بریده‌هایی از کتاب قهرمان عصر ما

چرا به دنبال علاقه و استعدادتان نرفتید؟» دون ریگوبرتو سر تکان داد و پیش از پاسخ دادن به فکر فرو رفت. در آخر زیرلب گفت: «چون آدم ترسویی هستم پسرم. چون به خودم ایمان نداشتم.

یک‌روز اعتقادم را از دست دادم و هرگز بازنیافتم. گمان می‌کنم با شروع به تعقل و تفکر، آن را از دست دادم. حفظ ایمان با تفکر میانه‌ای ندارد

آدم گاه در کتابخانه‌ها زیادی از دنیای روزمره و مردم عادی دور می‌شود.

«هرگز نگذار کسی بهت زور بگوید، پسرم.»

آیا زندگی همین بود؟

«همهٔ این‌ها را پشت‌سر گذاشتم و سعی می‌کنم فراموششان کنم. نمی‌خواهم زندگی‌ام را تلخ و زهرآلود کنم.

«چه کسالت‌آور. در دنیا چه اقیانوس‌های حماقتی وجود دارد.»

روابطی که هرگز بیش از یک شب دوام نداشت. هم‌آغوشی با گرترودیس همیشه یک نیاز جسمی و راهی برای کاهش اضطراب بود

«چی شده ریگوبرتو؟ مردی که تنهایی بخندد حتما به کارهای بدش فکر می‌کند.»

به نظرش می‌آمد گرترودیس طی سال‌ها به بخشی از مبل و اثاث خانه تبدیل شده بود و دیگر یک آدم زنده نبود. روزها می‌گذشت و به هم فقط صبح بخیر و شب بخیر می‌گفتند و کلامی میانشان ردوبدل نمی‌شد.

حرص پول مردها را دیوانه می‌کند، این واقعیتی انکارناپذیر است.

آنچه گفتم شاید خوشایند نبود، ولی آیا دروغ گفتم یا مبالغه کردم، گروهبان لیتوما؟ شاید ظالمانه بود، اما حقیقت محض بود.

«می‌خواهم آخرین سال‌هایم را خوش و آسوده بگذرانم، و امیدوارم با سلامتی. همراه همسرم از زندگی لذت ببرم. دیر، بهتر از هرگز است ریگوبرتو. تو بهتر از هر کسی می‌دانی که تا حالا فقط برای کارم زندگی می‌کردم.»

آدم نباید به جنگی وارد شود که نمی‌تواند در آن برنده شود،

وقتی به زور پدرش به سربازی رفت، فلیسیتو تصور می‌کرد رفتار بچه‌پولدارها را کنار بگذارد، اما چنین نشد ــ و همان‌طورکه به پادگان رفته بود، از آن‌جا بیرون آمد.

فکر کرد، «کاش به جای آن مگس بودم.»

«من در تمام این سال‌ها تقاص گناهانم را پس می‌دادم فلیسیتو.»

من هم نمی‌خواستم زنت بشوم، فلیسیتو. می‌دانستم که هرگز با تو خوشبخت نمی‌شوم. مادرم مجبورم کرد

تو آدم خیلی خوبی هستی نارسیسو، برای همین است که بیش‌تر وقت‌ها می‌ترسی

«پاییز بهترین فصل در سراسر اروپاست، و زیباترین فصل...