بریده‌هایی از کتاب سلام بر ابراهیم (۲)

شخصیت شهید ابراهیم هادی، در عی

ابراهیم همه چیز را در وجود خودش از بین برد مگر آدمیت را. او یک انسان واقعی بود. یک انسانی که بندگی خدا را فقط در عبادت نمی‌دید، بلکه فرمان خدا را اطاعت می‌کرد

او خیلی خوب مسائل و مشکلات انقلاب را تحلیل می‌کرد. نگران بود که دشمنان انقلاب، روحیه انقلابی مردم را از بین ببرند. نگران بود که ولی فقیه تنها بماند. از طرفی از نحوهٔ برخورد برخی انقلابیون و تندروی‌ها ناراحت بود.

ویژگی دیگر او متانت بود. او در برخورد با افراد هیچگاه دچار خشم نشد. من از ابراهیم، دعوا کردن سراغ ندارم. در زمانی که بسیاری از افراد عاشق دعوا و ... بودند، او رفتار بسیار حساب شده داشت.

ابراهیم از همان زمان، یعنی از قبل انقلاب عاشق گمنامی بود. دوست داشت بدون سر و صدا کار انجام دهد. او کشتی‌گیر مطرحی بود. اما هیچگاه دنبال قهرمانی و تیم ملی و... نرفت

او با کسانی رابطهٔ دوستی را ادامه می‌داد که رگه‌هایی از انسانیت در وجودشان می‌دید.

سلوک ابراهیم هادی به گونه‌ای دیگر بود. سلوک او در بین مردم و در دل جامعه بود. او همدل و هم غذا با مردم به خصوص جوانان بود، اما با این حال خود را آلودهٔ دنیا نکرد. او روش‌های مختلف را به کار می‌گرفت تا در دل مخاطب نفوذ کند و آن‌ها را به راه خدا هدایت کند. این دقیقاً همان روشی است که پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) به کار می‌بردند.

من همیشه در کُشتی مراقب بودم که روی نقطه ضعف‌های حریفم انگشت نگذارم. در حالی که رسم کشتی این است که طرف مقابل را از روی نقطه ضعف‌هایش به زمین می‌زنند. این نشان می‌دهد که ابراهیم هادی فوق قهرمان و فوق پهلوان بوده است.

سخنان استاد پناهیان در یادواره شهدای کانال کمیل در روز جوان، خردادماه ۱۳۹۴ شهید ابراهیم هادی در بین ۲۵۰ هزار شهیدی که در طول دفاع مقدس تقدیم کرده‌ایم، یک شهید برجسته است. به مردم و جوان‌هایی که این کتاب را نخوانده‌اند، توصیه می‌کنم که حتماً به مطالعهٔ این کتاب بپردازند و مطمئن باشند که نگاه و رفتارشان، قبل از خواندن این کتاب، با بعد از مطالعهٔ آن متفاوت خواهد شد. و حتی می‌توانند تاریخ زندگی خود را دو قسمت کنند: یکی قبل از خواندن این کتاب و یکی بعد از خواندن این کتاب! بنده مبالغه نمی‌کنم. مطمئن هستم هر کسی این کتاب را بخواند و با این شخصیت آشنا شود، صحبت بنده را تأیید خواهد کرد.

«این دعواها و مشکلات خانوادگی را ببین. بیشتر به خاطر اینه که کسی گذشت نداره. بابا دنیا ارزش این همه اهمیت دادن نداره. آدم اگه بتونه توی این دنیا برای خدا کاری کنه ارزش داره.»

وقتی سوار ماشین شدیم و حرکت کردیم، یک بسته را به ابراهیم دادم و گفتم: برایت نان و کباب آوردم. ابراهیم همینطور که پشت فرمان نشسته بود، نان و کباب را از من گرفت و با دست دیگر از شیشه ماشین به بیرون پرت کرد! بعد هم گفت: «من با بسیجی‌ها نان و سیب زمینی خوردم. بگذار این غذا را حیوانات بیابان بخورند!» چیزی نگفتم. ابراهیم چند لحظه بعد گفت: «تمام ما بسیجی هستیم، وای به روزی که غذای بسیجی و فرمانده تفاوت داشته باشد، آن موقع کار مشکل می‌شود...»

