بریده‌هایی از کتاب من قاتل زنجیره‌ای نیستم

سؤال دیگه‌ای نبود، دیگه صبر نمی‌کردم. تصمیمم رو گرفته بودم. وقتش بود دیوار رو بشکنم و همهٔ قوانینی رو که برای خودم ساخته بودم، بریزم دور.

هیچی بعد از این‌که برف می‌آد، دیگه کثیف نیست، حداقل شما نمی‌تونین کثیفی‌ش رو ببینین. سطح هر ماشین و خونه و دریچهٔ فاضلابی سفید و آروم بود.

همه‌مون خوب با مارگارت کنار می‌اومدیم. مارگارت اون روکش پلاستیکی‌ای بود که نمی‌ذاشت خونوادهٔ ما جرقه بزنه و اتصالی پیدا کنه.

"این‌که اسم آدم رو از روی کسی انتخاب کرده باشن، به این معنی نیست که یارو جالبه."

گفتم: "خب تو مگه نگران بیکارشدن نبودی؟ این هم دو تا جسد توی یه آخر هفته، یعنی پول توی بانک." گفت: "این‌جوری درباره‌ش حتی شوخی هم نکن." جدی به من نگاه کرد: "مرگ چیز غمناکیه، حتی وقتی قسط بانکت رو می‌ده.

من باید یک جفت پنجهٔ خشن می‌بودم که کف دریاهای ساکت را می‌پیمودم. آواز عاشقانهٔ جی. آلفرد پروفراک

برقرارنکردن ارتباط عاطفی با آدم‌های دیگه تأثیر عجیبی توی این داره که احساس کنین جداافتاده و غریبه‌این. مثل اینه که دارین بشریت رو از یه جای دیگه تماشا می‌کنین، دورافتاده و ناخواسته. من چندین سال همچین حسی داشتم، خیلی قبل از این‌که دکتر نبلین رو ببینم و خیلی قبل از این‌که آقای کراولی یادداشت‌های عاشقانهٔ مضحکش رو با گوشی بفرسته. مردم تندتند راه می‌رن، کارهای کوچیک‌شون رو انجام می‌دن و خونواده‌های کوچیک‌شون رو بزرگ می‌کنن و عواطف بی‌معنی‌ای رو به‌سمت جهان فریاد می‌کشن، و تمام مدت، شما با سردرگمی فقط از یه گوشه تماشا می‌کنین.

گفتم: "افسانهٔ گرگینه‌ها احتمالاً به‌خاطر قاتل‌های زنجیره‌ای شروع شده. خون‌آشام‌ها هم همین‌طور. اون‌ها آدم‌هایی هستن که آدم‌های دیگه رو شکار می‌کنن و می‌کشن. به‌نظر من که این یعنی همون قاتل زنجیره‌ای. اون موقع روان‌شناسی نداشتن؛ واسه همین برای توضیحش از خودشون یه سری هیولای روانی درآوردن.

وحشت واقعی از هیولاهای گنده برنمی‌آد؛ بلکه از مردمِ کوچیک به‌ظاهر بی‌گناه برمی‌آد

بعضی وقت‌ها آدم‌های عادی به‌خاطر احساسی که دارن، زندگی‌شون رو برای کمک به بقیه به‌خطر می‌اندازن.