بریده‌هایی از کتاب مهمان شام

علاقه بسیار زیادی به شهید درویشی داشت. همیشه می‌گفت شهید درویشی خیلی غریبه. باید نامش رو زنده کنیم.

آیت الله العظمی مرعشی نجفی نیز از مکاشفه پدر گرامیشان در نجف می‌گوید: امیر مومنان به پدرم گفت: اگر می‌خواهی ثواب زیارت حضرت زهرا (س) را داشته باشی به زیارت فاطمه معصومه در قم برو.

به من می‌گفت: وقتی من شهید شدم هر وقت میای سر مزارم درسته که نمی‌تونم جلو پات بایستم، اما خوشحالم که خاک پای رفیق هستم. تکه کلام معروفی رو داشت همیشه می‌گفت: «تا یار که را خواهد و میلش به که باشد.»

مهدی باکری در گوشه‌ای از وصیت نامه‌اش نوشته بود: دوست دارم پیکرم برنگرده تا یک وجب از خاک این دنیا رو هم اشغال رو نکنم ...

سال ۹۳ آخرین محرمی بود که سید حضور مادی در هیئت و بین رفقا داشت. تو اون سرما با پای برهنه اومده بود دسته عزاداری بچه‌ها گفتند سید برای چی پای برهنه اومدی؟! سرده پاهات یخ می‌زنه؟! برگشت و گفت: اگه خدا بخواد این آخرین عاشورای منه دوست دارم پا برهنه باشم تا بعدها پشیمان نشم!

می‌گفت هر کس لیاقت شهادت رو تو خودش ایجاد کنه هر جا که باشه خدا شهیدش می‌کنه ...

تیکه کلامش این بود: خدا انشاءالله شهیدت کنه...

می‌گفت: خیلی‌ها اصفهان رو با سی وسه پل و سایر مکان‌های تاریخی‌اش می‌شناسند، اما اصفهان رو با شهداش باید شناخت. با حاج حسین خرازی و ردانی و احمد کاظمی‌هاش.

از خداوند جایگاه شهیدان و زندگی با سعادتمندان و همراهی با پیامبران را طلب میکنم.» (نهج البلاغه خطبه ۲۳)

بارها به فرزندان شهدا می‌گفت: دعا کنید من به باباهاتون برسم. نمی‌خوام اون دنیا شرمنده وارد قیامت بشم.

سید رو خیلی وقت‌ها شهید زنده صدا می‌زدیم.

به قول سید مرتضی آوینی که فرمود: براستی شهادت مزد خوبان است... مصطفی مزد پاک بودنش رو با شهادت گرفت. او مصداق روایت مبارک و نورانی پیامبر اعظم ۹ شد که فرمودند: وقتی آخر الزمان می‌رسد خداوند بهترین‌های امت من را با شهادت گلچین می‌کند.

گفتم سید چی شده بچه درسخون شدی؟! می‌گفت: باید ماها درس بخونیم، قوی باشیم تا توی جامعه تأثیر گذار باشیم. من باید تو دانشگاه روی بچه‌ها تأثیر بگذارم، نه اینکه خودم رو کنار بکشم. توصیه مقام معظم رهبری است که ما بچه بسیجی‌ها وسط میدان باشیم تا اثرگذاری ما هم بیشتر باشه.

از وضعیت دانشجوها و دانشگاه؛ مخصوصاً از حجاب برخی دانشجوها خیلی ناراحت بود. غصه اون جوان‌ها رو می‌خورد. اعتقاد داشت این جوان‌ها غالباً ناآگاهانه این اشتباهات رو انجام می‌دهند. می‌گفت باید فکری کرد، تلاش کرد تا این جوان‌ها تو زمین دشمن بازی نکنند. باید به پدر مادرها هشدار داد تا حواسشون به بچه‌هاشون باشه تا خدای نکرده به انحراف کشیده نشوند.

برنامه کاری سید رو نماز اول وقتش تعیین می‌کرد. خودش رو مقید به این امر بسیار مهم کرده بود. حتی در دانشگاه.

به جز پدر و مادرش که در تربیت او بسیار تأثیر داشتند، رفاقت عجیبش با شهدا در شخصیت او بسیار موثر بود. اما یکی از مهمترین مسائلی که تأکید می‌کرد، بحث حیا بود. می‌گفت: اگر کسی باحیا بود، امید به سعادتش هست، اما انسان بی‌حیا دین ندارد. این حیا در تمام مراحل زندگی سید دیده می‌شد. در مقابل نامحرم به شدت حیا داشت

همیشه ابتدا و انتهای ورزش رو با دعا شروع می‌کرد و به پایان می‌برد.

گاهی با هم مبارزه می‌کردیم. هر وقت من رو زمین می‌زد معذرت خواهی می‌کرد. این‌قدر عذر خواهی می‌کرد که گفتم: بابا سید جان، مثلاً داریم مبارزه می‌کنیم، شما فوت و فن‌هات رو بزن، کارت نباشه. سید می‌گفت: نه داداش، دلم نمی‌یاد رفیقام رو اینطوری بزنم زمین، باید دست رفیق رو گرفت، نه اینکه رفیق رو زمین زد...

سیدمیلاد همیشه به من می‌گفت: ببین باید روی اون کسایی کار کنیم که زیاد اهل هیئت و مسجد نیستند، اما زمینه این مسائل را دارند. می‌گفت: اونی که تو این راه هست، جایی دیگه نمی‌ره. ما باید بگردیم اون بچه‌هایی که به درد بخورند رو جذب کنیم.

هنر تمامی شهدا و سید میلاد این بود که با این همه عاطفه از خانواده دل کندند و رفتند ...