تربیت کردن ابراهیم به صورت غیرمستقیم بود. مثلاً هربار که با هم بودیم و یک فقیر می‌دید، پول را به من می‌داد تا به فقیر بدهم. اینطوری خودش گرفتار ریا نمی‌شد و به ما هم درس برخورد با فقیر می‌داد.

اما سلوک ابراهیم هادی به گونه‌ای دیگر بود. سلوک او در بین مردم و در دل جامعه بود. او همدل و هم غذا با مردم به خصوص جوانان بود، اما با این حال خود را آلودهٔ دنیا نکرد. او روش‌های مختلف را به کار می‌گرفت تا در دل مخاطب نفوذ کند و آن‌ها را به راه خدا هدایت کند. این دقیقاً همان روشی است که پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) به کار می‌بردند.

گمنام شدن که ذات ابراهیم است خود قسمتی از حیات ابراهیم است هشیاری و پهلوانی و دلسوزی این گوشه‌ای از صفات ابراهیم است

یادم افتاد در جایی خواندم که شخصی به نزد آیت‌الله شاه آبادی، استاد حضرت امام آمد و گفت: من از نماز خواندن لذت نمی‌برم. به برخی گناهان هم علاقه دارم! آیا ذکری هست که ... آیت الله شاه آبادی بلافاصله گفت: شما موسیقی حرام گوش می‌کنی؟ طرف یکباره جا خورد و حرف ایشان را تأیید کرد. آیت‌الله شاه آبادی بلافاصله می‌گوید: ذکر لازم نیست. موسیقی حرام را ترک کنید. صدای حرام انسان را به گناهان علاقمند و در نتیجه از نماز دور و بی‌علاقه کرده و راه حضور شیطان را فراهم می‌کند

اومد بره که ابراهیم فرصت رو غنیمت شمرد و گفت: «داداش جون، تمام علما گفتند که صدای زن تک خوان حرامه. موسیقی حرام آدم رو بی‌دین می‌کنه. پولی که از فروش این وسایل حرام به دست بیاد برکت نداره. حرامه. تو هم دنبال این چیزها نرو. از خدا بخواه کمکت کنه.» جوان گفت: چشم. به خدا ما هم به پول حلال اعتقاد داریم. من نمی‌دونستم این نوارها حرومه. من نوکرتم. مطمئن باش دیگه این کار رو نمی‌کنم. جوان باقیمانده نوارها را ریخت توی سطل و از ما دور شد. همینطور برمی‌گشت و نگاه می‌کرد. ابراهیم، بااخلاص او را راهنمایی کرد و من یقین دارم که تأثیر خودش را می‌گذارد.

در پنجرهٔ خانهٔ ما حال و هوائی‌ست چون رهگذر کوچهٔ ما مرد خدائی‌ست افتاده و پربار، چنان سرو خرامان در هر قدمش عشق به پرواز و کمالی‌ست او هادی عشق است و بسی پاک‌و منزه گویی که حدیثی و کلامی ز خدائی‌ست آیات خدا چون فِکند نور به دل‌ها این آیه چنان نور به مصباح هدائی‌ست در شهر طلب عاشق و سرمست ترینست انگار به دنبال تمنای وصالی‌ست سیراب نگردد که به جانش شرری هست اوتشنه ترین تشنهٔ دریای نیازی‌ست

بعد دستش را شبیه یک دایره کرد و گفت: «اگر دنیا مثل این کره باشد، امام زمان (عج) مانند این دست‌های من به دنیا احاطه دارد. خداوند نیز بر تمام دنیا شاهد و ناظر است.»

«خدا کمک کرد تا بدن من قوی شود. ورزش و بدن قوی اینجا به درد خورد. اگر آن‌ها از قدرت بدنی من نمی‌ترسیدند، هرگز آن نوجوان را رها نمی‌کردند.»

بی‌مقدمه گفت: «سعید، خدا توی قیامت از هرچی بگذره از حق‌الناس نمی‌گذره. برای همین توی زندگی مواظب باش حق مردم به گردنت نباشه.» بعد ادامه داد: «تا می‌تونی به وسیله‌ای که مال خودت نیست نزدیک نشو. خیلی مراقب باش. اگه از کسی امانت می‌گیری خودت به دنبال پس دادن امانت باش.»