاره‌ای به تحقیری که خودش متحمل شده بود، بکند.

سوتلانا و روزانووا به رقیب و دشمن یکدیگر بدل شدند، در حالی که آقای شوهر کناری ایستاده بود و با بی‌خیالی تماشاگر جدال آن‌ها بود.

بوریس پاسترناک به عنوان برنده جایزه نوبل ادبیات اعلام شد، تلگرامی به کمیته نوبل فرستاد: «بی‌نهایت سپاسگزار. متأثر و مغرور. شگفت‌زده. سردرگم.»

«نگاهی به خودت بینداز. آخه کی تو را می‌خواهد؟ توی احمق را!»

«نگاهی به خودت بینداز. آخه کی تو را می‌خواهد؟ توی احمق را!»

«من زنانی را که به من نزدیک بودند کم درک می‌کردم و ارزش کمی برایشان قائل بودم.»

هرگز چنین نیاز مبرمی برای گریز از فردی، از حلقه تراژدی حل‌ناشده و خفه‌کننده‌اش نداشته‌ام.