بریده‌هایی از کتاب راهبری زندگی با شهود درونی؛ متعادل‌کردن زمین و آسمان

هنوز هم از نحوۀ رشد روانشناختی‌مان در شگفتم. ما ابتدا یک قهرمان را تحسین می‌کنیم بدون اینکه متوجه باشیم او صرفاً نمایندۀ چیزی است که باید در خودمان آن را جست‌وجو کنیم. بعد از یک یا پنج سال اگر به میزان معقولی نسبت به فرافکنی‌هایمان هوشمند باشیم بیدار می‌شویم و می‌بینیم به فردی بسیار شبیه به آن قهرمان تبدیل شده‌ایم. در واقع ما با فرافکنیِ امکانات خود به فردی دیگر، آن‌ها را به خود الصاق و سپس کم‌کم جذب می‌کنیم.

فرد مشهور تنها برای ایگوی خودش زندگی می‌کند، اما قهرمان برای نجات جامعه کار می‌کند. ما این روزها افراد مشهورِ بسیار، اما قهرمانان کمی‌داریم.

ما ابتدا یک قهرمان را تحسین می‌کنیم بدون اینکه متوجه باشیم او صرفاً نمایندۀ چیزی است که باید در خودمان آن را جست‌وجو کنیم.

دکتر شوئیتزر قهرمان من بود و مانند بسیاری از جوانان به جای اینکه بیآموزم تصویر قهرمان را از طریق زندگی خودم بروز دهم، آن را به فردی دیگر فرافکنی می‌کردم.

به دست آوردن چیزی که باعث رنج یک انسان دیگر شود بی‌ارزش است، هر چیزی که باعث نقصان دیگری شود هیچ ارزشی ندارد و هر چیزی که به قیمت رنج دیگری به دست آید عملی نیست و نتیجۀ مطلوب را به بار نمی‌آورد. به عبارتی شادی که باعث شود دیگران متضرر شوند و چیزی از دست بدهند شایسته نیست.

وقتی در درون گم شده‌ای، طولی نمی‌کشد که به همان اندازه هم در بیرون گم می‌شوی.

ظاهراً موجی از حسرت برای چیزهای زمینی وجود دارد. به نظر می‌رسد ناخودآگاه آمریکایی عاشق چیزهای آنتیک و قدیمی شده است. مثلاً افرادی را می‌بینم که به روش پخت نان در خانه روی آورده‌اند تا فقط بتوانند لذت در دست گرفتن خمیر را تجربه کنند. ساکنین شهرها بیش از پیش به جمع‌آوری عتیقه روی آورده و بیش‌تر به تعطیلات به سبک بدوی می‌روند. نوجوانان شلوار جین‌هایی می‌خرند که کهنه‌نما شده و زانوهایشان پاره شده است. حتی شنیده‌ام که یکی از معروف‌ترین طراحان مد نیویورک متخصصینی را استخدام کرده تا کاری کنند دروازه‌های خانۀ ییلاقی‌اش در رشته کوه‌های راکی جیرجیر کنند. ظاهراً این حسرت امور زمینی عطش رو به رشد غربی‌هایی است که بسیار از زمین دور شده‌اند.

رؤیاها جبرانی هستند. اگر زندگی یک نفر در یک جهت زیادی دور شده است، مجموعه‌ای از رؤیاهایی در جهت مخالف را خواهد دید تا تعادل به شخصیتش بازگردد.

شما می‌توانید سی روز بدون غذا، سه روز بدون آب و سه دقیقه بدون هوا زندگی کنید، اما بدون معنا فقط سه ثانیه زنده می‌مانید.

شغل و رسالت یکی نیستند. تقریباً تمام افراد عصر مدرن نیاز دارند تا شغلی برای خود دست و پا کنند، اما رسالت شامل یک فراخوان شدن یا یک کشیده شدن است. شاید ما یک شغل را انتخاب کنیم، اما این رسالت هست که ما را انتخاب می‌کند و به سمت خود می‌کشاند.