بریده‌هایی از کتاب غروب بت‌ها

من به همه‌یِ سیستم‌سازان بدگمان‌ام و از ایشان روی‌گردان. خواستِ سیستم‌سازی خلافِ درست‌کرداری ست.

با گشتن در پیِ سرآغازها آدمی به خرچنگ بدل می‌شود [که پس ‌ـ‌ـ پس راه می‌رود]. نگاهِ تاریخ‌پژوه نیز پس ‌ـ‌ـ پس می‌رود و سرانجام به پس‌ـ و‌ـ پشت ایمان می‌آورد

خود را جایی درگیر کن که فضیلتِ دروغین به کار نیاید، چنان جایی که آدمی در آن، همچون بندباز بر رویِ بند، یا می‌افتد یا سرِ پا می‌ماند‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ یا راه به بیرون می‌برد.

کسی که نتواند اراده‌یِ خود را در چیزها بنشاند، باز هم دستِ کم معنایی را در آن‌ها می‌نشاند. [یعنی]، ایمان می‌آورد که هم‌اکنون اراده‌ای در آن‌ها دست اندر کار است (‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ بنیادِ «ایمان»).

اگر آدمی برایِ «چرا؟»یِ زندگانیِ خود پاسخی داشته باشد کم‌ـ و‌ـ بیش با هر «چه‌گونه؟»ای می‌سازد ‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ

از کرده‌هایِ خویش هیچ هراسان مباش و بی‌سرپرستِ شان مگذار! ‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ پشیمانی کارِ پسندیده‌ای نیست.

یاورِ خود باش تا همه یاور‌ـ ات باشند. [نخستین] اصلِ نوع‌دوستی.

بله؟ بشر همانا یکی از خطاهایِ خداست؟ یا خدا همانا یکی از خطاهایِ بشر؟‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ

«برایِ تنها زیستن یا حیوان می‌باید بود یا خدا.» این گفته‌یِ ارسطو ست و موردِ سوّم را از قلم انداخته است: هر دو می‌باید بود، یعنی‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ‌ـ فیلسوف...

تن‌آسانی سرچشمه‌یِ هر گونه روان‌شناسی ست. چه گفتید؟ یعنی که روان‌شناسی هم از رذیلت‌ها ست؟