بریده‌هایی از کتاب سلام بر ابراهیم (۲)

ابراهیم از جلوه کردن در مقابل دیگران بیزار بود. حتی کاری می‌کرد که اصلاً دیده نشود!

روایات آمده است که بالاترین درجه ایمان، این است که خودت را از تمام مردم پایین‌تر ببینی. همچنین در برخورد با هرکسی به نکات مثبت آن شخص توجه کنی. ابراهیم مصداق این حدیث بود. اگر با شخصی دوست می‌شد و دیگران اعتراض می‌کردند، نقاط مثبت رفتاری شخص مقابل را مطرح می‌کرد و نقاط ضعف را مطرح نمی‌کرد.

در روایات آمده است که بالاترین درجه ایمان، این است که خودت را از تمام مردم پایین‌تر ببینی.

ابراهیم از تمام کارهایش هدف داشت، هدف او هم فقط هدایت افراد به سوی خدا بود.

بالاترین ویژگی آقا ابراهیم این بود که بعد از عبادت و بندگی خدا، برای هدایت و کمک به مردم، همه گونه تلاش می‌کرد.

ابراهیم اگر دنبال ورزش رفت، آن هم به اخلاص و معنویت او مربوط می‌شد. می‌خواست از این طریق به بندگان خدا خدمت کند.

حریف ابراهیم ناخواسته با سر، به صورت ابراهیم کوبید. زیر چشم ابراهیم باد کرد و سیاه شد. حریف ابراهیم ترسیده بود و نگران شد. بارها دیده بودم که این مسائل، مقدمه‌ای برای دعوا و ... می‌شد. اما ابراهیم با آن روحیهٔ پهلوانی که داشت جلو رفت و صورت حریفش را بوسید. عجیب بود که او به حریفش روحیه می‌داد و می‌گفت: چیزی نشده، توی ورزش پیش می‌یاد. این‌ها چیز کمی نیست.

بسیار کم حرف بود. برخلاف بسیاری از جوانان آن زمان، عفت کلام داشت. کشتی برایش هدف نبود. آمده بود تا بدنی قوی داشته باشد.

امام کاظم (ع) چه زیبا فرمودند: همانا مُهر قبول اعمال شما، برآوردن نیازهای برادرانتان و نیکی کردن به آنان در حد توانتان است و الا (اگر چنین نکنید)، هیچ عملی از شما پذیرفته نمی‌شود.

اکثر پسرهایی که با یه دختر رفیق می‌شن، قصدشون ازدواج نیست. اونها افکار شیطانی دارن. عاقبت خوبی برای اون دختر ایجاد نمی‌شه.

«اگه باعث بشه که توی نماز، توجه انسان بیشتر بشه اشکال نداره. من چشمانم رو که می‌بندم، حواسم بیشتر هست.»

در بین دوستان و همسالان، کسانی را برای رفاقت انتخاب می‌کرد که حیا داشتند

محیط ورزش محیط معنوی است. سعی کن کارها و حتی ورزش کردنت برای خدا باشد.

علی (ع) در نهج‌البلاغه بود که در نامه ۴۷ فرمودند: اصلاح و سازش دادن میان مسلمانان از تمام نمازها و روزه‌های (مستحبی) بالاتر است.

همه دست گل به آب می‌دهند، اما انگار حکایت ما فرق دارد.. ما دسته گل به خاک می‌دهیم.. انگار آنان که زلال‌تر از آبند، باید خاک آلود به دیدار رب العالمین بروند.

هنگام اذان ابراهیم، آن‌هایی که هنوز اندک توانی در بدن داشتند، خود را به دیوار کانال می‌رساندند تا به مدد و یاری دیوار، از جا برخیزند و نماز را اقامه کنند. مجروحین امّا، با حالتی ملکوتی‌تر، به سختی خود را به سمت قبله می‌چرخاندند و پیشانی خونین و زردشان را به نشانه عشق و بندگی، بر خاک کانال می‌گذاشتند. به راستی که خداوند برای آفرینش چنین انسان‌هایی به فرشتگان خود مباهات می‌کرد!

یکی از آن‌ها نوجوانی کم سن و سال بود که به دیواره کانال تکیه داده بود. دیگری اما آرام بر روی پاهای رفیقش خوابیده بود. ابراهیم کنارشان نشست. نوجوان به احترام ابراهیم نیم خیز شد. ابراهیم از حال رفیقش جویا شد. نوجوان خیلی آرام، اما محکم پاسخ داد: دوستم لحظاتی پیش مهمان خدا شد. بعد هم آرام آرام صورت و موهایش را نوازش داد. ابراهیم باتعجب نگاهش کرد. بعد خم شد و بر گونه‌های خاک گرفته و خون آلود آن شهید بوسه زد. دیگر انگار رمقی برای برخاستن نداشت

حالا کانال کمی شرایط عادی پیدا کرده. من خوب به بچه‌ها نگاه می‌کردم. در چهره هیچکدام از علی اکبرهای خمینی، نشان ضعف و ترس مشاهده نمی‌شد. آری اینجا کانال دوم است. اینجا همان مکانی است که ملائک الهی به نظاره سربازان آخرالزمانی رسول الله (ص) و امیرالمؤمنین (ع) نشستند. اینجا محل اتصال زمین به آسمان است. اینجا مکانی است که بعدها به نام کانال کمیل نامیده شد.

از خدا تشکر می‌کنم که در طول زندگی، بخصوص در چند سال اول جوانی ما، یکی از بندگان خوب خودش را در مسیر زندگی ما قرار داد.

من به نماز خواندن ابراهیم نگاه می‌کردم. توی نماز چشمانش را بسته بود. بهش اعتراض کردم که این کار درست نیست. ابراهیم گفت: «اگه باعث بشه که توی نماز، توجه انسان بیشتر بشه اشکال نداره. من چشمانم رو که می‌بندم، حواسم بیشتر هست.»